Siedmioro dzieci, które zmieniły świat
Mając kilka lub kilkanaście lat, zdołali zmienić myślenie ludzi na całym świecie. Mali, ale bardzo odważni. Nad wyraz dojrzali i mądrzy. Większość z nich nie dożyła 15 roku życia. Poznajcie siedmioro dzieci, które istotnie wpłynęły na losy świata.
1. Anna Frank (1929-1945)
Ta słodka, uśmiechnięta dziewczynka na zdjęciu to Anna Frank – żydówka urodzona we Frankfurcie w Niemczech. Cały świat usłyszał o niej po opublikowaniu dziennika, który prowadziła, kiedy wraz z całą rodziną ukrywała się przed nazistami.
Po tym jak Hitler w 1933 roku objął władzę w Niemczech, Otto Frank, ojciec Anny, przeniósł się z żoną i dziećmi do Amsterdamu. To jednak nie ustrzegło rodziny Franków przed okrucieństwem wojny.
W 1940 roku rozpoczęła się okupacja Holandii. Aby uniknąć wywózki do obozu koncentracyjnego, Frankowie ukryli się w jednym z budynków w Amsterdamie. Niestety, złożono na nich donos i w 1944 roku wywieziono do obozu Bergen-Belsen. Anna Frank zmarła rok później na tyfus. Jedynie ojciec dziewczynki ocalał. Po wyjściu z obozu wrócił do Amsterdamu i postanowił opublikować dziennik córki.
Dziennik Anny Frank to opis przeżyć dorastającej dziewczynki, która zmuszona jest ukrywać się przez 2 lata w niewielkim pomieszczeniu. Autorka zachwyca dojrzałością, szczerością i warsztatem pisarskim. Dziennik przetłumaczono na 30 języków. W oparciu o zapiski dziewczynki powstało wiele filmów oraz sztuk teatralnych. Anna Frank to jedna z najbardziej znanych ofiar Holocaustu.
2. Hector Pieterson (1963-1976)
Hector Pieterson to symbol sprzeciwu wobec apertheidu. Chłopiec zginął w wieku 12 lat w Soweto. Był uczestnikiem protestu przeciw uznaniu afrikaans jako języka wykładowego. Został śmiertelnie raniony przez policjantów, którzy chcieli rozpędzić demonstrację.
Zdjęcie młodego mężczyzny niosącego w ramionach ciało Hectora obiegło świat lotem błyskawicy. Aby upamiętnić bohaterstwo młodych buntowników, w dzień śmierci Hectora, tj. 16 czerwca obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Dziecka Afrykańskiego.
3. Samantha Smith (1972-1985)
Dzieciństwo Samanthy Smith, mieszkanki Manchsteru w stanie Main, przypadło na okres zimnej wojny. Dziewczynka nie rozumiała przyczyn trudnej sytuacji politycznej, a jednocześnie obawiała się wybuchu wojny. Dlatego napisała krótki list do sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego - Jurija Andropowa.
Prosiła w nim o wyjaśnienie konfliktu między mocarstwami oraz wymienienie działań, jakich jest w stanie podjąć, by zapobiec wojnie nuklearnej. List opublikowano w radzieckim czasopiśmie Pravda.
Dziewczynka nie dostała jednak odpowiedzi od dygnitarza, dlatego napisała kolejny list, tym razem do ambasadora ZSRR w USA. Po tym doczekała się odpowiedzi od samego Andropowa.
Samantha Smith dzięki swej bezkompromisowej postawie i odwadze została uznana przez media ambasadorką pokoju. Dziewczynka wystąpiła w serialu i napisała książkę. Niestety, w wieku 13 lat zginęła w katastrofie lotniczej.
4. Iqbal Masih (1982-1995)
Iqbal Masih urodził się w Pakistanie i już w wieku 4 lat został sprzedany jako niewolnik do fabryki dywanów. Zapłacono za niego równowartość 12 dolarów. Chłopiec pracował 12 godzin dziennie. Przez wyczerpujące obowiązki oraz niewystarczającą ilość pożywienia, nie rozwijał się prawidłowo. W wieku 12 lat wyglądał jak sześciolatek.
