Dzieci spędzające czas na powietrzu są chronione przed krótkowzrocznością
Dzieci spędzające dużo czasu na powietrzu objęte są mniejszym ryzykiem wykształcenia krótkowzroczności w późniejszym wieku, jak pokazują wyniki europejskiego badania opublikowanego w "JAMA Ophthalmology".
Krótkowzroczność, znana także jako miopia, następuje, gdy osoba ma problemy z dostrzeganiem przedmiotów i liter na odległość. Dalsze obiekty wydają się zamazane i niewyraźne. Badacze z londyńskiego King's College i Szkoły Higieny i Medycyny Tropikalnej podejrzewają, że efekt ochrony przed krótkowzrocznością zawdzięczać możemy promieniom ultrafioletowym B (UVB) pochodzącymi od słońca.
Promienie UVB pobudzają w naszym organizmie produkcję witaminy D, jednak naukowcom nie udało się powiązać wyższego poziomu witaminy D ze zmniejszeniem ryzyka krótkowzroczności. Czy zatem światło słoneczne ma inną, nieodkrytą dotąd właściwość, która odpowiedzialna jest za zmniejszenie występowania krótkowzroczności?
Badacze zadają sobie także pytanie, czy sztuczne światło, którym jesteśmy na co dzień bombardowani, nie przyczynia się do pogorszenia wzroku i wykształcania się wad. Wyniki ich badań sugerują, że brak styczności ze światłem słonecznym osłabia nasze oczy.
Im mniej czasu spędzamy w naturalnym środowisku, tym słabsze stają się nasze zmysły. Naukowcy potwierdzili tę tezę w badaniu, w którym wzięło udział 371 Europejczyków z krótkowzrocznością i 2,797 o zdrowym wzroku. "Stwierdziliśmy, że im większą styczność dana osoba miała podczas swojego życia z promieniami UVB, tym mniejsze było u tej osoby ryzyko wykształcenia miopii" - piszą autorzy badania.
"Styczność z promieniami UVB w wieku od 14 do 29 roku życia wiąże się z najskuteczniejszą ochroną przed krótkowzrocznością nabytą w dorosłym wieku" - wniosek ten, chociaż teoretycznie mało szczegółowy, wskazuje na to, jak ważna jest styczność z prawdziwym światłem słonecznym w naturalnym środowisku.
Krótkowzroczność może być po prostu wynikiem ludzkości przyzwyczajającej się do dużo częściej występujących w naszym codziennym życiu zamkniętych pomieszczeń.
Naukowcy dochodzą w ten sposób do wniosku, że krótkowzroczność nie musi być uznawana za wadę wzroku, a jedynie za ewolucyjne przystosowanie się naszych narządów do zmieniających się warunków, w których żyjemy.
Gdy nasze oczy mogą w pełni podziwiać wielką scenerię oraz przestrzeń oświetloną naturalnym światłem słonecznym, będą z reguły lepiej przystosowane do widzenia na dystans.
W dzisiejszych czasach, gdy dzieci codziennie spędzają kilka godzin w zamkniętej przestrzeni szkoły, gdzie zmuszane są do skupiania się na zadaniach, które mają w bliskiej odległości, przed oczami, ich zmysł wzroku prawdopodobnie jedynie dostosowuje się do środowiska, do którego bezwolnie się przyzwyczajają.
Koniecznie przeczytaj
Wyniki badania pokazały, że krótkowzroczność jest dużo powszechniejsza wśród ludzi o wyższym poziomie edukacji, którzy spędzają więcej czasu w zamkniętych przestrzeniach. Osoby, które wychowały się w mniej zurbanizowanych terenach, często w dzieciństwie przebywając poza domem, wykazują mniejsze ryzyko wystąpienia krótkowzroczności.