Adopcja i rodzicielstwo zastępcze
Adopcja, czyli inaczej przysposobienie, to stosunek prawny, jaki istnieje między rodzicami a dzieckiem. Zarówno nowi rodzic, jak i dziecko nabywają prawa i obowiązki takie, jak w naturalnej rodzinie. Adopcja jest trwała i, poza szczególnymi przypadkami, nie można jej rozwiązać. Dla przyszłych rodziców i dla dzieci to trudny proces. Trzeba nauczyć się miłości i zrozumienia człowieka, który do tej pory był dla nas obcy.
Adopcja wiąże się z wieloma procedurami, przez które muszą przejść przyszli rodzice. Pierwszym krokiem jest zgłoszenie się do ośrodka adopcyjnego. Tam wypełnia się dokumenty. Potem przyszłych rodziców czekają rozmowy z psychologiem i pedagogiem, szkolenia. Sprawdza się, czy rodzina może zapewnić dziecku dobre warunki rozwoju, czy przyszli adopcyjni rodzice mają pracę, własne mieszkanie. Zakłada się też, że między rodzicami a dzieckiem różnica wieku nie powinna być większa niż 40 lat. Jeśli więc rodzice mają po 42 lata, mogą adoptować dziecko dwuletnie.
Adopcja jest możliwa dopiero wówczas, gdy biologiczni rodzice zrzekają się praw lub są sądownie pozbawieni praw rodzicielskich. Rodzice biologiczni, którzy zrzekną się praw, mogą się jeszcze wycofać ze swojej decyzji, ale tylko do czasu podjęcia decyzji przez sąd i ustanowienia rodziny adopcyjnej. Jeśli dziecko nie ma uregulowanej sytuacji prawnej, drugim rozwiązaniem jest rodzina zastępcza.
Rodzina zastępcza jest formą zastępczego środowiska rodzinnego i powstaje na mocy orzeczenia sądu, ale w przeciwieństwie do adopcji, stanowi czasową formę opieki nad dzieckiem. Utworzenie rodziny zastępczej nie powoduje powstania więzi rodzinno-prawnej pomiędzy rodzicami zastępczymi a dzieckiem, jak to się dzieje w adopcji.
