"Śpiąca królewna" - streszczenie bajki Ch. Perraulta

Król i Królowa przez długi czas nie mogli doczekać się potomstwa. Wreszcie po wielu latach urodziła się im córka. Z tej okazji wyprawili huczne chrzciny, na które zaprosili siedem wróżek. Rodzina królewska przygotowała dla nich złote nakrycia. Sześć wróżek obdarowało dziecko określoną cechą: urodą, mądrością, sprytem, wdziękiem, humorem.

Zapomniano zaprosić ósmej wróżki, która mimo to pojawiła się na uroczystości. Była bardzo zła, że ją pominięto. Rzuciła więc na małą królewnę klątwę. Zapowiedziała, że kiedy skończy 15 lat przekłuje dłoń wrzecionem i umrze.

Siódma wróżka, która nie złożyła jeszcze swojego daru, nie była w stanie zdjąć w całości uroku, jedno jednak udało się jej zmienić: królewna nie umrze, lecz zaśnie na 100 lat, a obudzi ją książę. Król był tak przerażony klątwą rzuconą na córkę, że nakazał zniszczyć wrzeciona w całym królestwie.

Królewna dorastała w szczęściu i radości. Była bardzo piękna. Pewnego dnia, kiedy bawiła się w ogrodzie, trafiła do wieży, w której stara kobieta przędła wełnę. Królewna zapytała ją, czy też mogłabym spróbować tej pracy. Kiedy tylko dotknęła wrzeciona, ukłuła się i natychmiast zasnęła.

Wróżka uśpiła na 100 lat cały zamek. Po tym czasie w okolicy polował królewicz. Zgodnie z przepowiednią, tylko on mógł obudzić królewnę, która miała zostać jego żoną.

Królewicz w gęstych zaroślach dostrzegł zamek. Opowiedziano mu jego historię. Mężczyzna wszedł do środka, odnalazł królewnę i kiedy tylko pojawił się obok niej, kobieta się obudziła. Rozpoczęła się radosna uczta.

"Śpiąca królewna" to kultowa baśń autorstwa Charles’a Perraulta, francuskiego pisarza i urzędnika. Opublikował ją w 1697 r. w zbiorze "Histoires ou contes du temps passé". Autor częściowo nawiązuje do bajki włoskiego pisarza Giambattisty Basilego.

Opowieść o śpiącej królewnie można również znaleźć w zbiorze baśni braci Grimm. Różni się ona jednak od oryginału kilkom szczegółami, np. w niemieckiej wersji dobrych wróżek jest dwanaście. Ch. Perrault nie nadał swojej bohaterce imienia, z kolei u braci Grimm nazywana jest Dornröschen (Cierniowa Różyczka).

Co ciekawe, obecnie w większości bajek o śpiącej królewnie budzi ją pocałunek księcia. W oryginale takie zdarzenie nie miało miejsca.

Opowieść o śpiącej królewnie inspirowała wielu twórców. Na jej podstawie swoją baśń pt. "Księżniczka głogu" napisał Władysław Ludwik Anczyc. W czasach PRL-u powstała bajka muzyczna "Śpiąca Królewna", do której tekst napisała Janina Gillowa, a muzykę skomponował Mieczysław Janicz.