Kindersztuba: Zasady i przykłady

Słowo "kindersztuba" pochodzi od niemieckich wyrazów: kinder – "dzieci" i stube – "pokój". Jeszcze kilkanaście lat temu było w powszechnym użyciu, dziś jednak o wiele częściej mówi się o zasadach savoir-vivre dla dzieci.

Tym bowiem jest kindersztuba, definicja której odnosi się do zasad dobrego wychowania wyniesionych z rodzinnego domu. Za ich przekazanie odpowiedzialni byli rodzice i dziadkowie.

Jest jednak pewna różnica: zasady savoir-vivre'u można opanować, nauczyć się ich i zacząć stosować w praktyce. Z kolei kindersztuba to dobre wychowanie wyniesione z domu, które obejmuje m.in. zasady poprawnego zachowania się, taktu, szacunku dla innych, ale też zdolność poprawnego wysłania się, oczytanie i elokwencję.

Wydaje się, że kindersztuba, zasady której obejmują dobre wychowanie, dziś odeszły w zapomnienie. Tłumaczymy to tym, że świat się zmienił i panują w nim inne zasady (choćby swoboda obyczajów).

Nie tędy droga. Zasady dobrego wychowania są na tyle uniwersalne, że nie powinno być mowy o ich zaniku.

Kindersztuba dla dzieci obejmuje:

• mówienie "proszę", "dziękuję" i "dzień dobry" (nie tylko nauczycielom w szkole, ale też sąsiadom),
• pomaganie innym,
• zachowanie czystości wokół siebie (w pokoju, na biurku, w szkolnej szafce),
• szanowanie cudzego wysiłku i pracy,
• wycieranie butów przed wejściem do domu,
• utrzymywanie porządku w zabawkach,
• strannie prowadzone zeszyty lekcyjne oraz dbanie o wygląd podręczników i książek,
• ustępowanie miejsca osobom starszym, np. w komunikacji publicznej, ale też kobietom w ciąży i osobom niepełnosprawnym,
• przepuszczanie kobiet w drzwiach (mamy, babci, nauczycielek, ale też koleżanek),
• bycie życzliwym wobec innych,
• odnoszenie się z szacunkiem do osób starszych,
• zasady kulturalnego zachowania w miejscach publicznych (np. w restauracji, teatrze),
• zasady zachowania przy stole.

Nie jest to zatem nic wyszukanego. To zasady, których wprowadzenie do codziennego życia nic nie kosztuje, a może znacząco wpłynąć na odbiór naszej osoby. Przykład jednak idzie z góry. Dzieci są doskonałymi obserwatorami. Same słowa na nic się zdadzą, jeśli nie będziemy witać się z sąsiadami lub krzyczeć na siebie w czasie rozmowy z partnerem. Warto więc nie tylko mówić, ale też pokazywać dziecku, jak należy się zachowywać.

I nie ma to nic wspólnego z musztrą czy staroświeckim wychowaniem. Może też warto porozmawiać z dzieckiem na ten temat i zapytać je, co o tym sądzi. Pomóc mogą bajki tematyczne, np. "Bon czy ton. Savoir- vivre dla dzieci" Grzegorza Kasdepke.

Brak dobrego wychowania nie tylko świadczy o nas samych, ale też jest uciążliwy dla innych osób. Prowadzi też do nasielnia się bardzo niebezpiecznego zjawiska, czyli społecznego zobojętnienia.