Dzieci urodzone w sierpniu częściej chorują na ADHD
ADHD to zaburzenie związane z nadpobudliwością oraz deficytem uwagi. Statystyki mówią, że w Polsce zmaga się z nim już ok. 80 tys. małych pacjentów. Ostatnie badania opublikowane w „Journal of Pediatrics” udowodniły, że ryzyko wystąpienia schorzenia jest wyższe u dzieci urodzonych w sierpniu.
1. Badania tajwańskich naukowców
Badacze z Taipei i Taoyuanu przebadali prawie 380 tys. mieszkańców Tajwanu w wieku 4-17 lat. Dzieci, bardzo podobnie jak w Polsce, przydzielane są do klas rocznikowo. Skutkiem tego może być nawet roczna różnica w wieku – dzieci urodzone ze stycznia uczęszczają na zajęcia wraz z dziećmi z grudnia.
ADHD zdiagnozowano u 2,8 proc. chłopców urodzonych we wrześniu, podczas gdy u chłopców z sierpnia było to 4,5 proc. W testach dziewczynek różnica ta nie była aż tak widoczna - ADHD miało 0,7 proc. urodzonych we wrześniu i 1,2 proc. dziewcząt obchodzących urodziny w sierpniu.
Naukowcy zajęli się ADHD, ponieważ bardzo wzrosła sprzedaż leków przepisywanych na to zaburzenie. Wyniki opublikowane w „Journal of Pediatrics” jasno pokazują, że ADHD najczęściej diagnozuje się u dzieci urodzonych w sierpniu, a także w późniejszych miesiącach roku.
Nie wszyscy eksperci zgadzają się z taką interpretacją. Niektóre dzieci, w porównaniu ze swoimi rówieśnikami, są mniej dojrzałe. Wykazują impulsywność, nadpobudliwość oraz nieuwagę. Jeśli nauczyciel zauważy te cechy, odsyła uczniów na badanie.
Zwracają również uwagę na to, że zachowanie dzieci może być wynikiem różnicy wieku pomiędzy kolegami w klasie. Często wynosi ona kilka miesięcy, co nie pozostaje bez wpływu na ich dojrzałość. Warto także pamiętać, że chłopcy dorastają wolniej od dziewczynek.
Najczęstszym sposobem leczenia ADHD jest podawanie silnych środków farmakologicznych, które wywołują niepożądane skutki uboczne.
Podczas analizy przypadków ADHD wśród nastolatków, eksperci nie znaleźli już zależności między miesiącem urodzenia a występowaniem objawów. Mu-Hong Chen, jeden z tajwańskich ekspertów, sugeruje, że u młodzieży kilkumiesięczna różnica w wieku nie jest już tak widoczna jak u dzieci, co zmniejsza częstotliwość diagnozy tego zaburzenia.
2. ADHD
Do diagnozy ADHD najczęściej dochodzi między piątym a siódmym rokiem życia dziecka. Przyczyną zaburzeń może być zarówno podłoże genetyczne, jak i biologiczne. Zdania, że ADHD nie istnieje, a zachowania dziecka związane są z brakiem wychowania w tym wypadku są mitem. Choroba ta jest potwierdzonym przypadkiem specyficznej pracy mózgu, która uniemożliwia kontrolę zachowania. Najbardziej zauważalnymi symptomami są: wzmożona ruchliwość, impulsywność oraz problemy z koncentracją. Objawami są także płaczliwość, zaburzenia snu czy brak apetytu.
ADHD najbardziej widoczne jest podczas zajęć lekcyjnych. Dziecko nie potrafi w spokoju wysiedzieć w ławce, nieustannie rozmawia oraz szybko wpada w złość. W związku z tym ma problemy z nauką oraz wyrażaniem swoich emocji.
Diagnoza zaburzenia polega na szczegółowym wywiadzie z rodzicami oraz z nauczycielem. Dziecko poddane jest także badaniom neurologicznym, słuchu czy wzroku. Następnie pacjent jest obserwowany w swoim codziennym otoczeniu. Lekarz przeprowadza także testy psychologiczne, które mają na celu wykluczenie innych chorób.
