Spokojne dziecko

Bywa, że dzieci są tak żywiołowe, że nie da się nad nimi zapanować. Nie są w stanie ani przez chwilę spokojnie usiedzieć w miejscu. Z drugiej zaś strony dzieci mogą być wyjątkowo spokojne. Nie przejawiają chęci do jakiejkolwiek formy aktywności, co przyczynia się do tego, że rodzice są zaniepokojeni stanem rozwoju swojego dziecka.

1. Temperament płodu

Już w twoim brzuszku, w życiu prenatalnym, twoje dziecko zaznacza swój temperament. Jak każda ciężarna kobieta, która doskonale odczuwa ruchy dziecka, jesteś w stanie opisać, jak w określonych porach dnia zachowuje się twój maluch. Jeśli do tego jako przyszła mama aktywnie włączasz się w komunikację ze swoim dzieckiem, kiedy jest ono w fazie płodowej, możesz zaobserwować bardzo ważne niuanse jego przyszłego charakteru. Każde dziecko ma bowiem właściwy sobie temperament. Jedne zaznaczają swoją żywiołowość i nadzwyczajną aktywność na wielu poziomach, począwszy od życia prenatalnego, inne odwrotnie. Można z całą pewnością zaobserwować kilka kluczowych zachowań maluchów, które w sposób elementarny objawiają światu swoją obecność. Kiedy przedstawiciele żywiołowego charakteru przychodzą na świat, głośno krzyczą i domagają się tym samym ciągłej uwagi otoczenia. Nie lubią zbyt długo przebywać w bezruchu i ciszy. Zdecydowanie bardziej komfortowo czują się kołysane, noszone i tulone. Lubią słyszeć wokół siebie znajome dźwięki i najchętniej nie rozstawałyby się z maminym ciepłem. Są i takie maluchy, które będąc jeszcze w brzuchu mamy, zaznaczały swoją obecność delikatnie, a kiedy przyszły na świat, zaledwie kwiliły. Uśpione ciepłym otuleniem, zdawały się nie potrzebować niczego więcej oprócz większej dawki spokoju. Niektóre mamy skarżą się na takie maluchy, że nawet na karmienie muszą je budzić lub że właściwie żyją w stresieczy ich dziecko na pewno prawidłowo się rozwija, skoro jest takie spokojne. Rodzice są niezadowoleni zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku. Jeśli oprócz widocznych cech w zachowaniu, spokojne dziecko rozwija się prawidłowo pod innymi względami, nie ma się czym martwić. Trzeba jednak dołożyć starań, aby nauczyć spokojne dziecko radzenia sobie w wielu społecznych sytuacjach.

2. Osobowość dziecka

Dzieci żywiołowe zazwyczaj są też bardzo niegrzeczne. Lubią psocić, mają bogatą wyobraźnię i niekończące się pomysły. Chcą wszystko sprawdzić, zobaczyć, poznać. Mawia się, że wszędzie ich pełno i żeby nie stała się im krzywda, trzeba mieć oczy dookoła głowy, żeby upilnować takiego malucha. Spokojne dzieci nie mają tak szalonych pomysłów i nie są tak kreatywne w swoich poczynaniach. Nie są też tak zauważane i zapamiętywane jak dzieci żywiołowe. Są chwalone za spokój. Są zawsze grzeczne, toteż rodzice nie mają z nimi żadnych problemów. Dziecko rozwija się poprzez działanie. Jeśli tego działania nie podejmuje, nie ma okazji do sprawdzenia swoich sił, poznania swoich możliwości, mocnych i słabych stron, nauczenia się odwagi społecznej. Z takich dzieci często wyrastają dorośli, którzy nie potrafią rozwinąć skrzydeł, wycofują się z inicjatyw, kontaktów społecznych, boją się samodzielności i odpowiedzialności z nią związanej.

Zobacz film: "Co należy wiedzieć na temat fizjologii dwulatka?"

Wśród typów osobowości wyróżnia się cztery podstawowe, które parzyście leżą na dwóch biegunach przeciwieństw. Dlatego warto uważnie przyjrzeć się dziecku i zaobserwować sekwencję jego podstawowych zachowań na różnych etapach rozwoju. Pomoże to rodzicom w odróżnieniu typu osobowości dziecka, jej charakterystycznych cech i w ustaleniu drogi stymulacji rozwoju w obszarach, które tego wymagają, niwelowaniu cech niepożądanych i wzmacnianiu pożądanych.

• Dziecko przejawiające typ melancholiczny jest dzieckiem spokojnym i wrażliwym, ale twórczym. Bywa lękliwe i nastawione negatywnie na zmiany, dlatego trudno będzie ci go przekonać do zmiany smoczka, butelki czy miejsca spania. Należy do typu samotnika i jako niemowlę źle reaguje na obcy dotyk czy nadmiar bodźców kontaktowych. Jako starsze dziecko unika nowości i z lękiem podchodzi do nieznanych rzeczy. Waha się, gdyż ma chęć podjęcia próby poznania nowej rzeczy czy potrawy, ale jednocześnie złości z braku umiejętności poradzenia sobie z lękiem. Niepewnie bada wzrokiem nową zabawkę czy nową osobę w swoim otoczeniu. Długo przekonywane, wspierane i stymulowane zachętami i nagrodami za podjęte wyzwania, wyrośnie na komunikatywnego i wartościowego człowieka. Rodzice powinni zwrócić także uwagę, aby w procesie wychowania nauczyć melancholika wypowiadania swoich pragnień i oczekiwań, jasnego sygnalizowania swoich potrzeb, ponieważ dzieci o tym typie osobowości mają problem w tym względzie.
• Dziecko o typie flegmatycznym jest w swoim zachowaniu nieco podobne do pierwszego typu, z tą różnicą, że maluch reaguje na nowości z otoczenia z dużo większym spokojem. Sprawia wrażenie wyciszonego, skupionego na jednej czynności, chętnie niewymagającej zbyt szybkiego tempa. Jego reakcje wydają się także zwolnione. Takie dziecko musi być od początku gorąco zachęcane i stymulowane przez rodziców do aktywności. Zanim samo sięgnie po zabawkę, należy wcześniej mu ją podać, bo istnieje prawdopodobieństwo, że maluch nie zechce się nią w ogóle zainteresować. Takie dziecko należy uczyć samodzielności i dopingować do podejmowania aktywności. Warto zwrócić też uwagę, aby miało kontakt z innymi rówieśnikami i aby mogło jak najwcześniej nawiązywać z nimi kontakty.

Największą karą dla melancholika i flegmatyka jest być przymuszonym do czegoś, do czego nie są przekonani, na przykład do występów publicznych. Dlatego rodzice muszą wykazać się nie lada cierpliwością i wyrozumiałością w stosunku do swoich spokojnych dzieci. I umieć uszanować ich uczucia. Przeciwieństwami flegmatyka i melancholika są towarzyski sangwinik i choleryk (optymistyczni, nastawieni na działanie, pobudliwi, lubiący towarzystwo, zwracający na siebie uwagę, etc).

Warto pamiętać, że na rozwój i kształtowanie osobowości dziecka mamy wpływ, jednak na jego osobniczy temperament już nie. Jedne dzieci są z natury bardziej spokojne od innych i nie ma w tym nic dziwnego.