6 rzeczy, których nie wolno mówić dzieciom
My, rodzice, codziennie walczymy z mnóstwem przeciwności.
Brzydka pogoda i konieczność siedzenia dzieci w domu, infekcja, korek w drodze do przedszkola i do pracy - to tylko część z wyzwań, które mogą wyprowadzić z równowagi nas... i dzieci.
Najmłodsi też mają swoje humory, a na pewnym etapie rozwoju nawet skłonność do świadomego sprawdzania, jak daleko mogą się posunąć w ustalaniu granic i hierarchii w rodzinie. Wówczas rodzic często czuje się bezradny, a wszystkie dotychczas poznane profesjonalne porady z książek czy z ust specjalistów, wydają się nic nie warte.
Jak zapanować nad sobą, by panować nad dziećmi? To nie lada wyzwanie. Nie mamy na to pytanie prostej odpowiedzi, ale możemy podpowiedzieć, czego dzieciom nie mówić.
Na następnym slajdzie obejrzysz WIDEO.
Zobacz też: 6 rzeczy, przez które możesz stać się toksycznym rodzicem
Czego nie powinno się mówić dzieciom?
A nie mówiłem!
"A nie mówiłem?" - oto stereotypowa rodzicielska wypowiedź. Nawet nas, dorosłych, to zdanie potrafi wyprowadzić z równowagi. Dlatego lepiej nie mówić tak do dziecka.
Dopóki bezpieczeństwo i zdrowie maluchów nie jest zagrożone, pozwólmy im eksperymentować w zabawie. Nawet, jeśli wiemy, jak to się skończy. Niech dzieci odkrywają świat i uczą się na własnych błędach.
Nic się nie stało
"Nic się nie stało!" - mówisz tak, gdy coś się stało. Nie można zakłamywać rzeczywistości. Dziecko upadło i płacze? Zgubiło ulubioną zabawkę? Coś nie wyszło? A więc "coś" się stało.
Porozmawiajcie o tym, spróbujcie naprawić szkodę. Dziecko musi mieć prawo do wyrażania emocji, przeżywania wszystkiego, czego doświadcza. Nawet jeśli z perspektywy dorosłego to nic istotnego.
Na następnym slajdzie obejrzysz WIDEO.
Zobacz też: Wychowanie trzylatka
Nie płacz!
Nie ma powodu do płaczu! Nie płacz, jak małe dziecko! Chłopcy nie płaczą! Płaczesz się jak baba!
- Mówiąc tak do dzieci od małego uczymy je zaprzeczać emocjom. Zwykle budzi to w młodym człowieku poczucie lęku i zagubienia, podświadomie wskazuje emocjonalną hipokryzję jako właściwą postawę. Rozmowa z dzieckiem, pomagająca nazwać i zrozumieć gniew, lęk czy smutek, uspokaja je i daje poczucie bezpieczeństwa - tłumaczy Anna Jasińska, nauczyciel z kilkunastoletnim stażem pracy w szkołach podstawowych.
Pamiętajmy, że płacz dziecka to wyraz emocji, sposób komunikacji ze światem. Zapytajmy, jak możemy pomóc, zamiast negować emocje dziecka.
Nie, bo nie!
Nie zawsze możemy na wszystko pozwolić dzieciom. Warto jednak, żeby każde nasze ”nie” było uzasadnione. Próbujmy tłumaczyć, dlaczego musimy odmówić.
Jeśli odmawiamy bez argumentacji, dziecko jest niezadowolone i zdezorientowane. Stąd już tylko krok od najgorszego: ataku złości, płaczu lub histerii.
Na pewno widzieliście (swoje lub cudze) dzieci tarzające się w złości po podłodze, bo czegoś im odmówiono. Lepiej zapobiegać niż później próbować opanować taką dramatyczną sytuację.
Zobacz też: 15 rzeczy, które zrozumieją tylko rodzice
Uspokój się!
Zastanówmy się, jak byśmy się sami poczuli, słysząc te słowa. Spokojniejsi? Zrelaksowani? Wątpliwe.
Dziecko ma prawo wyrażać emocje, także te negatywne. Tłumienie emocji stanowi podstawę wielu zaburzeń emocjonalnych i behawioralnych. W późniejszym wieku może prowadzić do kompulsji w zakresie odżywiania, do objawów nerwicowych i większej skłonności do sięgania po używki i narkotyki.
Osoba, która jest w sprzeczności z własnymi emocjami, musi znaleźć dla nich ujście. Szczególnie niedojrzała jeszcze emocjonalnie osoba musi czasem się wypłakać, wykrzyczeć.
Zobacz też: Zostawiłam dziecko w aucie. Prawie nikt nie zareagował
Bo cię pan zabierze...
- Straszenie dziecka zostawieniem przez rodziców lub zabraniem przez obcych ludzi, to dla dziecka bardzo negatywne doświadczenie, które zaburza jego poczucie bezpieczeństwa i przynależności do rodziny. Nie zapominajmy, że przez pierwsze lata życia dzieci dosłownie utożsamiają się z mamą i tatą. Wystarczy wyjaśnić konsekwencje niegrzecznego zachowania bądź niebezpieczeństwa wynikające z niego - tłumaczy Dorota, pracująca od 8 lat jako pełnoetatowa niania.
Pani Dorota podaje więcej zwrotów, które nie powinny być stosowane w komunikacji z dziećmi: "Bo przyjedzie policja", "Bo cię oddam", "Będą się z ciebie śmiać".
- Niedopuszczalne jest obrażanie dziecka: "jesteś brzydki", "jesteś głupi". Warto się zastanowić, jak sami byśmy się czuli, gdyby ktoś tak do nas mowił - zwraca uwagę niania.
Jak uspokoić dziecko?
Warto porozmawiać z dzieckiem o przyczynach złego nastroju. Zwykle u podstaw ataku złości leżą problemy. Niektóre są poważne, inne błahe, ale żadnych rodzic nie powinien lekceważyć. Być może część z nich uda wam się wspólnie rozwiązać. Z innymi będzie trzeba się pogodzić. Jednak po rozmowie, rodzic zyska uspokojone dziecko, a ono będzie pewne, że ma w mamie czy tacie sojusznika i przyjaciela, do którego zwrócić się może z każdym problemem.
Nauczycielka Anna Jasińska podpowiada:
- Pomocne w zrozumieniu emocji okazują się zajęcia z elementami muzykoterapii, polegające nie tylko na grze na instrumentach, ale też na zabawach muzycznych, które bez użycia słów pozwalają dzieciom wyrazić i zrozumieć nie tylko ich własne uczucia, ale też rówieśników Jak bębnią to od razu mija złość i się cieszą, uwielbiają to.
Świetną metodą na rozładowanie złości młodego człowieka, jest także przytulanie, głaskanie. Nawet, gdy się wścieka, dziecko nie powinno czuć się odrzucone przez rodziców. Spróbujmy po prostu jak najczęściej przytulać targanego emocjami malca.
Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl.
