- 1
- 2
Fizjologia malucha
Drugi rok życia, to dla wielu dzieci pierwszy kontakt z nocnikiem. W tym okresie, większość z rodziców, rozpoczyna z maluchami tzw. „trening czystości”. To nic innego, jak nauka korzystania z nocnika. Dwuletnie dziecko pod względem fizjologicznym jest już jak najbardziej gotowe do tego, by zrezygnować z pieluch jednorazowych. Nieco inaczej może wyglądać aspekt psychologiczny. Niektóre dzieci odczuwają lęk przed wypróżnieniem się do nocnika. Rzadziej przytrafia się to tym maluchom, które korzystały w okresie niemowlęcym z pieluch wielorazowych.
Moment, w którym dziecko zacznie być sadzane na nocnik, rodzice muszą wybrać indywidualnie. Im wcześniej to zrobią, tym lepiej. Jednak, nie może być mowy o zmuszaniu malucha krzykiem lub karami. Nauka samodzielnego korzystania z nocnika powinna przebiegać w spokoju. Pomocne mogą okazać się nocniki – zabawki, dobry przykłada starszego rodzeństwa, książeczki traktujące o nauce używania nocnika. Na ogół, potrzebny jest też odpowiednio długi czas, na próby. Szczególnie dużym wyzwaniem w nauce samodzielności w tym zakresie może okazać się nocne wstawanie do toalety. Niektóre maluchy mają z tym problem. Jeżeli moczą w nocy pościel, pomimo iż w ciągu dnia „wpadki” zdarzają się im sporadycznie, warto wybudzać je w nocy, by skorzystały z toalety. Można też posłużyć się pieluchą. Rodzice jednak powinni pamiętać, że moczenie nocne nie zawsze jest jedynie „wypadkiem”. Bywa ono m.in. oznaką chorób, stresu i lęku.
W drugim roku życia, u niektórych dzieci pojawiają się problemy z oddawaniem stolca. Może to, negatywnie oddziaływać na naukę kontrolowania własnej fizjologii. Zaparcia u dzieci mogą mieć związek ze zmianą diety po pierwszych urodzinach. Jeżeli w jadłospisie zaszła rewolucja, organizm malucha może w ten sposób na nią reagować. Zaparć nie można bagatelizować. Są one bardzo nieprzyjemnie, a poza tym, mogą powodować choroby. Najlepszą metodą na zaparcia u dzieci jest właściwie zbilansowana dieta bogato resztkowa, odpowiednia ilość płynów i ruch. Zaparcia trzeba skonsultować z lekarzem, który może w razie potrzeby zlecić badania mające ustalić ich przyczynę.