Cukrzyca typu 2
Na przestrzeni kilkunastu lat możemy zaobserwować wzrost zachorowalności na cukrzycę typu 2. Tendencja ta przejawia się głównie w krajach bogatych, a diagnozowana jest najczęściej u ludzi, którzy ukończyli 45. rok życia. Największym zagrożeniem jest brak odpowiedniego rozpoznania. Nieleczona cukrzyca prowadzi do wielu poważnych powikłań.
1. Cechy cukrzycy typu 2
Cukrzyca typu 2 jest już uważana za schorzenie cywilizacyjne. Najczęściej występuje u osób obciążonych genetycznie, kobiet w ciąży, osób z podwyższonym stężeniem tłuszczu we krwi, a także cierpiących na nadciśnienie tętnicze.
2. Jakie czynniki warunkują zaistnienie choroby?
Cukrzyca związana jest z nieprawidłowym metabolizmem ludzkiego ciała. Schorzenie wywoływane jest przez dysfunkcje produkcji insuliny oraz oporność komórek na działanie tego hormonu – tak zwana insulinoodporność. Warto przypomnieć, iż insulinę produkuje trzustka. Niedobór hormonu powoduje hiperglikemię stanowiącą powikłanie choroby.
Za czynniki podwyższające ryzyko zachorowania uważamy:
- nadwagę i otyłość,
- brak aktywności fizycznej,
- niestosowanie się do zasad odpowiednio zbilansowanego sposobu odżywiania się.
3. Oznaki cukrzycy typu II
Początkowo cukrzyca nie daje żadnych objawów. Bardzo często jej powikłania zmuszają nas do wizyty w gabinecie lekarskim. Typowymi symptomami choroby są: częste oddawanie moczu, duży apetyt, utrata wagi ciała, wzmożona zapadalność na zakażenia, zmiany ropne na skórze, uszkodzenia nerek, zaburzenia czucia, trudno gojące się rany (charakterystyczna jest tak zwana stopa cukrzycowa), miażdżyca naczyń krwionośnych.
4. Walka z cukrzycą
Walka z cukrzycą to przede wszystkim zmiana nieprawidłowych nawyków żywieniowych oraz uwzględnienie w codzienności odpowiednich dawek sportu. Właściwa dieta dotyczy zwiększenia zawartości węglowodanów złożonych oraz ograniczenia tłuszczu zwierzęcego. Poziom cukru regulowany jest poprzez stosowanie preparatów farmakologicznych.
To też warto wiedzieć
Głównym zadaniem terapii jest utrzymanie prawidłowego stężenia cukru we krwi (90–140 mg/dl), obniżenie stężenia hemoglobiny glikowanej (do ok. 6–7 proc.), złego cholesterolu i stężenia triglicerydów. Człowiek chorujący na cukrzycę powinien ćwiczyć silną wolę celem samokontroli.
Najczęściej leczenie opiera się na dobrej diecie. Diabetycy powinni zrezygnować z palenia papierosów i spożywania alkoholu. Leki obniżające poziom cukru to głównie: akarboza, metformina, glitazony, glinidy oraz pochodne sulfonylomocznika. W sytuacji, gdy wyżej wymienione metody nie wystarczają, nieodzowne staje się zastosowanie insuliny. Właściwe postępowanie i prawidłowy styl życia zapobiegają groźnym powikłaniom.