7 z 8Zaburzenia emocjonalne

Zaburzenia emocjonalne u dzieci stanowią wyzwanie dla specjalistów. Przyjmują one różną postać: od leku separacyjnego po zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Mogą również wiązać się z nerwicą, a nawet depresją.

Rozpoznanie problemów emocjonalnych u najmłodszych jest trudne, zwłaszcza gdy komunikacja z nim nie przebiega prawidłowo.

Rodzic lub nauczyciel może uważać młodego człowieka za osobę zamknięta w sobie, krnąbrną, mająca lekceważący stosunek do osób starszych. Jego zachowanie tłumaczy się okresem dojrzewania lub czasem buntu. Pierwsze objawy zaburzeń o podłożu psychicznym są więc często bagatelizowane, a dziecku nie jest udzielana pomoc psychologa.

Co zatem powinno wzbudzić czujność osób z otoczenia małego pacjenta? Na rozmowę ze specjalistą warto umówić się, gdy zauważymy u naszej pociechy długo utrzymujący się irracjonalny lęk, nadmierne napięcie mięśniowe, rozdrażnienie.

Podstawą jest jednak w tym przypadku rozmowa z dzieckiem i poziom wzajemnego zaufania. Nie wolno ignorować zgłaszanych nam przez dziecko obaw związanych z jego emocjami, relacjami, problemami w szkole. Jeśli jednak będą one nawracać, a dodatkowo utrudniać codzienne funkcjonowanie, trzeba zgłosić się do psychologa. Być może nasza pociecha nie potrafi radzić sobie ze stresem i w tym zakresie potrzebna jest praca ze specjalistą.