Bliskie przyjaźnie między dziećmi mogą wpływać na ich reakcje na strach
Nowe badanie prowadzone przez Uniwersytet East Anglia (UEA) pokazuje, że posiadanie bliskich przyjaciół może mieć wpływ na to, jak dzieci w wieku szkolnym myślą o niebezpieczeństwie.
Odkrycia opublikowane w grudniowym wydaniu czasopisma "Behaviour Research and Therapy" wykazały po raz pierwszy, że dzieci w bliskiej przyjaźni wykazują wspólne wzorce myśli związanych ze strachem, a które wpływają na wzajemne lęki przy omawianiu wspólnie tych problemów.
Powszechnie wiadomo, że lęki są popularne u dzieci i chociaż zwykle zmniejszają się z czasem, u niektórych dzieci rozwijają się do istotnych obaw, które mogą im przeszkadzać w codziennym życiu. Specyficzne fobie, które są bardziej rozpowszechnioną formą lęku w dzieciństwie, jeśli są nieleczone, mogą istnieć nadal w życiu dorosłym.
Podczas gdy niektóre lęki z dzieciństwa można wytłumaczyć dziedziczeniem genetycznym, istnieją poważne dowody, że obawy dzieci są związane bezpośrednio z uczeniem się i informacjami, które słyszą od innych, na przykład rodziców. Badanie to sugeruje, że przekazywanie lęków, jak również sposób zachowywania, gdy się boimy, może wystąpić również w innych bliskich relacjach, takich jak te z przyjaciółmi.
Główny autor dr Jinnie Ooi, która prowadziła badania w ramach jej doktoratu w Szkole Psychologii UEA, powiedziała, że odkrycie może mieć praktyczne konsekwencje dla profesjonalistów pracujących z dziećmi, na przykład tych, leczonych z powodu zaburzeń lękowych.
"Nasze wyniki wskazują, że bliscy przyjaciele mogą podzielić się negatywnymi myślami i do pewnego stopnia mogą utrzymywać te myśli" - powiedział dr Ooi. "Mam nadzieję, że na podstawie tej wiedzy, być może będziemy w stanie zaprojektować terapie, w której bliscy przyjaciele będą mogli pomóc zmienić sposób myślenia swoich przyjaciół".
Ważnym odkryciem jest to, że myśli związane ze strachem dzieci nie muszą stać się bardziej negatywne, gdy dzieci omawiają je z przyjaciółmi, którzy są bardziej niespokojni. To potwierdza sens stosowania terapii grupowej i może być przydatną informacją dla rodziców, którzy boją się narażać dzieci na kontakty z bardziej niespokojnymi dziećmi w obrębie terapii grupowej.
W badaniu wzięło udział 242 brytyjskich dzieci w wieku szkolnym (106 chłopców i 136 dziewcząt) w wieku od 7 do 10 lat, którzy wypełnili kwestionariusze do pomiaru lęku i strachu. Zostały im następnie pokazane zdjęcia dwóch australijskich torbaczy - kuskus i niełaz plamisty - których nie znały.
ZOBACZ TAKŻE:
Dano im dwie wersje informacji na temat tych zwierząt, jedna niejednoznaczna i jedna, która opisała je jako zagrożenie, po ich przeczytaniu oceniono ich reakcje na strach wobec każdego zwierzęcia. Następnie pary bliskich przyjaciół (40 par chłopców, 55 par dziewcząt i 26 par mieszanych) omówiły swoje uczucia na temat zwierząt i ponownie zmierzono ich reakcje na strach.
Badanie również zbadało, czy rozmowa z przyjacielem wpłynęła na unikanie zagrożenia. Podano im mapę przedstawiającą wybieg, na której jedno z tych zwierząt znajdowało się na początku, a drugie na końcu. Dzieciom kazano narysować krzyżyk na drodze, aby pokazać, gdzie chcieliby być na wybiegu. Unikanie zagrożenia było mierzone odległością od zwierzęcia stanowiącego zagrożenie.
Po wykonaniu wszystkich zadań dzieciom przedstawiono prawdziwe informacje o kuskusie i niełazie plamistym i wyświetlono krótki filmik o każdym z nich.
Płeć w parach przewidywała zmiany w reakcji na strach dzieci z upływem czasu. Dzieci w parach chłopiec - chłopiec wykazały znaczny wzrost reakcji na strach następujący po dyskusji i stał się bardziej zgodny z poziomem strachu u innych par w zadaniu.
Natomiast pary dziewczyna - dziewczyna wykazały znaczący spadek ich reakcji na strach, przynajmniej wtedy, gdy przekazano informacje o zagrożeniach. Różnica w poziomie lęku pomiędzy bliskimi przyjaciółmi nie miała wpływu na zmianę reakcji lękowych w miarę upływu czasu.