Rozwój ucznia
Dziecko, które zaczyna swoją szkolną edukację, jest już dużo bardziej rozwinięte pod względem fizycznym, niż było jako przedszkolak. Jest silniejsze, dojrzalsze. Dużo bardziej wytrzymały jest układ nerwowy, mięśniowy. Grupy mięśniowe wzmacniają działanie układu krwionośnego, oddechowego. Organizm dziecka jest dużo bardziej odporny, mocniejszy. U nastoletnich uczniów zachodzą silne zmiany fizyczne, jest to bowiem przede wszystkim okres osiągania dojrzałości seksualnej. Zaczynają dojrzewać pierwszo- i drugorzędne cechy płciowe. Ich rozwój stymulują hormony wydzielane przez gruczoł przysadki, zaś kierunek zmian określają hormony układu dokrewnego. Rozwojowi genitalnemu towarzyszą również specyficzne zmiany całego ciała. Bardzo wyraźny jest przyrost masy i długości ciała, oraz gwałtowny rozwój układu kostnego.
Doskonalą się umiejętności motoryczne i koordynacja ruchów, organizm dąży też do wyważenia siły i skrócenia czasu reakcji na bodźce. W okresie dojrzewania sprawności motoryczne dziewcząt i chłopców osiągają podobny poziom.
Życie emocjonalne również jest bardzo intensywne. Przeżycia w tym okresie osiągają stopień wysokiego napięcia. Dzieci dopada specjalna chwiejność emocjonalna, której towarzyszy duża ruchliwość uczuć, tzn. nietrwałość i łatwe przechodzenie od jednego stanu uczuciowego, do innego. Należy również zwrócić uwagę na bezprzedmiotowość uczuć, co oznacza, że doznawane uczucie smutku bądź radości, nie wiąże się z określonym bodźcem. Zmieniają się uczucia dziecka - w okresie przedszkolnym koncentrowały się wokół bezpieczeństwa i miłości osób najbliższych, w młodszym wieku szkolnym dziecko pragnie się uczyć, poznawać nowe treści i wyjaśniać niezrozumiałe zagadnienia. Zmienia się stosunek dziecka do rodziców. Dotychczasowa duża zależność od rodziców zaczyna słabnąć. Dziecko pragnie okazać się dorosłe i oczekuje od swoich rodziców akceptacji osobowości. Mądry rodzic powinien umieć ocenić wysiłki swojego dziecka, zauważać postępy i chwalić.
Czuwając nad rozwojem dziecka i dobierając mu właściwych partnerów trzeba stopniowo przygotować je do samodzielnego życia społecznego i uczuciowego. Do prawidłowego rozwoju emocjonalnego dziecka potrzebne jest również spokojne życie rodzinne, którego nie zaburzają żadne wstrząsy. Dziecko, niezależnie od wieku, przeżywa bardzo silnie każdy konflikt między rodzicami, każde nieporozumienie i sprzeczkę. Może to zaburzać jego normalny rozwój uczuciowy i spowodować nieoczekiwane trudności wychowawcze.