Czy z depresji można się wyleczyć?
Rokowanie w depresji jest uzależnione od kilku czynników: wieku, stopnia aktywności pacjenta, wsparcia rodziny chorego w jego walce z chorobą. Do najgroźniejszych powikłań po depresji zalicza się próby samobójcze i samobójstwa.
1. Rokowania w depresji
Rokowanie w depresji jest uzależnione od wieku, dotychczasowej aktywności towarzyskiej i zawodowej pacjenta oraz od wsparcia ze strony jego bliskich krewnych. Jeżeli przed pojawieniem się stanów depresyjnych pacjent był aktywny zawodowo, a jego relacje z rodziną były silne i bliskie, szybciej i łatwiej wróci do stanu sprzed choroby. Podobnie jest w przypadku chorych na depresję, których rodziny wykazują się empatią i pomagają w procesie leczenia. W przypadku 50 proc. chorych objawy depresji ustępują samoistnie, zanim upłynie 6 miesięcy. W przypadku osób starszych, które oprócz depresji cierpią z powodu chorób internistycznych, trudno jest ustalić prognozy na przyszłość.
2. Leczenie farmakologiczne depresji
W leczeniu depresji stosuje się terapię farmakologiczną i terapię psychologiczną. Zażywanie leków na depresję ma skrócić czas choroby i złagodzić jej objawy. Zadaniem preparatów przeciwdepresyjnych jest przywrócenie równowagi mediatorów w ośrodkowym układzie nerwowym, co skutkuje ustąpieniem dolegliwości chorobowych. Objawem depresji jest złe samopoczucie, poczucie niemocy, bezsilności, brak energii i chęci do działania. Chorzy nie wykazują zainteresowania tym, co dzieje się wokół nich. Stosowanie antydepresantów przywraca chorym chęć do życia i działania. Aby zaobserwować różnicę, trzeba wykazać się cierpliwością, ponieważ rezultaty zażywania leków na depresję można zauważyć dopiero po upływie kilku tygodni.
Aby zwiększyć skuteczność leczenia depresji, zaleca się – równolegle do stosowania leków przeciwdepresyjnych – uczestniczenie w sesjach terapeutycznych. Psychoterapia ma pomóc choremu zmienić sposób myślenia o sobie i osobach ze swego otoczenia, a także rozwiązać problemy, z którymi się boryka (przyczynę depresji często stanowią: rozstanie, śmierć bliskiej osoby, konflikty w środowisku zawodowym). W niesieniu pomocy osobom chorym na depresję znajduje zastosowanie terapia interpersonalna, terapia kognitywno-behawioralna i terapia psychodynamiczna.
3. Powikłania po depresji
Jako powikłania depresji wskazuje się m.in.: niedostateczne ustąpienie objawów choroby, inwalidztwo (trwałe albo okresowe) związane z brakiem zdolności do pracy i przystosowania się do życia w społeczeństwie, nawroty depresji, wycofanie społeczne i izolacja, próby samobójcze, samobójstwo.
Próby samobójcze odnotowuje się u około 1/5 chorych na depresję. Izolacja od otoczenia, kompletowanie leków i snucie rozważań na temat śmierci, mogą stanowić symptomy planowanego odebrania sobie życia. Najczęściej tego typu próby pacjenci podejmują w ciągu roku od opuszczenia szpitala. Jeżeli depresja po raz pierwszy pojawiła się bez konkretnej przyczyny, istnieje ryzyko nawrotu choroby. Rzuty depresji mogą pojawić się po wielu latach od zakończenia terapii, gdy pacjent jest już w podeszłym wieku. Czasami mimo wprowadzenia kompletnej terapii (farmakologicznej i psychoterapeutycznej) chory nadal czuje się bezwartościowy i nie wykazuje chęci do jakiejkolwiek aktywności. Jest zmęczony, cierpi z powodu bezsenności i ma negatywny obraz samego siebie. Ten stan może występować między nawrotami depresji lub stale, mimo braku pełnoobjawowych nawrotów depresji. W przypadku depresji sezonowej nawroty obserwuje się w podobnym czasie w trakcie roku. Średnio trwają około 3 miesięcy.