Gdy dziecko nie chce chodzić do przedszkola
Przedszkolaki nie zawsze są grzeczne i miłe. Zdarza się, że krzyczą i płaczą kiedy demonstrują swoją niechęć do przedszkola. Mają zły humor? Podłoże tego zjawiska może być jednak bardziej skomplikowane, niż ci się wydaje...
1. Przyczyny niechęci do chodzenia do przedszkola
Często zdarza się, że malec czuje potrzebę dominowania, a brak możliwości zaspokojenia jej rodzi frustrację. W przedszkolu, w którym wszystkie dzieci są w tym samym wieku, znacznie trudniej ustalić hierarchię, która satysfakcjonowałaby malucha. Jeśli nie czuje się silniejszy, może mu się wydawać, że nikt go nie lubi, a to sprawia, że nie chce iść do przedszkola.
Niekiedy dziecko czuje się w przedszkolu gorsze. Może to być z powodu tego, że jego kolega posiada najnowszą, modną zabawkę lub ubranie. W tym wieku dzieci starają się naśladować imponujące im osoby. Zdarza się również, że za brak posiadania zabawki lub modnego gadżetu (drogiej lalki, modnego piórnika, różowych spinek do włosów), może zostać wykluczone ze wspólnej zabawy. To oczywiście obniża jego pewność siebie i zniechęca do chodzenia do przedszkola.
Zdarza się, że niechęć wynika z incydentu, jaki zaszedł między malcem a jego kolegą. Kłótnie i bójki w tym wieku są czymś naturalnym, mogą też zachwiać poczuciem pewności siebie. Gdy dziecko bije kolegę, najczęściej oznacza to, że czuje się niepewne.
2. Jak zachęcić dziecko do chodzenia do przedszkola?
Bywa, że dziecko samo nie wie, dlaczego nie lubi przedszkola. Jeśli malec twierdzi, że się tam nudzi, przyczyną problemu mogą być kłopoty w domu. Częściej nudzą się dzieci nieszczęśliwe. Ważne jest, aby porozmawiać z nim i zapytać, co czuje. Kolejnym krokiem powinna być rozmowa z wychowawcą. To on najlepiej zna grupę swoich uczniów.
Jeśli maluch nie chce chodzić do przedszkola, gdyż nie ma czegoś, od czego zależy jego status w grupie, np. modnych zabawek lub ubrań, problem można rozwiązać na dwa sposoby. W przypadku rzeczy, zawsze możemy ją po prostu kupić naszemu dziecku. Pokazujemy mu wówczas, że go słuchamy, a jego problemy są dla nas ważne. Natomiast gdy zaś akceptacja uzależniona jest od posiadania coraz to nowszej, droższej zabawki, najlepiej będzie porozmawiać z wychowawczynią. Może ona poprosić dzieci, aby nie przynosiły do szkoły swoich zabawek.
Jeśli nasz malec twierdzi, że inne dziecko go bije, warto spokojnie z nim porozmawiać zanim podejmiemy dalsze kroki. W większości przypadków reakcja dziecka jest niewspółmierna do sytuacji. W tym wieku maluch potrafi sobie wyobrazić konsekwencje uderzenia lub kopnięcia, a to wzbudza w nim lęk. Aby go złagodzić, warto przypomnieć miłe chwile spędzone z kolegą oraz spróbować wytłumaczyć jego zachowanie. Można przy tym powiedzieć, że każdy czasem się denerwuje, ale nie wolno wtedy nikogo krzywdzić.
Dzięki takiej rozmowie nieznana sytuacja, która wzbudza niepokój, będzie lepiej rozumiana. Może się jednak zdarzyć, że bicie przez kolegę nie będzie pojedynczym epizodem. Jeśli maluch wciąż skarży się, że kolega go bije, rzeczywiście może być ofiarą przemocy fizycznej. W tej sytuacji konieczna jest rozmowa z wychowawczynią, która powinna zapobiegać przemocy i uniemożliwiać znęcanie się.