Integracja sensoryczna – jak rozpoznać, że dziecko potrzebuje pomocy?

Integracja sensoryczna jest procesem organizującym docierające do mózgu informacje zmysłowe tak, aby mogły być użyte do celowego działania. W procesie tym mózg segreguje informacje, rozpoznaje, interpretuje, łączy ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami, a następnie przesyła odpowiedzi, adekwatne do wymagań płynących ze środowiska, w formie reakcji fizycznej, myśli lub uczuć.

Informacje płyną z receptorów wzrokowych, słuchowych, smakowych, dotykowych, proprioceptywnych (czucie głębokie) oraz przedsionkowych (zmysł równowagi). Te skomplikowane procesy, rozgrywające się w systemie nerwowym, mają wpływ na takie czynności jak: mowa, planowanie ruchu, koordynacja, napięcie mięśniowe, postawa, percepcja wzrokowa, uczenie się, emocje i wiele innych.

1. Metoda integracji sensorycznej kierowana jest przede wszystkim do dzieci z:

• trudnościami w uczeniu się,
• nadruchliwością z deficytem uwagi,
• dysleksją rozwojową,
• autyzmem,
• zespołem Downa i innymi zespołami uwarunkowanymi genetycznie zaburzeniami w rozwoju komunikacji werbalnej (ORM ) i niewerbalnej,
• mózgowym porażeniem dziecięcym,
• obniżonym poziomem rozwoju intelektualnego.

Zobacz film: "Dziecko zamknięte w nagrzanym samochodzie. Zobacz, co robić"

Zaburzenia integracji sensorycznej występują także u dzieci bez stwierdzonych wyraźnych zespołów chorobowych.

Podczas terapii wykorzystuje się istotny dla dziecka element jego życia – zabawę. Dzięki temu dziecko bawi się i uczy jednocześnie. Terapia jest przeznaczona przede wszystkim dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, dla których radzenie sobie ze zwykłymi wymaganiami codziennego życia staje się uciążliwe.

W czasie terapii poprawie ulega funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego. Umiejętności oczekiwane rozwojowo od dziecka pojawiają się w konsekwencji poprawy integracji sensorycznej i wzmacniania procesów nerwowych.

Zastanów się i odpowiedz na następujące pytania: Czy Twoje dziecko:

• ma słabą równowagę, często potyka się, przewraca,
• unika zabaw na zjeżdżalniach, drabinkach, cierpi na chorobą lokomocyjną,
• ma opóźniony rozwój mowy,
• nie lubi brać udziału w grach zespołowych,
• ma trudności w nauce czytania i pisania,
• negatywnie reaguje na bodźce dotykowe, słuchowe, wzrokowe,
• ma obniżoną wrażliwość na bodźce (nie zwraca uwagi na zimno, ból),
• jest nadpobudliwe psychoruchowo, ma trudności z koncentracją uwagi i pamięcią,
• miewa odruch wymiotny podczas spożywania niektórych pokarmów,
• nie lubi mycia twarzy, włosów, obcinania paznokci, włosów,
• ma duży lęk przed wysokością, ruchem, upadkiem,
• niechętnie podejmuje się nowych zadań ruchowych, nie wie jak się ich nauczyć, naśladowanie ruchów sprawia mu problem?

Jeśli zauważyliście Państwo u swojego dziecka któreś z powyższych problemów, zgłoście się do terapeuty Integracji Sensorycznej. Terapeuta SI za pomocą przeprowadzenia szczegółowego wywiadu, Obserwacji Klinicznej oraz Południowo- Kalifornijskich Testów postawi diagnozę.

Należy wiedzieć, że z problemów z zakresu integracji sensorycznej dziecko nie wyrasta, dlatego tak ważne jest ich wczesne zdiagnozowanie i objęcie terapią. Terapia może być prowadzona wyłącznie przez certyfikowanych terapeutów metody.

Artykuł powstał we współpracy z Klubem Rodzica.