Małżeństwo z zespołem Downa obchodzi 22. rocznicę ślubu

Ta para udowodniła, że prawdziwa miłość istnieje i można być ze sobą pomimo wielu przeciwności. Małżeństwo kobiety i mężczyzny z zespołem Downa nie tak dawno obchodziło swoją 22. rocznicę ślubu!

Kiedy Tommy i Maryanne poznali się w 1990 roku i dosyć szybko zakochali się w sobie. Pomimo ostrej krytyki i wytykania palcami, postanowili ze sobą chodzić. Po 18 miesiącach od pierwszej randki Tommy postanowił oświadczyć się swojej dziewczynie.

Jeszcze przed zaręczynami chłopak udał się do matki Maryanne, by poprosić o błogosławieństwo. Kobieta wyraziła zgodę na ślub i udała się wraz z Tommym do sklepu jubilerskiego. Okazało się, że Tommy nie miał funduszy na prawdziwy pierścionek zaręczynowy i chciał podarować ukochanej biżuterię zabawkową. Mama Maryanne i Tommy wybrali u jubilera pierścionek zaręczynowy, za który zapłaciła przyszła teściowa.

Maryanne ucieszyła się z zaręczyn i zgodziła się zostać żoną Tommiego. Para postanowiła sformalizować związek, by móc przy tym spełnić marzenie dziewczyny o białej sukni i pięknej uroczości. Jednak środowisko było na tę wieść oburzone, wszyscy twierdzili, że para nie powinna brać ślubu, że jest to niedopuszczalne w ich przypadku. Mimo wszystko zakochani pobrali się w angielskim miasteczku Shoeburyness w 1995 r.

Właśnie minęło 22 lata od tego dnia. Małżeństwo jest ze sobą szczęśliwe, udowodniło także, że ani fala krytyki, ani choroba, nie są przeszkodą dla prawdziwej miłości.

Rozwój intelektualny osób z zespołem Downa osiąga najczęściej poziom niepełnosprawności umysłowej w stopniu lekkim. Mogą oni samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, potrzebują jedynie niewielkiego wsparcia ze strony otoczenia. Nie jest to przeszkodą do nawiązywania przyjaźni czy wchodzenia w związki parnterskie. Osoby z zespołem Downa są zdolne do posiadania dzieci, jednakże ich stopień płodności jest niższy niż u innych osób.

Jak wygląda kwestia zawierania związków małżeńskich przez osoby z zespołem Downa? Według prawa kościelnego, małżeństwo mogą zawrzeć osoby, którym nie jest to zabronione. Osoby niepełnosprawne umysłowo nie mogą brać ślubu w sytuacji kiedy:

• nie potrafią wyrazić zgody na małżeństwo,
• nie są w stanie z różnych przyczyn podjąć obowiązków wynikających z małżeństwa.

Z kolei prawo do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny, zapewnia Artykuł 23 z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych:

"Państwa Strony podejmą efektywne i odpowiednie środki w celu likwidacji dyskryminacji osób niepełnosprawnych we wszystkich sprawach dotyczących małżeństwa, rodziny, rodzicielstwa i związków, na zasadzie równości z innymi osobami, w taki sposób, aby zapewnić:

(a) uznanie prawa wszystkich osób niepełnosprawnych, które są w odpowiednim do zawarcia małżeństwa wieku, do zawarcia małżeństwa i do założenia rodziny, na podstawie swobodnie wyrażonej i pełnej zgody przyszłych małżonków,

(b) uznanie prawa osób niepełnosprawnych do podejmowania swobodnych i odpowiedzialnych decyzji o liczbie i czasie urodzenia dzieci oraz do dostępu do dostosowanych do wieku edukacji i informacji dotyczących prokreacji i planowania rodziny, a także do środków niezbędnych do korzystania z tych praw,

(c) zachowanie zdolności rozrodczych przez osoby niepełnosprawne, w tym przez dzieci, na zasadzie równości z innymi osobami."