Nerwica u dzieci

Choroba może wystąpić nawet u w wieku poniemowlęcym, między 2. a 3. rokiem życia. To czas, kiedy dziecko zaczyna odczuwać emocje i dzielić je na dobre i złe: gdy jest najedzone – uśmiecha się, gdy choruje – płacze itd. Nerwica u dwu- i trzylatków objawia się nadmiernym napięciem mięśniowym, kłopotami ze snem, brakiem apetytu, czasem moczeniem nocnym i zapominaniem słów, które dziecko wcześniej już wypowiadało. Jeśli rodzice zauważą te objawy, powinni starać się unikać kłótni przy dziecku i wspomagać stabilizację w rodzinie, harmonię w najbliższym otoczeniu swojej pociechy.

Wiek między 4. a 6. rokiem życia to czas intensywnego dojrzewania układu nerwowego. Otoczenie bardzo mocno wpływa na emocje dziecka, malec uczy się nazywać i wyrażać takie uczucia jak przyjemność, sympatia, złość, gniew, strach. Nerwica w tym wieku objawia się tikami nerwowymi, zaburzeniami mowy (często jest to jąkanie), zaburzeniami łaknienia, apatią oraz niechęcią do poznawania i uczenia się nowych rzeczy. Rodzice powinni zadbać, aby dziecko nie czuło się obciążone problemami domowymi, nie powinno być przemęczone. Trzeba w umiejętny sposób rozładowywać stres dziecka: czytając mu ulubione bajki, wspólnie z nim oglądając filmy animowane. W domu malec powinien mieć komfort zupełnego odpoczynku fizycznego, psychicznego oraz umysłowego.

Przede wszystkim należy dobrze poznać objawy nerwicy i odpowiednio na nie reagować. W przypadku problemów ze snem rodzice powinni zostać z dzieckiem aż do momentu, gdy zaśnie. Ten czas warto wykorzystać na stworzenie malcowi poczucia bezpieczeństwa: głaskanie po główce, przytulanie, czytanie optymistycznych bajek.

• Jeśli dziecko jąka się, należy zawsze okazywać wobec niego cierpliwość i uważnie słuchać. Pomocne okażą się zajęcia pod opieką logopedy i powtarzanie ich w domu.
• Gdy dziecko ma tiki nerwowe, mruganie oczami, grymas ust, trzeba zapewnić mu maksymalny spokój, a stresowe sytuacje ograniczyć do minimum.
• Moczenie nocne często pojawia się na skutek przeżywania traumatycznych sytuacji. Rodzice powinni porozmawiać z dzieckiem i dowiedzieć się, jaki ma problem, np. może się bać pójścia do przedszkola lub jest wyśmiewane przez inne dzieci.
• Zaburzenia łaknienia pojawiają się u dzieci, które pragną zwrócić na siebie uwagę rodziców. W ten sposób okazują zazdrość o młodsze rodzeństwo lub stres związany z kryzysem w związku rodziców.

W zwalczaniu nerwicy ważne jest, aby rodzice byli świadomi relacji dziecka z rówieśnikami z podwórka i ze szkoły lub z przedszkola. Warto wymagać od swojej pociechy pewnych drobnych obowiązków, aby czuło się potrzebne. Ponadto ważna jest nauka samodzielności, wtedy malec czuje się bardziej pewny siebie i potrafi poradzić sobie z wyzwaniami.