Ile mieć dzieci?
Decyzja o dziecku i o tym, ile mieć dzieci powinna być podejmowana wspólnie z partnerem. Dobrze, jeśli para stara się nie tylko określić, jakie ma nadzieje i oczekiwania związane z rodzicielstwem, ale także oprzeć swoją decyzję o ilości potomstwa na racjonalnych argumentach. Niestety, jednym z ważnych aspektów takiej decyzji jest aspekt finansowy posiadania dziecka.
1. Posiadanie jednego dziecka
Posiadanie tylko jednego dziecka ma swoje zalety. Oboje rodzice mogą poświęcić jedynakowi więcej czasu, niż w przypadku posiadania większej ilości potomstwa. Uwaga rodziców nie musi być dzielona między kilkoro dzieci, więc jeśli dziecko ma problemy, mogą być one szybko zauważone i rozwiązane.
Utarł się pogląd, że jedynacy to dzieci samolubne, rozpieszczone, niepotrafiące się dzielić, manipulujące otoczeniem i częściej używające kłamstwa, aby osiągnąć swoje cele. Skąd wzięła się tak zła opinia? Została zapoczątkowana jeszcze pod koniec XIX wieku przez G. Stanleya Halla, psychologa zajmującego się problematyką rozwoju dziecka. Przeprowadził on badania, z których wynikało jasno, że dzieci posiadające rodzeństwo potrafią lepiej przystosowywać się do otoczenia, w związku z czym lepiej radzą sobie w późniejszym życiu. Obecnie takie poglądy są odrzucane przez psychologów. Wiele badań mówi, że przystosowanie społeczne i pozytywne cechy nie zależą od ilości lub braku rodzeństwa.
Jeśli chodzi o stereotypy, zostały one dawno obalone. Jednak czy nie ma żadnej różnicy między jedynakami a osobami posiadającymi rodzeństwo? Oczywiście, że jest. Jedynacy są, uśredniając, lepiej wyedukowani, częściej kończą szkoły wyższe, poziom inteligencji także jest u nich wyższy. Wiąże się to zapewne z faktem, że w przypadku jednego dziecka rodzice częściej mogą sobie pozwolić na korepetycje i dodatkowe zajęcia. A i uwaga rodziców poświęcona niemal w całości jednemu dziecku nie jest bez znaczenia.
Obecnie rodziny są coraz mniejsze, partnerzy decydują się coraz częściej na tylko jedno dziecko. Ma to związek nie tylko z potrzebami rodziców, ale także z coraz później podejmowaną decyzją o dziecku. Po urodzeniu i „odchowaniu” dziecka, kobiety po trzydziestym roku życia nie decydują się na kolejne dzieci, ze względu na większe ryzyko związane z późną ciążą - taka ciąża jest obarczona dość wysokim ryzykiem poronienia i wad wrodzonych u dziecka.
2. Posiadanie dużej rodziny
Kilkoro dzieci w jednej rodzinie to obecnie rzadkość. Posiadanie większej ilości potomstwa wiąże się z koniecznością dzielenia uwagi i czasu rodziców pomiędzy dzieci. Oboje rodzice powinni pamiętać, aby nie faworyzować żadnego z dzieci, gdyż może to wywołać niezdrową rywalizację rodzeństwa o pochwały i uwagę, co z czasem może przerodzić się w agresję. Większa ilość dzieci nie oznacza, że będzie im poświęcane zbyt mało czasu. Oznacza jedynie, że rodzicom może być trudno zachować równowagę w obdzielaniu swoją uwagą i pomocą kilkorga dzieci. Wychowanie jedynaka może się okazać nieco prostsze.
Aspekt finansowy posiadania dużej rodziny jest dość oczywisty. Przy kilkorgu dzieciach trudno jest każdemu z nich regularnie kupować nowe rzeczy, inwestować w rozwój zainteresowań czy korepetycje. Nowe przedmioty i inwestowanie pieniędzy nie są jednak niezbędne do prawidłowego rozwoju dziecka.
Tak naprawdę, kolejność urodzenia nie ma większego wpływu na charakter i inteligencję dzieci. Owszem, jest to popularny pogląd, ale wiele z badań mu przeczy. Charakter i inteligencja dziecka zależą w dużej mierze od genów, otoczenia i wychowania. A to już jest uzależnione od rodziców, nie od ilości rodzeństwa.