Baśnie Andersena. Najpiękniejsze opowieści dla dzieci
Baśnie Andersena to wzruszające opowieści, z których płyną ponadczasowe prawdy. Wychowało się na nich wiele pokoleń dzieci na całym świecie. Kim był ich autor? Które baśnie Andersena należą do najpopularniejszych?
1. Kim był Hans Christian Andersen?
Hans Christian Andersen był znanym duńskim poetą i pisarzem. Jego debiut odbył się w 1822 roku, kiedy pod pseudonimem Wiliam Christian Walter, wydał zbiór utworów "Młodzieńcze próby".
W późniejszej twórczości był autorem tomików poezji, opowiadań, powieści, szkiców i sztuk teatralnych, stworzył także dziennik swojego życia. Najbardziej znany jest jednak z baśniopisarstwa.
Co ciekawe początkowo nie traktował poważnie twórczości dla dzieci, było to dla niego zajęcia dodatkowe. Twierdził, że jego baśnie są jak pudełka - dzieci mogą obejrzeć opakowanie, wnętrze zaś było przeznaczone dla dorosłych.
Nie chciał, aby jego dzieła były uznawane za baśnie dla dzieci. Właśnie one jednak przyniosły mu największą sławę i rozgłos, ponieważ zdobył serca także i najmłodszych czytelników.
Do dziś baśnie Andersena przetłumaczono na 80 języków, a jego twórczość cieszy się niesłabnącą popularnością.
2. Najpopularniejsze baśnie Andersena
Baśnie Andersena to klasyka, doskonale nam znana. Kto z nas nie słyszał opowieści o Brzydkim Kaczątku czy o Dziewczynce z zapałkami? Te historie wciąż inspirują twórców bajek i filmów fabularnych, którzy tworzą ekranizacje tych dzieł.
Historie bohaterów i bohaterek baśni Andersena często lepiej znamy z bajek Disneya niż z pierwowzorów. Na pewno warto jednak sięgnąć nieco głębiej - do źródeł tych fascynujących opowieści.
Które baśnie Andersena są najbardziej znane? Z pewnością można byłoby wymienić ich całe mnóstwo, jednak kilka baśni wyróżnia się spośród pozostałych. Oto nasze typy:
2.1. Baśnie Andersena - Brzydkie Kaczątko
Baśń o Brzydkim Kaczątku to opowieść o łabędziu, który przypadkiem wykluł się z wysiadywanego przez kaczkę jajka. Kaczka traktuje go jak własne dziecko, choć jego wygląd jest zupełnie inny od pozostałych pisklaków.
Brzydkie Kaczątko musi wciąż znosić wyzwiska pod swoim adresem, nie jest akceptowane ani przez swoich przybranych braci, ani przez inne zwierzęta. Pewnego dnia postanawia więc uciec i poszukać swojego miejsca na Ziemi.
Po drodze przeżywa wiele niebezpiecznych przygód, aż pewnego razu dostrzega stado pięknych ptaków. Ptaki te podpływają do niego i traktują go jak swojego brata. Gdy zdziwione Brzydkie Kaczątko przegląda się w tafli wody, okazuje się, że rzeczywiście wygląda tak jak one - jest pięknym łabędziem.
Baśń ta ma szczególną wartość w dzisiejszych czasach, gdy wielu ludzi osądza innych na podstawie jedynie wyglądu, pomijając cechy charakteru i osobowość drugiej osoby. Warto czytać tę opowieść dzieciom od najmłodszych lat, aby uświadamiać im, że nie warto osądzać ludzi po pozorach, wyśmiewać i szydzić z innych tylko dlatego, że wyglądają inaczej.
2.2. Baśnie Andersena - Nowe szaty cesarza
Baśń jest opowieścią o próżnym władcy, który stale myśli o pięknych strojach dla siebie. Dwaj sprytni tkacze - oszuści postanawiają to wykorzystać. Zjawiają się u cesarza i oferują mu uszycie najpiękniejszego stroju na świecie, z tkaniny, która jest tak delikatna, że mogą zobaczyć ją jedynie ludzie mądrzy i właściwi do pracy na swoim stanowisku.
Oszuści pozorują swoją pracę, co jakiś czas robiąc władcy "przymiarki". Gdy król nie czuje i nie widzi tkaniny, w obawie przed posądzeniem go o nie mądrość i przed utratą swego stanowiska, udaje, że ją widzi i że bardzo przypadła do gustu. Reszta dworu także zachwyca się niewidoczną tkaniną, ponieważ nikt nie chce się ośmieszyć.
Gdy "szata" jest gotowa, oszuści ubierają w nią władcę, on zaś wyrusza do miasta, aby pokazać się w niej ludziom. Mieszkańcy stolicy, znając właściwości niezwykłej szaty, także udają swoje zachwyty nad jej kunsztem. W końcu jednak dostrzega go mała dziewczynka, która nic nie wie o właściwościach tego materiału i nagle wszyscy, łącznie z władcą zaczynają rozumieć, że padli ofiarą oszustwa.
Baśń ta uczy nas, aby nie oceniać innych po wyglądzie i nie przywiązywać do niego większej wagi, bo liczy się wnętrze człowieka. Drugą prawdą, którą warto wpajać dzieciom jest to żeby nie bały się mówić prawdy, nawet gdy inni chcą przekłamać sytuację, zwykle dla swoich korzyści.
