Rozdwojenie jaźni a schizofrenia
Należy pamiętać, że rozdwojenie jaźni nie jest schizofrenią. Jest to zaburzenie dysocjacyjne tożsamości, które nazywane jest też osobowością mnogą, wieloraką, naprzemienną, rozdwojeniem osobowości. Nie jest to schizofrenia i nie jest to depresja. Jak sobie pomóc, kiedy pojawi się zjawisko występowania minimum dwóch osobowości u jednej osoby? Aby zrobić to skutecznie, warto poznać więcej informacji o rozdwojeniu jaźni.
1. Czym jest rozdwojenie jaźni?
Jest to schorzenie, które występuje niezmiernie rzadko. Częściej chorują na nie kobiety niż mężczyźni. Osobowość mnoga jest schorzeniem, które nie zostało jeszcze dobrze zbadane przez psychiatrów. Cechuje się tym, że u chorego na rozdwojenie jaźni pojawiają się dwie lub więcej odrębnych osobowości. Występują one naprzemiennie i w danej chwili ujawnia się tylko jedna. Każda z osobowości ma swój charakter, własne wspomnienia, inną tożsamość, swoje przekonanie i preferencje. Każda z osobowości może różnić się płcią, wiekiem, orientacją seksualną, wiedzą, ilorazem inteligencji, ciśnieniem krwi, umiejętnościami. Najczęściej osobowości znacznie odbiegają od tej pojedynczej, którą miał pacjent przed chorobą. W niektórych przypadkach poszczególne osobowości mogą wiedzieć o swoim istnieniu. Najczęściej dominuje jedna osobowość, ale żadna z nich nie ma dostępu do wspomnień innych. Dominująca osobowość to tzw. osobowość gospodarza i to na niej opiera się najczęściej proces leczenia. Zapadnięcie na chorobę związane jest najczęściej z urazami. Kolejne przejścia między osobowościami mogą występować w wyniku wydarzeń urazowych, w wyniku stresu lub podczas terapii. Najczęściej zaburzenia dysocjacyjne tożsamości mają miejsce w dzieciństwie i okresie dojrzewania.
2. Jak powstaje rozdwojenie jaźni?
Podobnie jak w przypadku innych schorzeń psychicznych, także w przypadku osobowości wielorakiej mechanizm powstawania nie został do końca poznany. Przypuszcza się, że rozdwojenie jaźni pojawia się w wyniku traumatycznych przeżyć, przemocy domowej, molestowania seksualnego i innych urazów, które miały miejsce we wczesnym dzieciństwie. Dziecko, aby sobie z nimi poradzić, spycha wspomnienia do podświadomości i w wyniku nie do końca poznanych mechanizmów rozwijają się alternatywne osobowości.
3. Schizofrenia czy rozdwojenie jaźni?
Schizofrenia bywa mylona z rozdwojeniem jaźni. Błędnie utożsamia się ją z rozszczepieniem osobowości, gdyż jej nazwa ma źródło w języku greckim i oznacza ona: schizo – rozszczepiam, rozdzieram i fren – wola, umysł, serce. Schizofrenia oznacza rozszczepienie umysłu, ale nie to, że chory posiada więcej niż jedną osobowość. Raczej chodzi o rozszczepienie, jakie ma miejsce między myśleniem a odczuwaniem. W wyniku tego rozszczepienia chory ma trudności z łączeniem myśli i odczuwania. Schizofrenia jest poważnym zaburzeniem myślenia. W jej wyniku chory ma trudności z rozpoznawaniem rzeczywistości. Jego procesy myślowe i reakcje emocjonalne ulegają tak wielkiemu pogorszeniu, że nie może normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Do klasycznych objawów schizofrenii można zaliczyć: urojenia, omamy słuchowe, zaburzenia myślenia, zmiany emocjonalne, apatię, bierność, * zachowanie aspołeczne. Niektóre z symptomów schizofrenii przypominają objawy depresji. Jak sprawić, aby depresja nie przeistoczyła się w schizofrenię? Na pewno należy odpowiednio zdiagnozować chorobę i rozpocząć jej leczenie – niezależnie czy jest to depresja, schizofrenia czy rozdwojenie jaźni.
To musisz wiedzieć:
4. Jak leczyć rozdwojenie jaźni?
W procesie leczenia rozdwojenia jaźni, czyli podczas leczenia osobowości wielorakiej, stosuje się psychoterapię. Aby była ona skuteczna, należy ją wspomagać farmakologicznie. Pacjent musi nauczyć się akceptowania swojej choroby. Podczas psychoterapii lekarz pomaga cierpiącemu w przepracowaniu urazu i zburzeniu obrony dysocjacyjnej. Pacjent musi odnaleźć powiązania pomiędzy swoimi oddzielnymi stanami tożsamości. Nie jest to proste. Leczenie rozdwojenia jaźni jest procesem długotrwałym, który może odbywać się tylko pod okiem doświadczonego lekarza. Jest to prawdziwe wyzwanie dla osoby prowadzącej psychoterapię.