Nie kocham własnego dziecka
Miłość matki to wielka siła, która potrafi przenosić góry, a już na pewno leczyć obolały palec pocałunkiem. Czasem jednak tej miłości brakuje, a same chęci do niej – nie wystarczą. Choć z okładek czasopism dla kobiet spoglądają do nas uśmiechnięte mamy z dziećmi, rzeczywistość bywa, niestety, zupełnie inna. Nerwy, stres czy może niedojrzałość emocjonalna matki jest powodem braku uczuć do własnego dziecka? I co robić, gdy relacja rodzica z dzieckiem są dla obu stron krzywdzące?
1. Matka nie musi kochać
- Nie uważam się za złą matkę. – mówi Magda, mama kilkuletniej dziewczynki - Zaszłam w ciążę dość wcześnie i niespodziewanie. Córka wywróciła mój świat do góry nogami. Była płaczliwa, ciągle chciała być bujana na rękach. Miałam jej dość, a pomocy żadnej. Z czasem ją zaakceptowałam. Nauczyłyśmy się żyć obok siebie. Czy ją kocham? Matka nie musi kochać. Wystarczy, że się nią opiekuję i daję jej dom.
Na pytanie, czy Magda otrzymała od swojej matki matczyną miłość, odpowiada, że przecież ją wychowała. Często jednak to nie wystarcza. Wychowywanie się w domu bez uczuć może powodować jałowość własnych emocji, nie tylko względem dziecka, ale także innych osób. Brak miłości rodzicielskiej prowadzi do obniżenia samooceny dziecka, trudności w relacjach z rówieśnikami oraz problemów w dorosłym życiu.
Co może być powodem braku miłości matki do dziecka?
- Najczęściej jest to nieplanowana ciąża, młody wiek matki czy też samotne macierzyństwo. - mówi WP parenting psycholog Magdalena Mucha - Kobiety w takich sytuacjach odczuwają przymus urodzenia dziecka, a nierzadko odczuwają trudności w pogodzeniu się z nową rolą i obowiązkami. Jest to trudna sytuacja zarówno dla matki, jak i oczywiście dziecka.
2. Dziecko nieidealne
Może się też zdarzyć, że chciane i wyczekiwane dziecko okazuje się rozczarowaniem dla rodziców, a wraz z wiekiem, miłość matki wygasa. W takiej sytuacji jest Agata. Marzyła o dużej rodzinie, ale zmieniła plany po pierwszym dziecku.
- Mój synek nie był dzieckiem trudnym (…) Gdy poszedł do przedszkola, zaczęłam porównywać go z innymi dziećmi, że inne ładniej mówią, że potrafią coś więcej, nie mają odstających uszu (on ma). Później było jeszcze gorzej. Do tego doszły problemy w pracy, a ja musiałam zrywać się, żeby odebrać syna i siedzieć z nim w domu. Stałam się wobec niego uczuciowo obojętna. Miałam żal, że nie jest taki, jakiego sobie wymarzyłam i że ja nie mogę już żyć jak dawniej.
Niestety natura nie przyjmuje zamówień na dzieci, a one rodzą się z nadzieją na dom wypełniony troską i miłością. W takich sytuacjach pojawia się u matki rozczarowanie, złość, a nawet żal. Dziecko może mieć temperament niedopasowany do rodziców, może frustrować i ograniczać - nie każdy to akceptuje i potrafi sobie z tym poradzić, bo okazuje się ze dziecko jest takie… jakie mało nie być.
3. Huśtawka uczuć
- Zdarzają się także sytuacje odwrotne, kiedy to niechciane dziecko budzi w świeżo upieczonej mamie skrywane pokłady macierzyńskiej miłości. Pierwszy uśmiech, karmienie piersią, które jest hormonalnym dopalaczem miłości, aż w końcu słowa: "Mamo, kocham cię!" - to i wiele innych momentów może pozwolić kobiecie otworzyć się na miłość do dziecka. - mówi Magdalena Mucha.
Sytuacja emocjonalna matki może poprawić się, gdy dziecko urośnie. Przeważnie to okres niemowlęcy wymaga od kobiet największego zaangażowania. Wraz z wiekiem dziecko zaczyna budować lepsze relacje z ojcem, dziadkami, czy też jest możliwość skorzystania z opieki żłobkowej, która pozwala mamie wrócić do obowiązków zawodowych, a co za tym idzie, odbudować swoje życie sprzed okresu niemowlęcego. To korzystnie wpływa także na psychikę.
4. Jak naprawić miłość?
Przede wszystkim kobieta powinna wiedzieć, że obojętność, a nawet niechęć względem dziecka, nie jest stanem, w którym powinna tkwić. Świadomość problemu i chęć zmiany to niezbędne fundamenty do odbudowania relacji. __
- Czasem jest to konflikt pomiędzy własnymi pragnieniami a byciem matką. Warto zatrzymać się na chwilę i podjąć refleksję. Co się dzieje, że jest mi tak ciężko? Warto także poprosić o pomoc specjalistę, np. psychoterapeutę albo psychologa dziecięcego – radzi Magdalena Mucha.
Pomoc osób trzecich jest niezwykle ważna, zwłaszcza w przypadku depresji poporodowej, jak również w przypadku nieradzenia sobie z codziennymi obowiązkami i emocjami. Nie można zapominać także o wsparciu bliskich osób, przede wszystkim ojca dziecka.
- Rola ojca jest ogromna. Jeśli dziecko ma przykład wspierających się rodziców, to już wiele uwewnętrznia. Czasem ojciec ma funkcję obronną. Bo kiedy matka czuje złość, nie potrafi kochać i zaczyna rozładowywać frustrację na dziecku, on może ją zatrzymać. Powiedzieć: dość, zróbmy to wspólnie - dodaje ekspertka.
Często spotykamy się z sytuacjami, kiedy to na młodą mamę spadają nieprzespane noce, kolki, wizyty u lekarzy, a czasu żeby odetchnąć w samotności po prostu brak. Warto więc mówić wprost partnerowi o tym, czego oczekujemy, jaka pomoc jest w tym momencie najważniejsza. Jeśli mama nie może liczyć na ojca dziecka, powinna poprosić o pomoc dziadków, przyjaciółkę - kogoś, kto pomoże przetrwać trudne momenty.
