Bilans 4 latka

Od chwili narodzin dzieci są częstymi gośćmi u pediatry. Im dziecko starsze, tym rzadziej udajemy się z nim do lekarza. Kiedy lekarze pracowali w szkole, każda mama mogła być spokojna, ponieważ jej dziecko miało regularną opiekę medyczną. Teraz, kiedy czasy się zmieniły, bardzo ważna stała się czujność mamy. Gdy dziecko chodzi już do szkoły, trzeba pamiętać, by regularnie chodzić z nim do pediatry lub odpowiednich specjalistów.

1. Badania kontrolne

Po raz pierwszy na badania kontrolne udajemy się, w ciągu pierwszych 4 tygodni życia dziecka. Wówczas każde dziecko jest ważone, mierzone, lekarz bada zarastanie ciemiączka. Sprawdza również, czy dziecko nie ma zeza, czy reaguje na dźwięki.

Kolejny bilans odbywa się, gdy dziecko ma 2 latka. Na bilansie 2 latka sprawdzane są te same rzeczy, co za pierwszym razem, czyli waga, wzrost oraz to, jak dziecko się porusza. Badany jest również wzrok, reakcja na dźwięki i stan skóry. Lekarz zwraca też uwagę na wypowiedzi malucha, to jak się wysławia. W tym okresie, zwłaszcza u chłopców, mogą wystąpić problemy z napletkiem i jądrami. Jeśli mama zaobserwuje niepokojące zmiany, należy natychmiast udać się do lekarza.

Trzecia wizyta odbywa się w wieku 4 lat. Na bilansie 4 latka pediatra bada to samo, co u dwulatka, ale zwraca szczególną uwagę na postawę, stopy i koordynację ruchów. W wieku 4 lat mogą wystąpić problemy z mową, dziecko może zacząć się jąkać, dlatego należy uważnie obserwować i wsłuchiwać się w jego wypowiedzi. Gdy jednak zauważymy takie zmiany, należy udać się do logopedy. Należy również pilnować, czy dziecko w nocy się nie moczy, bo jeśli tak, to konieczna jest konsultacja z urologiem.

Zobacz film: "Wybór odpowiedniego przedszkola"

Kolejne badanie bilansowe odbywa się w wieku 6 lat, gdy dziecko chodzi już do przedszkola. Wówczas podczas badań lekarz zwraca uwagę na rozwój intelektualny. Bada koncentrację, umiejętność rysowania i szybkość odpowiadania. Czujność mamy jest tu również niezbędna – jeśli zauważy, że dziecko źle wymawia słowa lub rysuje tylko proste kontury, może świadczyć to o dysleksji. Pomocna będzie tu rozmowa z psychologiem lub pedagogiem.

Następne badania bilansowe odbywają się, gdy dziecko zaczyna dojrzewać i jest to w wieku 10 lat. Ten bilans przeprowadzany jest zazwyczaj w szkole. Pielęgniarka mierzy, waży i sprawdza ciśnienie krwi. Bardzo ważna jest też ankieta, którą muszą wypełnić rodzice. W ankiecie tej znajdują się pytania o choroby, uczulenia i niepokojące objawy. Po wypełnieniu ankiety rodzice udają się wraz dzieckiem do pediatry, który po zbadaniu dziecka może skierować go do innych specjalistów, jeśli istnieje taka potrzeba. Najczęstszymi problemami w wieku 10 lat są problemy żywieniowe. Wiele dzieci już w tym wieku ma nadwagę lub też niedowagę. Wtedy niezbędny będzie dietetyk.

Kolejne badania odbywają się w wieku 14 lat. Wówczas nacisk kładzie się na przebieg procesu dojrzewania, ale sprawdza się też kręgosłup, słuch, ciśnienie krwi. Dziecko dostaje ankietę do wypełnienia wraz z rodzicami. Podczas dojrzewania należy zwrócić szczególną uwagę na mutacje głosowe u chłopców, zaś u dziewczynek na miesiączki. Jeśli wystąpią jakieś niepokojące dolegliwości, należy udać się do endokrynologa w przypadku chłopców lub do ginekologa w przypadku dziewczynek.

Przedostatni bilans przeprowadza się w wieku 16 lat. Od wcześniejszych różni się tylko badaniem tarczycy.

Ostatnie badanie bilansowe zostaje przeprowadzone w wieku 18 lat, kiedy to nasze dziecko staje się dorosłe. Wówczas ankietę wypełnia dziecko, a lekarz zapoznając się z nią stawia diagnozę.

2. Dodatkowe badania

Oprócz regularnych bilansów lekarze zalecają inne dodatkowe badania i szczepienia. Niektórzy lekarze uważają, że przed pójściem dziecka do przedszkola potrzebne jest zaszczepienie przeciwko żółtaczce pokarmowej. Inną polecaną szczepionką jest szczepionka przeciw HIB. Innymi przydatnymi badaniami dla dzieci starszych są: badania USG, OB i morfologia, EKG, konsultacje z dermatologiem i badanie moczu. Badania te wykonuje się tylko wtedy, gdy dziecko skarży się na ból lub rodzic zauważy niepokojące zmiany, w innym razie nie ma potrzeby wykonywania tych badań.