Imiennik – imiona męskie na literę J
- Jacek Jest to imię, najprawdopodobniej wywodzące się od łacińskiej formy imienia Hiacynt (Hiacyntus). Pierwszym etapem spolszczenia imienia była forma Jacenty, która utrzymała się do XX wieku.
- Jacenty Jest to imię męskie greckiego pochodzenia, inna forma imienia Jacek. Wywodzi się od łacińskiej formy imienia Hiacynt (Hiacyntus).
- Jacław Imię to powstało poprzez połączenie imienia Jacek i typowo słowiańskiej końcówki ;sław. Jest to więc neologizm.
- Jakert Występujące w Polsce od czasów średniowiecza, germańskie imię męskie. Składa się z dwóch elementów, oznaczających ;ostrze, szpica; i ;kąt, kant, ostrze jakiejś broni, miecz; lub gi, gi oznaczającego ;strach, trwogę;. Drugi element to hart, hard ; ;silny, mocny, krzepki, dzielny;. Ciekawostka Od tego imienia pochodzą takie imiona jak Ekard, Hekard, Ekhard, Eghard, Ekehard, Hekhard, Hekehard.
- Jaktor Greckie imię męskie, pochodzi od słowa hektor czyli ;mocno trzymający;. Ono z kolei pochodzi od słowa echo, które oznacza ;posiadać, utrzymywać;. Ciekawostka Od tego imienia pochodzi Hektor.
- Jakub Jest to imię męskie. Wywodzi się od hebrajskiego Jaaqob, które można tłumaczyć dwojako: "zesłany by karać nas za nasze grzechy" lub też "ten, którego Bóg ochrania". Imię to bywa także łączone z arabskim słowem "jakub" ; władca.
- Jan Jest to imię męskie pochodzenia biblijnego. Po hebrajsku zwrot Jochanan oznacza "Bóg jest łaskaw". Imię to nosił jeden z apostołów. Zostało przejęte najpierw do greki, a potem do łaciny. Rozpowszechniło się we wszystkich krajach chrześcijańskich.
- Jan Chryzostom Jest to imię męskie tradycyjnie występujące w parze, nadawane na cześć Jana Chryzostoma, Złotoustego - biskupa Konstantynopola, pisarza chrześcijańskiego, uznawanego za największego kaznodzieję kościoła Wschodu, doktora Kościoła, świętego Kościoła katolickiego i prawosławnego.
- Jan Chrzciciel Jest to imię męskie tradycyjnie występujące w parze, nadawane na cześć proroka Jana Chrzciciela (łac. Iohannes Baptista).
- Jan Gwalbert Jest to męskie imię dwuczłonowe, tradycyjnie nadawane na cześć Jana Gwalberta, żyjącego w XI wieku świętego katolickiego, opata, założyciela zakonu walombrozjanów, pochodzącego z rodziny florenckich patrycjuszy.