Objawy i przebieg poronienia

Poronienie to przedwczesne zakończenie ciąży przed końcem 22. tygodnia wskutek wydalenia obumarłego jaja płodowego. Źródła podają, że około 10-15% wszystkich ciąż kończy się poronieniem samoistnym. Krwawienie z pochwy w połączeniu z bólami przypominającymi dolegliwości miesiączkowe stanowi najczęstszą jego oznakę. Bez względu na okres ciąży oraz na to czy pojawiają się bóle, czy tylko lekkie plamienia, każda stwierdzona nieprawidłowość podczas ciąży powinna zostać potraktowana bardzo poważnie i skonsultowana z lekarzem ginekologiem. Nie wszystkie poronienia mają taki sam przebieg, stąd tak ważna jest natychmiastowa pomoc medyczna.

1. Rodzaje poronień

Poronienie zwykle stanowi naturalną odpowiedź organizmu kobiety na nieprawidłowy rozwój płodu. Bardzo często tego procesu nie da się zatrzymać, jednak szybka reakcja może w niektórych rodzajach poronień uratować kobietę przed utratą ciąży.

• Podział patomorfologiczny poronień:

1. Poronienie zupełne – występuje stosunkowo rzadko. Jajo płodowe (zarodek w worku owodniowym z szypułą kosmówki) na skutek skurczów macicy zostaje całkowicie wydalone (płód i kosmówka). Nie jest potrzebne wówczas łyżeczkowanie macicy.
2. Poronienie niezupełne – Jest to postać poronienia, w której płód zostaje wydalony z jamy macicy, czasami z fragmentami łożyska i kosmówki. Jama macicy wymaga wtedy wyłyżeczkowania.
3. Poronienie jednoczasowe – wczesne: to poronienie, do którego dochodzi najczęściej w ciągu pierwszych 3 miesięcy życia (do 12 tygodnia ciąży).
4. Poronienie dwuczasowe – późne: poronienie, do którego dochodzi z chwilą całkowitego wykształcenia się łożyska między 13. a 22. tygodniem ciąży.

Zobacz film: "Cyfrowe drogowskazy ze Stacją Galaxy i Samsung: część 3"

• Podział kliniczny poronień:

Poronienie zagrażające, abortus imminens – to postać poronienia charakteryzująca się nieznacznym krwawieniem, któremu mogą towarzyszyć bóle podbrzusza przy zamkniętym kanale szyjki macicy. Większość ciąż, które są zagrożone można uratować.

Lekarze zalecają przebywanie w łóżku, najlepiej w warunkach szpitalnych. W przypadku ciąży zagrożonej poronieniem wykonuje się badanie USG pozwalające na ocenę rozwoju płodu oraz badania hormonalne, dzięki którym można dowiedzieć się, czy stężenie hormonów jest wystarczające, by utrzymać ciążę.

Poronienie w toku, abortus in tractu – gdy kobieta zaniedba pierwsze oznaki poronienia lub gdy leczenie, podtrzymujące ciążę, nie przynosi efektów.

Poronienie zagrażające może rozwinąć się w poronienie w toku. Dochodzi wówczas do utraty ciąży. Objawami takiego poronienia, którego nie można zatrzymać, są silne bóle i skurcze w podbrzuszu oraz intensywne krwawienie.

Poronienie zatrzymane, graviditas obsoleta – poronienie, w którym nie doszło do wydalenia z jamy macicy obumarłego zarodka bądź płodu w ciągu 8. tygodni od jego obumarcia.

Puste jajo płodowe, blind ovum – sytuacja kliniczna, w której w jamie macicy rozwija się jajo płodowe bez elementów zarodka.

Poronienie nawykowe, abortus habitualis – występujące po sobie trzy lub więcej poronienia samoistne. Przyczyną 40-70% wszystkich poronień tego typu są wady rozwojowe zarodka.

Poronienie szyjkowe, abortus cervicalis – ma miejsce wtedy, gdy jajo płodowe zostaje uwięzione w rozszerzonym kanale szyjki macicy i nie może zostać wydalone na zewnątrz z powodu zamkniętego ujścia.

2. Wczesne poronienie

Poronienie we wczesnym okresie ciąży występuje bardzo często. Dochodzi do niego w pierwszych trzech miesiącach ciąży, a więc do około 12. tygodnia. Najczęściej objawia się krwawieniem, któremu towarzyszą skurcze lub dolegliwościami bólowymi zlokalizowanymi w środkowej części podbrzusza.

Czasem stwierdza się ostry ból w podbrzuszu, trwający nawet kilkadziesiąt godzin z krwawieniem lub bez, lub z plamieniem trwającym nawet kilka dni. Skrzepy krwi z elementami litymi mogą świadczyć o rozpoczętym poronieniu.

3. Późne poronienie

Samoistne wydalenie płodu między końcem pierwszego trymestru ciąży a 20. tygodniem nazywane jest późnym poronieniem i stanowi około 25% poronień samoistnych. Rzadko zdarza się w ciążach niepowikłanych.

W przeciwieństwie do poronień w pierwszym trymestrze, których przyczyną bywa zazwyczaj sam płód, w drugim trymetrze ciąży powodem są zazwyczaj zaburzenia dotyczące łożyska lub matki. Łożysko może przedwcześnie oddzielić się od macicy, być nieprawidłowo zagnieżdżone lub nie produkować prawidłowej ilości hormonów odpowiadających za utrzymanie ciąży.

Wczesne objawy poronienia w środkowym trymetrze to utrzymujące się przez kilka dni różowe lub brunatne upławy o specyficznej woni. Nie muszą one być zwiastunem zbliżającego się nieszczęścia, ale zawsze w takim wypadku warto skonsultować się ze swoim lekarzem, który w razie potrzeby podejmie odpowiednie działania, by zapobiec utracie dziecka.

W tym okresie poronienie przebiega w sposób typowy dla porodu. Po skurczach następuje pęknięcie pęcherza owodniowego, dochodzi do rozwarcia szyjki macicy i wydalenia płodu, a następnie łożyska. Pierwszym objawem są zatem skurcze i odpływ płynu owodniowego.

4. Przebieg poronienia

Zwykle poronienie zaczyna się od krwawienia. Może się ono nasilić w ciągu kilku godzin do nawet kilku dni i przez krótki czas być natężone. Zarodek zostaje wydalany w postaci zakrzepów i resztek tkankowych. Może mu towarzyszyć także ból miesiączkowy, a także przypominające parcie.