Poronienia nawykowe
Poronienia nawykowe to takie poronienia, kiedy do samoistnego przerwania ciąży dochodzi przynajmniej trzy razy pod rząd. Poronienie to dla kobiety traumatyczne przeżycie, ponieważ wiąże się z utratą dziecka. Większość kobiet po poronieniu zachodzi jeszcze raz w ciążę i donosi ją do terminu porodu. Dziecko przychodzi wtedy na świat zdrowe i pełne sił. Zdarzają się jednak takie sytuacje, gdy kobieta, zachodząc w ciążę, za każdym razem nie może jej donosić i traci dziecko. Mówi się wtedy właśnie o poronieniach nawykowych. Co stanowi przyczynę takich poronień i jak można je leczyć?
1. Przyczyny poronień nawykowych
Jeśli kobieta w ciąży traci dziecko z powodu poronienia co najmniej trzy razy pod rząd, lekarze stwierdzają poronienie nawykowei zaczynają szukać jego przyczyn. W większości przypadków etiologia poronień nawykowych jest niejasna i trudna do ustalenia. Za poronienia nawykowe mogą odpowiadać m.in. takie czynniki, jak:
- zaburzenia chromosomowe,
- nieprawidłowa budowa anatomiczna macicy,
- mięśniaki macicy,
- problemy z łożyskiem,
- zaburzenia endokrynologiczne (zwłaszcza zaburzenia funkcji tarczycy i niedobór progesteronu),
- infekcje wirusowe, np. różyczka, cytomegalia,
- zaburzenia immunologiczne.
Jeśli kobieta doświadcza poronień nawykowych, konieczna jest pomoc specjalisty. Lekarz przeprowadza badania diagnostyczne, ustala przyczynę poronień i wdraża odpowiednią terapię. Tylko podjęcie leczenia może pomóc w staraniach o dziecko. Na poronienia nawykowe narażone są w szczególności kobiety ciężarne po 35. roku życia. Poronienie w drugim trymestrze ciąży sugeruje zazwyczaj problemy maciczne. Poronienie ciąży w pierwszym trymestrze ma dość trudną do ustalenia etiologię i może być uwarunkowane wieloma czynnikami.
Jak wykazują badania, u kobiet, które przeszły co najmniej trzy poronienia samoistne, wydalane jaja płodowe często są lepiej ukształtowane pod względem chromosomalnym, niż jaja płodowe pań, które mają za sobą jedno poronienie. Poza tym, u kobiet, które doświadczyły kilkukrotnej utraty ciąży, poronienia najczęściej występowały po 12 tygodniu. Badania dowodzą zatem, że za poronienia nawykowe odpowiadają najprawdopodobniej czynniki pochodzenia środowiskowego lub matczynego. W przypadku, gdy dana kobieta nie posiada dotąd potomstwa, natomiast ma za sobą trzy poronienia, prawdopodobieństwo donoszenia ciąży do terminu wynosi około 50%. Jeśli kobieta urodziła wcześniej żywe dziecko, ale często powtarzają się u niej poronienia, jej szansa na donoszenie ciąży wzrasta do 70%. Część specjalistów jest zdania, by termin „poronienia nawykowe”, sugerujące, że stratą dziecka zakończy się każda ciąża, zastępować terminem „poronienia nawrotowe”.
2. Diagnostyka i leczenie poronień nawykowych
Kobieta ze stwierdzonymi poronieniami nawykowymi po stracie dziecka powinna pozostać w szpitalu na okres badań. W szpitalu istnieje możliwość przebadania poronionych tkanek. Po poronieniu odradza się szybkie podejmowanie życia płciowego. Leczenie zazwyczaj zależne jest od ustalonej przyczyny poronień. Partnerzy zostają poddani szeregowi badań genetycznych, gdyż za problemy z utrzymaniem ciąży mogą odpowiadać deformacje i zaburzenia chromosomowe u któregoś z nich. W leczeniu poronień nawykowych stosuje się zazwyczaj hormonoterapię, a w przypadku stwierdzenia zaburzeń budowy narządów rodnych – leczenie chirurgiczne. Stała opieka lekarska zwiększa szanse partnerów na ciążę i urodzenie zdrowego dziecka. Nawet jeśli zajdziesz w ciążę po kilku wcześniejszych poronieniach, istnieje duża szansa na donoszenie ciąży do terminu porodu bez większych komplikacji. Profilaktycznie w przypadku poronień nawrotowych każda kolejna ciąża określana jest mianem ciąży wysokiego ryzyka.