Depresja niemowląt – przyczyny, objawy

Bólu depresji doświadcza wiele milionów ludzi na całym świecie. Ich udręczone dusze są spustoszone. Ludzie ci, targani lękiem i przerażeniem, który przytłacza i paraliżuje ciało i umysł, nie są w stanie normalnie funkcjonować.

 

Skoro bowiem przeszłość jest ogromnym, czarnym pasmem nieodwracalnych nieszczęść, a teraźniejszość pozbawiona kolorów przynosi same cierpienia, uczucie wyobcowania, zagubienia i beznadziejności, to przyszłość, jeżeli w ogóle istnieje, jawi się jako mroczna, nieprzepasana, koszmarna otchłań.

 

Zobacz film: "Cyfrowe drogowskazy ze Stacją Galaxy i Samsung: część 3"

Wiele osób pomyśli zapewne, że to można odnieść tylko do ludzi chorych i słabych psychicznie, że ich problem ten nie dotyczy. Oby tak było. W obecnych czasach jednak depresja rozprzestrzenia się niezmiernie szybko i, mimo że nie jest chorobą zakaźną, przybiera rozmiary epidemii. Depresja była kiedyś problemem ludzi wieku średniego i późniejszego. Obecnie choroba ta, nie zważając na wiek, płeć czy pozycję społeczną, zatacza coraz szersze kręgi. Najbardziej niepokojący jest fakt, że zaburzenia depresyjne coraz częściej dotykają młodzież, dzieci a nawet niemowlęta.

1. Depresja niemowląt

Trudno opisać, co dzieje się z małym dzieckiem, gdy czuje się smutne i opuszczone. Wiadomo jednak, że niemowlę bardzo cierpi, gdy zostaje oderwane od jedynej osoby, którą kocha i której potrzebuje. U niemowląt odizolowanych od matek stwierdzono pogorszenie się zdrowia fizycznego, płaczliwość lub jej brak, opóźnienie rozwoju psychofizycznego, zahamowanie czynności, zaburzenia snu i łaknienia oraz zwiększoną skłonność do zachorowań na choroby fizyczne.

Im dłużej trwa rozłąka z matką, tym większe oddziaływanie na zdrowie psychiczne i fizyczne niemowlęcia. Tym więcej pojawia się też objawów charakterystycznych dla depresji analitycznej, takich jak:

• niepokój,
• utrata apetytu, objawy niestrawności,
• zjadanie kału,
• brak typowej dla tego okresu rozwojowego reakcji płaczu,
• zanik ssania,
• kiwanie głową
• pasywność, upośledzenie interakcji z otoczeniem,
• ograniczona mimika,
• zaburzenia rytmu snu i czuwania,
• zaburzenia rozwoju psychoruchowego,
• zwiększona podatność na choroby wieku dziecięcego,
• zaburzenia rozwoju mowy,
• zahamowanie rozwoju intelektualnego.

Liczne badania przeprowadzone w przywięziennych żłobkach i innych instytucjach, w których przebywały dzieci pozbawione opieki matki, wykazały, że główną przyczyną depresji niemowląt jest brak matczynego ciepła i troski, jej psychicznego wsparcia oraz kojących pieszczot.

Niemowlęta potrzebują fizycznego kontaktu z matką. Dotyk matki ożywia ciało dziecka, stymuluje jego oddech, ładuje czuciowo skórę i peryferyjne części ciała. Poprzez dotyk matki dziecko nawiązuje kontakt z własnym ciałem, ze swoim somatycznym ja. Przytulanie i dotykanie zapewnia dziecku poczucie bezpieczeństwa i stwarza warunki do prawidłowego rozwoju.

Pełne miłości spojrzenie matki ma ogromny wpływ na rozwijanie się u dziecka wizualnej relacji ze światem. Niemowlęca depresja jest konsekwencją utraty tego istotnego kontaktu, jakim jest więź z matką.

Ból spowodowany tą stratą powoduje napięcie, zaciśnięcie się całego ciała. Czucie i energia wycofane są z powierzchni ciała i koncentrują się w aparacie mięśniowym.

Dla dziecka utrata matki jest utratą jego świata. Jeżeli sytuacja jest nieodwracalna, może nastąpić nawet śmierć dziecka.

Gdy niemowlę wraca pod opiekuńcze skrzydła matki lub matki zastępczej, zaburzenia depresyjne stopniowo ustępują. John Bowlby, brytyjski psychiatra, zajmujący się badaniem wpływu opieki macierzyńskiej na zdrowie i rozwój psychiczny dzieci, stwierdził, że, „osiągnięcie zdrowia psychicznego wymaga, aby niemowlę i małe dziecko doświadczyło ciepłej, intymnej i nieprzerwanej relacji z matką lub jej stałym substytutem” (Bowlby, 1951, s.13, za Bretherton, 1994).