"Stepy akermańskie" Adama Mickiewicza: interpretacja sonetu
"Stepy akermańskie" to pierwszy z utworów otwierający cykl "Sonetów krymskich". Nie wiemy, kiedy został napisany, wiadomo jednak, że po raz pierwszy wydano go w 1826 r. O czym traktuje?
Adam Mickiewicz sonet "Stepy akermańskie" napisał znacznie wcześniej niż pozostałe utwory cyklu. Powstał pod wpływem podróży poety do Akermanu, która odbyła się w maju 1825 r.
1. "Stepy akermańskie" domunetem z podróży
Podróżny przemierza wozem kwitnący step w drodze do Akermanu. W pierwszej strofie podróż odbywa się w ciągu dnia, co umożliwia podziwianie krajobrazu. Jest on piękny, ale też potęguje poczucie osamotnienia.
W kolejnej strofie, gdy zapada zmrok, podmiot liryczny czuje się zagubiony, bardzo samotny, co potęguje bezkresna przestrzeń. Warto zaznaczyć, że noc - ciemna, pełna mroku - była ulubiona porą romantyków.
W ostatnich strofach podmiot liryczny nasłuchuje dźwięków płynących z ojczystej Litwy. To swego rodzaju metafora, która służyć ma podkreśleniu przywiązania do kraju. Tęsknota za jego krajobrazem, który nie blednie nawet w obliczu piękna egzotyki, jest niezwykle silna. To też pożegnanie poety, który opuszcza kraj swojej młodości.
Twórcy epoki romantyzmu szczególnie cenili kulturę orientalną. Fascynowała ich tamtejsza przyroda. Chętnie odwoływali się do niej w swoich utworach, co daje się zauważyć we wszystkich sonetach cyklu Adama Mickiewicza. Podmiot liryczny w "Stepach akermańskich" można utożsamiać z samym poetą. Jest pielgrzymem, który mimo podróży do odległych zakątków świata, tęskni za ojczyzną.
"Stepy akermańskie" są przykładem liryki bezpośredniej. W utworze dominują osobowe formy czasowników, np. "patrzę", "szukam", "omijam". Podmiot liryczny mówi o sobie i swoich przeżyciach. Nie podróżuje jednak sam ("stójmy", "jedźmy").
2. Środki stylistyczne w „Stepach akermańskich”
"Stepy akermańskie", dzięki użytym środkom stylistycznym, są utworem bardzo dynamicznym, plastycznym. Pojawiają się wykrzyknienia, porównania i epitety.
W utworze można wskazać dwie części: opisową (I i II strofa) oraz refleksyjną (III i IV strofa). Autor wykorzystał takie środki stylistyczne jak:
- przenośnia (pokazującą niezmierzoną przestrzeń stepu),
- hiperbola (ukazuje olbrzymią przestrzeń oceanu),
- epitet,
- metafora,
- onomatopeje, np. szumiących, cisz,
- porównanie (podróż po stepie porównana do morskiej podróży).