Kinestetyk. Jak pomóc mu w nauce?

Kinestetyk to osoba, która najlepiej uczy się wtedy, gdy może doświadczyć danej rzeczy. Mocno angażuje się w wykonywane czynności. Z jakimi przedmiotami radzi sobie najlepiej? Kiedy mogą pojawić się problemy z nauką? Jak wspierać kinestetyka w szkole? Oto kilka praktycznych wskazówek.

1. Kinestetyk. Kim jest?

Kinestetycy to inaczej „czuciowcy”. Lubią czuć smak, zapach i fakturę, odpowiednio wychwytują emocje innych. Ich nauka nie może być statyczna. Muszą się ruszać, gestykulować. Niekiedy wystarczy gniotek w ręce lub manipulowanie długopisem czy ołówkiem, by kinestetyk szybciej opanował zadany materiał. W trakcie lekcji może bujać się na krześle lub ruszać nogami.

Kinestetycy nie przepadają za czytaniem, chyba że mają do czynienia z utworem o wartkiej akcji. Lekcje języka polskiego mogą być dla nich problematyczne, również dlatego, że miewają problemy z ortografią. W tym przypadku opanowanie zasad jest łatwiejsze, kiedy zobaczą dany wyraz, wyobrażą go sobie.

Najlepsza forma nauki dla kinestetyka to doświadczenie. Taka osoba nie lubi wykładów i długich przemówień. Konieczność długiego słuchania osłabia jego koncentrację i cierpliwość. Nie skupia się też, gdy wymaga się od niego bezruchu. Może mieć problem z opisaniem tego co widzi lub słyszy, ale za to świetnie wyczuwa emocje.

Kinestetycy to doskonali asystenci (w trakcie lekcji warto wykorzystywać tę zaletę jak najczęściej). Chętnie pomogą wykonać doświadczenie lub napiszą coś na tablicy, jednak z dużą dozą prawdopodobieństwa ich zeszyty nie będą starannie prowadzone.

2. Jak pomóc kinestetykowi w nauce?

W pierwszej kolejności warto pozwolić uczniowi na ruch. Na szczęście coraz większa grupa nauczycieli dostrzega potrzeby swoich podopiecznych i pozwala im chodzić swobodnie po klasie, kiedy tego potrzebują.

W domu kinestetyk może chcieć przyswajać zadany materiał skacząc, tupiąc, klaskając. Im więcej ruchu, tym lepiej. Uczenie się chemii i fizyki będzie łatwiejsze, kiedy będzie mógł wykonać jakieś doświadczenie i w ten sposób poznać określone teorie.

Kinestetyk potrzebuje pomocy dydaktycznych. I nie chodzi o żadne wymyślne sprzęty, ale o podstawowe narzędzia do nauki, jak np. globus, mapy, plansze, tablice, bryły. Może też chcieć samodzielnie wykonywać plansze (te przydadzą się np. w czasie omawiania lektur, nauki zagadnień związanych z epokami literackimi czy historią).

Najlepiej jest, gdy kinestetyk uczy się w spokoju. Nic nie powinno go rozpraszać, zwłaszcza że ma tendencję do pośpiechu i działania pod wpływem emocji i inpulsu.

3. Strategia uczenia się dla kinestetyka

Sposoby na wsparcie kinestetyka w nauce:

• ruch to podstawa, nie zmuszajmy dziecka do nauki przy biurku (niech chodzi, skacze, biega);
• nauka przez doświadczenie (o ile to możliwe wyposażmy kinestetyka w pomoce dydaktyczne, możemy też wspólnie przeprowadzać doświadczenia lub chodzić do muzeum i na wystawy tematyczne);
• konstruowanie, manipulowanie (idealne będzie lepienie z plasteliny, wycinanie, np. ułożenie wzoru chemicznego z liter wyciętych z gazet, tworzenie figur geometrycznych);
• zabawa w teatr (by np. zapamiętać lekcję historii, można wspólnie odegrać jakąś scenkę);
• stosowanie mimiki i pantomimy;
• czas na odpoczynek (kinestetyk to osoba bardzo emocjonalna, niekiedy impulsywna, trzeba dać jej przestrzeń do wyrażania tych emocji);
• zgoda na trzymanie w dłoni i manipulowanie długopisem, ołówkiem lub innym niewielkim przedmiotem;
• organizowanie pracy w grupach (rywalizacja).