Mając 10 lat, Iqbal uciekł z fabryki. Nie zapomniał jednak o swojej przeszłości i chciał ustrzec inne dzieci przed swoim losem. Został członkiem Frontu Wyzwolenia Pracujących Dzieci. Dzięki swemu zaangażowaniu, przyczynił się do oswobodzenia około 3 tys. małych niewolników.
Chłopiec przemawiał również za granicą, m.in. w Stanach Zjednoczonych. Uhonorowano go wieloma nagrodami. W wieku 13 lat został zamordowany. Winą za jego śmierć obarcza się tzw. mafię dywanową, która czerpała duże zyski z niewolnictwa dzieci.
5. Om Prakash Gurjar (1992-)
Podobnie jak Iqbal Masih, Om Prakash Gurjar również doświadczył dziecięcego niewolnictwa. W wieku 5 lat został odebrany rodzicom i zmuszony do pracy na polu. Uratowali go aktywiści z organizacji Bachpan Bachao Andolan (działa ona na rzecz dzieci w Indiach, wspiera ich rozwój oraz edukację).
Po przywróceniu wolności Om Prakash Gurjar zaangażował się w pomoc innym dzieciom. Pomógł zorganizować sieć wiosek przyjaznych dzieciom, czyli miejsc, gdzie najmłodsi mogą czuć się bezpiecznie. Wciąż stara się, by każde dziecko mogło otrzymać akt urodzenia.
Jest to dokument, który może uchronić je przed niewolnictwem, handlem żywym towarem oraz przymusowi małżeństwami. To pierwszy, podstawowy krok ku wolności dzieci. Om Prakash Gurjar za swoją działalność został uhonorowany nagrodą Children's Peace Prize.
6. Nkosi Johnson (1989 – 2001)
Nkosi Johnson urodził się w miasteczku na wschód od Johannesburga, w Południowej Afryce. Jego matka była zarażona wirusem HIV i przekazała go synowi. Nkosi nigdy nie poznał swojego ojca. Kiedy mama nie mogła się już zajmować chłopcem, zaadoptował go Gail Johnson, specjalista PR z Johannesburga.
Nkosi Johnson znalazł się na ustach całego kraju, kiedy odmówiono przyjęcia go do szkoły podstawowej ze względu na chorobę. O sprawie dyskutowano na najwyższych szczeblach władzy RPA. Stwierdzono, że decyzja szkoły była sprzeczna z konstytucją, dlatego uznano ją za nieważną.
Nkosi po incydencie stał się symbolem walki o równe prawa dla osób chorych na AIDS. Był głównym prelegentem na 13. Międzynarodowej Konferencji nt. AIDS. Wraz ze swoją przybraną mamą założył schronisko dla kobiet z wirusem HIV i ich dzieci - Nkosi’s Haven.
Chłopiec umarł w wieku 12 lat i był najdłużej żyjącym dzieckiem urodzonym z wirusem HIV w RPA. Po śmierci został odznaczony nagrodą Children's Peace Prize.
7. Thandiwe Chama (1991-)
Thandiwa Chama to młoda obywatelka Zambii, która za wszelką cenę chciała się edukować. Kiedy miała 8 lat, ze względu na brak nauczycieli zamknięto szkołę, do której uczęszczała.
Ambitna dziewczynka nie chciała się jednak poddać. Zgromadziła wokół siebie grupę dzieci, tak samo spragnionych wiedzy jak ona i dzięki swoim staraniom po niedługim czasie wszyscy rozpoczęli naukę w Jack Cecup School.
Dziewczynka udała się również do urzędnika państwowego, by prosić o nowy budynek szkolny. Jej zaangażowanie przyniosło wymierne efekty – lekcje zaczęły się odbywać w komfortowych warunkach, nie na palącym słońcu.
Thandiwe walczyła o prawo do edukacji dla wszystkich dzieci, również tych biednych i chorych. Dostrzegła też problem AIDS. Dzieciaki przez tę straszną chorobę nie mogły się uczyć, były wykluczone z życia społecznego.
Dziewczyna nieustannie zachęca dzieci i dorosłych do wykonywania testów na obecność wirusa HIV. Wraz ze swoim przyjacielem wydała broszurkę „Kurczaki z AIDS”, która ma uświadomić dzieciom niebezpieczeństwa związane z tą chorobą. Thandiwa otrzymała w 2007 roku nagrodę Children's Peace Prize.