2.3. Baśnie Andersena - Księżnicza na ziarnku grochu
Baśń ta opowiada o królewiczu, który pragnie poślubić prawdziwą księżniczkę. Książę nie ma szczęścia, każda dziewczyna, którą poznał, ma jakieś wady, których on nie może zaakceptować. Mimo ciągłych podróży nie znajduje kandydatki na żonę, więc się zniechęca i przestaje dalej szukać.
Pewnej burzliwej nocy do bram zamku zapukała piękna, lecz zziębnięta dziewczyna, która przedstawiła się jako księżniczka. Poprosiła o pomoc, wpuszczono ją więc do środka i zaproponowano nocleg.
Królowa, mając na względzie szczęście syna, postanowiła przetestować królewnę. Wpadła na pomysł, aby w sprytny sposób sprawdzić, czy dziewczyna mówi prawdę i jest prawdziwą księżniczką. Pod pościelą ukryła ziarnko grochu, na to zaś położyła dwadzieścia miękkich materacy i dwadzieścia pierzyn z puchu. Księżniczka położyła się na nich.
Rano, po przebudzeniu królowa zapytała dziewczynę, jak jej minęła noc. Królewna nie była w dobrym humorze, powiedziała, że bardzo źle spała, ponieważ łóźko, które jej dano, było bardzo twarde i niewygodne. Królowa, słysząc to zrozumiała, że dziewczyna mówi prawdę i rzeczywiście jest prawdziwą księżniczką.
Książę, który ją pokochał, poślubił ją, według legendy zaś ziarnko, które nie dawało spać pięknej królewnie, zostało umieszczone w muzeum.
Baśń mówi nam, że nie wolno się poddawać. Jeśli czegoś pragniemy, powinniśmy do tego dążyć do skutku.
2.4. Baśnie Andersena - Calineczka
Bohaterką baśni jest maleńka dziewczynka, która powstaje z ziarna zasadzonego w ziemi przez kobietę, która nie mogła, a bardzo chciała mieć dzieci. Prześliczna dziewczynka z racji swojego wzrostu otrzymuje imię Calineczka.
Wkrótce staje się łakomym kąskiem dla starej ropuchy, która kradnie ją na żonę dla swojego syna. Dziewczynce udaje się jednak uciec od przyszłego męża, dzięki pomocy rybki i motyla. Nieszczęsna Calineczka znów zostaje porwana, tym razem przez chrząszcza, jednak on ostatecznie ją porzuca.
Dziewczynkę przygarnia polna myszka, jednak i ona oddaje ją kretowi na żonę. Zrozpaczona dziewczynka nie chce reszty życia spędzić z kretem pod ziemią, na szczęście jednak zostaje uratowana przez jaskółkę i zaniesiona na łąkę. Tam dowiaduje się, że jest elfem, poznaje króla elfów i zakochuje się z wzajemnością.
Baśń ta uczy nas, że jeśli komuś pomożemy w potrzebie, my także możemy liczyć, że w razie kłopotów nam również ktoś pomoże.
2.5. Baśnie Andersena - Dziewczynka z zapałkami
Piękna, wzruszająca opowieść o dziewczynce, która w Wigilię Bożego Narodzenia na ulicy w Nowym Jorku sprzedawała zapałki. Zgubiła buciki i bardzo marzła, jednak bała się wrócić do domu, bo nic nie udało jej się sprzedać.
Mimo że dziewczynka trzęsie się z zimna, każdy ja omija i nikt się nią nie interesuje. W końcu postanawia rozpalić jedną zapałkę, aby się przynajmniej na chwilę ogrzać. W świetle zapałki dziewczynka zaczyna mieć wizję: widzi ciepły piecyk, do którego odruchowo wyciąga ręce, jednak wtedy zapałka gaśnie.
Rozpala drugą zapałkę i nagle widzi przed sobą piękny pokój, z wielkim stołem na środku, na którym jest biały obrus. Na stole znajduje się wiele smakowitych dań, których ona nigdy wcześniej nie widziała. Nagle ze stołu zeskakuje gęś. Dziewczynka chce ją złapać, a wtedy wizja ponownie znika.
Dziewczynka rozpala trzecią zapałkę, a wtedy widzi najpiękniejszą choinkę, jaką kiedykolwiek widziała. Ozdobiona tysiącem świec, na jej ściankach znajdują się śliczne obrazki. Gdy dziewczynka wyciąga do nich ręce, ponownie wszystko znika.
W tym momencie spada jedna gwiazda, tworząc na niebie łuk, a dziewczynka przypomina sobie opowieści babci, która była dla niej dobra. Babcia zawsze, gdy spadała taka gwiazda, mówiła, że ktoś umiera.
Dziewczynka zapala czwartą zapałkę i wtedy przed nią pojawia się babcia. Dziewczynka prosi ją, aby wzięła ją ze sobą, opowiada, jakie piękne wizje miała dzięki zapałkom. Rozpala wszystkie jednocześnie, aby babcia była z nią jak najdłużej i nagle lecą obydwie wysoko do Nieba, gdzie nie ma zimna ani głodu.
Nad ranem przechodnie widzą martwą dziewczynkę trzymającą w dłoniach wypalone zapałki - dziewczynka zamarzła na śmierć. Bohaterka jest jednak szczęśliwa z babcią w Niebie.
Ta smutna, przejmująca baśń pokazuje, do czego może prowadzić obojętność i lekceważenie innych, a szczególnie dzieci w potrzebie. Warto uświadamiać dzieciom, że nie wolno przechodzić obojętnie obok czyjegoś cierpienia, bo czasem może się to skończyć tragicznie.
