Dramatoterapia – innowacyjna metoda leczenia dzieci

Leczenie za pomocą odgrywania ról staje się coraz bardziej popularne. Jak podkreślają terapeuci, technika ta pozwala dzieciom w większym stopniu otworzyć się na siebie i otaczającą rzeczywistość, zrozumieć rządzące nią prawa i ludzkie interakcje. Na czym polega?

1. Lecznicze działanie sztuki

Pomysł na wykorzystanie dramy do celów edukacyjnych i terapeutycznych zrodził się w Wielkiej Brytanii. Założeniem dramatoterapii jest rozpoznanie i zrozumienie głęboko skrywanych uczuć dziecka. Maluch może wcielić się w wybraną przez siebie postać z bajki czy mitu, terapeuta natomiast stara się w jak najmniejszym stopniu ingerować w cały proces, pozwalając małemu pacjentowi przepracować swoje emocje. Odgrywane przez niego sceny lub bohaterowie mają pozwolić dotrzeć do źródeł nękającego go problemu czy lęku.

Podczas zajęć wykorzystywane są najróżniejsze środki wyrazu. Znajdziemy wśród nich elementy teatralne, a także taniec, muzykę, najróżniejsze gry, opowiadanie wymyślonych przez siebie historii czy improwizacje. Chodzi o to, aby zaangażować nie tylko umysł, ale i ciało. Umiejętności aktorskie nie mają tu żadnego znaczenia – nacisk kładziony jest na doznanie, przeżycie określonych sytuacji, dzięki czemu pacjent ma okazję wzbogacić swoją świadomość.

4 pomysły dla taty na kreatywną zabawę z dzieckiem [5 zdjęć]

Coraz częściej zdarza się, że tata pracuje do późnych godzin i wracając do domu, nie ma już siły na

zobacz galerię

2. Terapia przez zabawę

Chociaż słowo „terapia” zazwyczaj przywołuje nie do końca pozytywne skojarzenia, dramatoterapia zdecydowanie odbiega od tradycyjnych form leczenia. Nacisk położony jest tu przede wszystkim na zabawę, która ma doprowadzić do zacieśnienia grupowych więzi i zbudowania wzajemnego zaufania. Dzięki tak pozytywnym emocjom możliwe jest nawiązanie efektywnej współpracy. Ważny jest także fakt, że terapia ta nie sprowadza się do opowiadania o swoich traumatycznych doświadczeniach. Sztuka pozwala się do nich zdystansować – odgrywana kreacja stanowi metaforę przeżyć wewnętrznych.

Metoda ta może sprawdzić się w przypadku każdego pacjenta, który gotowy jest podjąć próbę wejścia w rolę. Najczęściej korzystają z niej właśnie dzieci, jednak stosuje się ją także podczas zajęć prowadzonych z osobami w podeszłym wieku, pacjentami onkologicznymi, cierpiącymi na chorobę Alzheimera czy zaburzenia natury psychicznej.