Dysleksja

Dysleksja u dzieci jest zaburzeniem objawiającym się trudnościami w nauce czytania i pisania. Ze względu na dobry stopień rozwoju intelektualnego, brak poważnych wad wzroku czy słuchu oraz schorzeń neurologicznych u dziecka, a także prawidłową opiekę dydaktyczną i środowiskową, nauka czytania i pisania powinna przebiegać prawidłowo. Mimo spełnienia wszystkich wymogów i warunków, problemy z czytaniem i pisaniem jednak się pojawiają. Dlaczego?

1. Co to jest dysleksja?

Dysleksja występuje w różnym nasileniu u kilkunastu procent populacji. Dysleksja to nie choroba, którą można wyleczyć. Dyslektykiem jest się na całe życie. Dlatego ważne jest wyćwiczenie różnych strategii postępowania, dzięki którym dysleksja nie będzie przeszkadzać w życiu codziennym. Powinna w tym pomóc terapia pedagogiczna. Im wcześniej się zacznie, tym lepiej dla dziecka.

Przyczyny dysleksji nie zostały do tej pory dokładnie poznane. Opisano jednak wiele cech różniących dyslektyków od nie-dyslektyków, m.in. inny rozkład aktywności mózgu w czasie wykonywania prostych ćwiczeń językowych. Te informacje jednoznacznie potwierdzają, że dysleksja u dzieci ma podłoże biologiczne.

Dysleksja to termin stosowany zwykle w stosunku do osób dorosłych lub przynajmniej nastolatków. W przypadku dzieci poniżej 10. roku życia mówi się raczej o tzw. dysleksji rozwojowej. Dysleksja rozwojowa obejmuje kilka rodzajów zaburzeń. Należą do nich:

Zobacz film: "Cyfrowe drogowskazy ze Stacją Galaxy i Samsung: część 3"

• dysleksja – rozumiana jako trudności w czytaniu, przejawiające się zarówno zaburzeniami tempa i techniki czytania, jak i stopnia rozumienia treści;
• dysortografia – trudności z opanowaniem poprawnej pisowni, robienie błędów ortograficznych pomimo znajomości zasad ortograficznych;
• dysgrafia – niski poziom graficzny pisma, koślawość liter, różna ich wielkość i niewłaściwe rozmieszczenie w linijkach;
• dyskalkulia – problemy z pojęciem liczby, porównywaniem liczebności zbiorów, wykonywaniem rachunków matematycznych.

2. Objawy dysleksji

Nauka czytania małego dziecka często przebiega powoli. Tym jednak nie należy się zrażać. Dziecko dopiero poznaje literki i uczy się je składać w znaczące cząstki, jakimi są wyrazy. Nauka czytania i pisania już u sześcioletniego dziecka powinna przebiegać jednocześnie z rozumieniem poznawanej treści. Jeśli dziecko nie rozumie tego, co czyta, ma problemy ze składaniem liter w wyrazy, a wyrazów w zdania, można mieć podejrzenia o dysleksję.

Objawy sugerujące dysleksję można wykryć już u przedszkolaków, jednak rzetelną diagnozę można postawić dopiero po 10. roku życia. Po 10. roku życia dzieci, u których utrzymują się objawy dysleksji, powinny zostać skierowane na badania do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Dopiero wtedy można jednoznacznie zdiagnozować dysleksję.

Dzieci ryzyka dysleksji powinny być wykryte przez nauczycieli w szkole lub przedszkolu. Nauczyciele powinni umieć porównywać możliwości dziecka z jego osiągnięciami i osiągnięciami jego rówieśników. Dziecko ryzyka dysleksji powinno zostać poddane diagnozie, a następnie terapii. Dzieci ze stwierdzoną dysleksją mogą ubiegać się o opinię o dostosowaniu warunków egzaminacyjnych do dysfunkcji ucznia.

Im wcześniej dysleksja zostanie wykryta i zdiagnozowana, tym łatwiej jest jej przeciwdziałać. Optymalny dla dzieci wariant to wykrycie u nich ryzyka dysleksji jeszcze w przedszkolu, a najpóźniej w klasie zerowej, i skierowanie ich na dodatkowe zajęcia korekcyjno-kompensacyjne.