Wychowanie trzylatka

Trzylatek nadal zainteresowany jest eksplorowaniem świata wokół, chętniej oddala się od rodziców i próbuje wystawiać ich konsekwencję wychowawczą na próbę. Zdarza się, że kategoryczne polecenie trzeba powtórzyć trzylatkowi kilkakrotnie. Dzieci w tym wieku uwielbiają wspólne spędzanie czasu, dlatego chętnie pomagają w różnych pracach domowych czy zakupach. Zadają przy tym dużo, czasem niezwykle zaskakujących lub krępujących pytań.

Warto zwrócić uwagę na to, z jakimi bodźcami ma do czynienia maluch, ponieważ wiek trzech lat to nadal ogromny skok w rozwoju emocjonalnym. U dzieci w wieku przedszkolnym sfera emocjonalna pełni rolę kierunkową w rozwoju, co oznacza, że ma ona pierwszoplanową rolę w procesie przystosowania. Zaburzenia w tej sferze mogą wynikać z wielu czynników, począwszy od życia płodowego, poprzez zakłócenie równowagi życia rodzinnego, tj. jakieś zdarzenie urazowe, a skończywszy na niezaspokajaniu podstawowych potrzeb dziecka. W stanach szczególnych napięć emocjonalnych, braku poczucia bezpieczeństwa lub poczucia osamotnienia, wszyscy potrzebujemy rozładować swoje emocje, dzieci także. Powszechnym zachowaniem dziecka w takiej sytuacji jest płacz lub ataki złości. Jednak złość trzylatka często podsycana jest niepotrzebnie przez nadmiar niewłaściwych sposobów wyciszania dziecka lub przez brak konsekwencji rodzicielskiej. Bywa też tak, że rodzice zakłócają rytm dziecka, jakby zapominając, że nadal potrzebuje ono pewnej stałości i rytuałów. Trzylatki niechętnie śpią w dzień, ale warto zadbać choćby o moment, w którym nieco odpoczną od całodziennych harców.

Trzylatki mają już swoje wyraźne preferencje pokarmowe, często odmawiają jedzenia czegoś, co dotąd im smakowało. Lubią czynnie uczestniczyć w przygotowywaniu posiłków oraz jadać w towarzystwie innych osób. Maluchy w tym wieku zaczynają uaktywniać się społecznie. Uczą się wierszyków, piosenek, lubią przy tym chętnie popisywać się swoimi umiejętnościami. Zdarza się, że w tym wieku dzieci budzą się w nocy z płaczem, po aktywnie przeżytym dniu. Nie potrafią jeszcze wyjaśnić sobie wielu rzeczy, ani dokonać analizy sytuacji, stąd to, co działo się w dzień, często przychodzi do nich w nocy w postaci koszmarów sennych. Im więcej się dzieje, tym trudniej maluchom nad tym zapanować, zwłaszcza że w tym wieku umacniają się lęki separacyjne oraz dochodzi dotkliwy lęk przed ciemnością. Nic dziwnego, że często maluchy wędrują do łóżka swoich rodziców i nie zamierzają już wrócić do swojego.

Troskliwi rodzice będą pamiętać o tym, że ich dziecko to mała istota, która chociaż wiele rzeczy już rozumie i potrafi, to nadal nie umie radzić sobie z emocjami. I dużo czasu upłynie, nim opanuje tę sztukę. Dlatego warto pomóc dziecku opanować jego lęki, dopóki z nich nie wyrośnie, okazywać mu jak najwięcej wyrozumiałości i wspierać.