Jak wychować dwulatka?
Drugi rok życia dziecka jest niezwykle burzliwym etapem w rozwoju fizycznym, psychicznym, społecznym i emocjonalnym. Dziecko zaczyna dostrzegać siebie samego jako odrębną osobę, o której mówi po imieniu nadanym przez rodziców. Nadal jest też bardzo przywiązane do swoich opiekunów i okazuje nieśmiałość w stosunku do obcych.
1. Cechy dwulatków
Maluch zaczyna być bardziej samodzielny i testuje swoją niezależność na wiele sposobów. Rodzice bardzo często nazywają ten okres rozwoju swoich dzieci jako bunt dwulatka. Dostrzegają wówczas, że ich dziecko często chce mieć swoje zdanie ostateczne na każdy temat i stawia czynny opór różnego rodzaju propozycjom rodziców. Dwulatki intuicyjnie czują, że jest coś takiego, co nazywamy własnym „ja” i w związku z tym w sposób sobie najbliższy prezentują to „ja”. Wyrażenie niezależności przez dwulatka objawia się jego labilnością emocjonalną, krzykiem „ja sam!”, tupaniem nogami oraz często rzewnym i głośnym płaczem.
Dwuletnie dziecko potrafi już lepiej panować nad swoją fizjologią, czynnościami samoobsługowymi i jest znacznie bardziej sprawne fizycznie. Chętnie wchodzi i schodzi po schodach, biega, skacze, wspina się na drabinki i okazuje się typem poszukiwacza przygód. Interesuje go niemal wszystko, dlatego czasem można spotkać dwulatka w szafie z ubraniami, innym razem prawdopodobnie sprawdzi zawartość szafek kuchennych, a w szczególności różnego rodzaju pojemników z produktami spożywczymi. Przy tym wszystkim dwulatek ma w sobie mnóstwo empatii, która miesza się czasem ze skrajnym egoizmem. Objawia się to tym, że chętnie się przytula i potrafi pocieszyć płaczącą osobę, a z drugiej strony nie lubi dzielić się zabawkami czy choćby czasem spędzonym z ukochaną mamą czy tatą. Niepokoją go różne typowe dla tego okresu lęki, zwłaszcza separacyjny.
Dwulatki są towarzyskie, ekspresyjne, wesołe i chętne do poznawania nowych rzeczy i umiejętności. Jeśli rysują, to z wielkim zapałem, wykorzystując do tego różne narzędzia. Lubią zwracać na siebie uwagę, dlatego często wygłupiają się, śpiewają i szukają ewentualnej zainteresowanej widowni. Potrzebują jeszcze odpoczynku w ciągu dnia, z którego niezbyt chętnie korzystają lub marudzą przy pobudce z dziennej drzemki.
Apetyt dwulatka bywa zmienny, a powodem tego jest fakt, że u dzieci w tym wieku zaczynają się kształtować preferencje smakowe, a dodatkowym bodźcem do zjadania posiłku jest strona wizualna podania danej potrawy. Dlatego jeśli coś na talerzu nie wygląda tak, jak chciałoby dziecko, może ono wtedy marudzić przy jedzeniu.
2. Jak wspomóc rozwój dwulatka?
To, co rodzicom wydaje się fanaberią ze strony ich dziecka, to naturalny etap w rozwoju każdego człowieka. Żeby ułatwić sobie wychowywanie dwulatka, najlepiej jest uświadomić sobie, że buntowanie się malucha to próba określania własnej odrębności. Rozsądni rodzice dostrzegą w zachowaniach swojego dziecka nie tylko sam element buntu, ale przede wszystkim kolejny właściwy moment, aby nauczyć dziecko nowych umiejętności, wykształcić w nim postawę samodzielności i odwagi w działaniu, pod czujnym okiem rodzica. To także doskonały moment, aby pokazać dziecku na przykładach, że ludzie są różni, że mają swoje potrzeby i że należy się tak komunikować, aby starać się zrozumieć nawzajem swoją odrębność. To, co każdy rodzic może zrobić dla swojego dwulatka to pozwolić mu na odrobinę wolności i nie wyręczać go we wszystkim. Warto także zachęcać dziecko do podejmowania samodzielnej aktywności, włączać je do codziennych czynności, wspierać w kwestiach samoobsługi i dawać możliwość wyboru jednej z dwóch rzeczy (większy wybór może nastręczać dwuletniemu maluchowi problemów). Jeśli idziecie z dwulatkiem na spacer, pamiętajcie, że podczas spaceru także można wychowywać dziecko, pokazywać mu świat zgodnie z jego zapotrzebowaniem, np. można dziecko poprowadzić niedaleko placu budowy, na którym będzie mogło przyjrzeć się koparce, która jest akurat dla niego interesująca.
Pamiętaj, aby zawsze chwalić swoje dziecko, kiedy wykona jakieś zadanie, nawet takie, które w twoich oczach wydaje się drobnostką. Zbudujesz w dziecku w ten sposób poczucie mocy sprawczej i dowartościujesz je.