Czy dziecko może spać z rodzicami?

Zwolennicy uważają, że matka śpiąca z niemowlęciem wie, jak maluch oddycha i jaką ma temperaturę, więc jest w stanie szybko zareagować, gdyby dziecku groziło niebezpieczeństwo. Generalnie łatwiej jest zrozumieć spanie z noworodkiem lub małym niemowlęciem. Spanie z dzieckiem powyżej 6. miesięcy – niekoniecznie, o starszym nie wspominając. Im dłużej maluch śpi z rodzicami, tym przeniesienie go do własnego łóżka będzie trudniejsze.

Zaletą wspólnego spania w przypadku noworodka jest bliskość. Taka sytuacja jest również bardzo wygodna dla mamy. Maluszka wystarczy przystawić do piersi, a pomiędzy karmieniami można się zdrzemnąć bez konieczności wstawania. Wspólne spanie jest więc miłe dla obu stron. Niemowlę czuje bliskość mamy, jej zapach i ciepło, wydaje się też spać spokojniej. Ponadto współspanie sprawia, że rodzina spędza razem więcej czasu, a rodzice nawiązują mocniejszą więź ze swoim maleństwem.

Niestety, jak wszystko, taka sytuacja ma też swoje słabe strony. Sytaucja jest trudna przede wszystkim dla mężczyny - może czuć się odtrącony, a co za tym idzie – zazdrosny, bo przecież dziecko „ma” mamę niemal na własność.

Oczywiście są przypadki, gdy żadne z rodziców nie ma nic przeciwko rodzinnemu spaniu, trzeba jednak zawsze uwzględnić obiektywne sytuacje wykluczające taką możliwość. Należą do nich: niespokojny sen dorosłych, otyłość jednego lub obojga rodziców, małe i ciasne łóżko, spożyty wcześniej alkohol czy leki, wszelkiego rodzaju infekcje. Ponieważ pomiędzy rodzicami śpi dziecko, może zdarzyć się, że ustanie bądź pogorszy się współżycie małżeńskie.

Decyzja o spaniu z dzieckiem w jednym łóżku powinna być podjęta po przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw. Jeśli na początku dostrzegamy same plusy, to należy przewidzieć niekorzystne skutki mogące pojawić się w niedalekiej przyszłości. Dziecko rośnie, zaczyna spać niespokojnie i coraz bardziej się rozpycha. W efekcie nikt nie ma szansy się wyspać.

Nadchodzi moment, gdy rodzice postanawiają przenieść malca do jego łóżka. Powody bywają różne, ale ważne jest wyczucie najlepszego czasu. Dziecko powinno być przede wszystkim zdrowe. Choroba, niedawna szczepionka czy ząbkowanie są wystarczającymi problememami dla malucha - nie trzeba mu dokładać nowych. Nie należy robić również „sypialnianej rewolucji”, gdy mama postanawia powrócić do pracy. Fatalnym pomysłem jest podjęcie próby w momencie, gdy w domu pojawia się „nowe” dziecko. Można zastosować różne sposoby na naukę samodzielnego spania, ale najważniejsza jest konsekwencja.

Badania udowodniły, że dzieci śpiące we własnych łóżeczkach szybciej stają się samodzielne, potrafią same zasypiać i łatwiej się uspokajają, ponieważ rodzice nie rozpraszają ich swoją obecnością. Wykazały również, że do 6. miesiąca życia, najbezpieczniejszym miejscem dla dziecka kołyska lub własne łóżeczko w pokoju rodziców.

Jeśli już śpimy w jednym łóżku z dzieckiem, należy trzymać się zasad bezpieczeństwa:

• Nie bierzemy malucha do swojego łóżka, kiedy jesteśmy pod wpływem alkoholu, narkotyków czy silnych leków.
• Rezygnujemy ze współspania, jeśli jesteśmy nałogowymi palaczami, nawet w przypadku, gdy nie palimy w domu.
• Nie śpimy z wcześniakiem, noworodkiem z niską masą urodzeniową (poniżej 2,5 kg) i maluchem do 3. miesiąca życia.
• Dziecko układamy do snu na plecach i odkrywamy jego główkę.
• Nie zostawiamy maleństwa samego w łóżku dla dorosłych.
• Rezygnujemy z puchowych poduszek, kołder, narzut i innych miękkich przedmiotów.

Warto zrezygnować ze współspania zanim stanie się ono sporym problemem dla całej rodziny. Jeśli nie przeniesiemy dziecka do jego własnego łóżka odpowiednio wcześnie, nasz maluch przyzwyczai się i trudno go będzie tego oduczyć.