Gdy dziecko rodzi się chore

Wszyscy rodzice pragną, by ich dziecko urodziło się zdrowe i najczęściej robią, co w ich mocy, by tak się stało. Niestety, są rzeczy, na które nie mamy wpływu. Czasem już w trakcie ciąży dowiadujemy się o chorobie dziecka, czasem jest ona całkowitym zaskoczeniem w chwili porodu.

Co czują rodzice, gdy dowiadują się, że ich dziecko jest chore? Każdy człowiek taką wiadomość przeżywa inaczej. Ważne jest to, by pamiętać, że w takim momencie pojawiają się najróżniejsze emocje i myśli. Żal, rozgoryczenie czy niechęć są w tej sytuacji całkowicie naturalne. Walka z nimi rzadko przynosi pozytywne efekty. Lepiej przyjąć, że są i że z czasem zaczną same słabnąć.

1. Jak sobie radzić z chorobą dziecka?

Zawsze, kiedy tracimy to, co dla nas bardzo cenne, możemy mówić o żałobie. Choć każdy z nas przeżywa ją inaczej, to najczęściej towarzyszą jej pewne typowe odczucia. Rodzice na początku bardzo często zaprzeczają postawionej diagnozie, są przekonani, że badania nie zostały prawidłowo wykonane albo ktoś przez nieuwagę zamienił wyniki. Kiedy jednak nie da się już dłużej zaprzeczać temu, co się wydarzyło, pojawia się gniew. Na cały świat, na lekarzy, bliskich, na samych siebie. Rodzice chcą wiedzieć, dlaczego tragedia dotknęła właśnie ich. Szukają odpowiedzi zarówno w medycynie jak i sferze duchowej. Jednak w większości sytuacji trudno jest jednoznacznie podać czynnik, który spowodował dane schorzenie czy upośledzenie. Bywa też tak, że rodzice zaczynają się „targować” z Bogiem, losem, wyższą siłą. Są gotowi oddać nawet najcenniejsze rzeczy w zamian za zdrowie dziecka. Kiedy przychodzi w końcu moment, gdy zdają sobie sprawę, że nie zmienią tego, co się stało, następuje czas smutku i rezygnacji. Jednak stan ten nie trwa wiecznie. Siła naszej psychiki jest ogromna i po tym etapie następuje wreszcie pogodzenie się z aktualną sytuacją, powrót do normalnego codziennego życia. To czas, gdy rodzice zaczynają na nowo spostrzegać dobre strony życia i cieszyć się nim.

By opiekunowie mogli zadbać o swoje chore dziecko, w pierwszej kolejności muszą zadbać o siebie. Pierwsze, o czym trzeba pamiętać: partnerzy bardzo różnie mogą przeżywać chorobę. To, jak okazujemy emocje na zewnątrz, nie zawsze odzwierciedla to, co dzieje się w naszym wnętrzu. Choć jest to duże uproszczenie, można powiedzieć, że większość kobiet odczuwa silniejszą niż mężczyźni potrzebę rozmawiania i dzielenia się swoimi odczuciami i emocjami. Mężczyźni natomiast wolą angażować się w konkretne działania. Ważne jest więc uszanowanie reakcji partnera, ale także rozmowa, choć często bardzo trudna, o wzajemnych oczekiwaniach.

2. Co może pomóc rodzicom chorego dziecka?

Zobacz film: "Katar u niemowlaka"

Poniżej znajdziecie kilka propozycji, jednak najważniejsze jest podjęcie takich działań, które to wam wydają się słuszne.

• Może na początku będziecie chcieli spędzić czas tylko we dwoje, oswajając się z tym, co się wydarzyło, a może poprosicie kogoś naprawdę zaufanego, by towarzyszył wam w tych trudnych chwilach.
• Jeśli informacje dotyczące stanu zdrowia waszego dziecka nie są dla was do końca jasne czy satysfakcjonujące, zwróćcie się do lekarza prowadzącego. Jego obowiązkiem jest odpowiedzieć na wszystkie wasze pytania (dobrze jest je wcześniej przygotować i zapisać).
• Być może dobrym pomysłem będzie kontakt z psychologiem. Czasem dużo łatwiej jest szczerze porozmawiać o bardzo trudnych dla nas sprawach z obcą osobą. Zadaniem psychologa nie jest udzielanie rad. Może on jednak pomóc w poszukiwaniu rozwiązań, radzeniu sobie z emocjami, zaplanowaniu tego, co wiąże się z opieką nad chorym maluszkiem. Choć rodzice często obawiają się, że taka wizyta może być wyrazem ich niekompetencji, jest wręcz odwrotnie. Dorośli, którzy szukają pomocy, mimo że jest to trudne, pokazują, jak ważne jest dla nich to, co dzieje się w rodzinie.
• Dla części rodziców pomocne może okazać się poszukiwanie informacji na temat choroby dziecka. Również kontakt z innymi rodzicami, borykającymi się z podobnymi problemami, może być źródłem wsparcia, ale też bardzo praktycznej wiedzy (gdzie szukać pomocy, jakie świadczenia przysługują bezpłatnie, jak radzić sobie w codziennym życiu).

To, co was spotkało, jest bardzo trudnym doświadczeniem. Macie prawo do wszelkich emocji, jakich doznajecie. Pamiętajcie, że potrzeba czasu, by zorganizować swoje plany, marzenia i codzienne życie na nowo. Dajcie sobie i swojemu dziecku na to czas. Szukajcie i zauważajcie to, co piękne i radosne, razem stawiajcie czoła temu, co trudne.