Sześć rad, jak rozmawiać z dzieckiem, by nas słuchało

Jeśli twoje dziecko leży, połóż się obok niego. Jeśli siedzi – usiądź. Rozmowa na tym samym poziomie przynosi najlepsze skutki, ponieważ możecie spojrzeć sobie wzajemnie prosto w oczy, a to zapewnia szczerość.
Postaraj się też poświęcić dziecku maksimum twojej uwagi. Nie prowadź dyskusji podczas przygotowywania obiadu czy oglądania telewizji. I odłóż telefon. Badania pokazują, że maluchy dokładnie wiedzą, kiedy rodzic jest rozproszony. Aż 62 proc. dzieci w wieku szkolnym twierdzi, że ich rodzice tracą zaintersowanie rozmową, a przyczyną jest zaglądanie w telefon.

Jeśli twoje dziecko ma problem, podejdź do niego spokojnie i bez nerwów. Nie krzycz, nie przeklinaj. Krzyk uczy bowiem, że agresja to nic złego. Jednocześnie oznacza brak szacunku, a rozmowa traci na wartości i efektywności – dziecko zamiast otwierać się przed rodzicem, zamyka się.
Jeśli będziesz trzymać nerwy na wodzy, wyrażać się jasno i precyzyjnie, a tym samym pomożesz córce bądź synowi rozwiązać problem, twoje dziecko to doceni. Jeśli za jakiś czas znowu coś będzie nie tak, na pewno pociecha sama do ciebie przyjdzie.

Dzieci potrafią dać popalić. Szczególnie, gdy przechodzą okres buntu i łatwo wpadają w złość. Dlatego musisz być opanowany, by rozmowa nie przerodziła się w kłótnię. Im spokojniejszy jesteś ty, tym mniej nerwów będzie musiało przeżyć twoje dziecko i tym szybciej się uspokoi. A kiedy już to nastąpi – postaraj się nie mówić za dużo. Jasne – wyjaśnijcie sobie problem, ale warto również wiedzieć, że małe dzieci szybko tracą cierpliwość, jeśli za dużo mówimy, i łatwo się rozpraszają. Dlatego bądź opanowany i mów w prosty sposób.

Często bywa tak, że dzieci przejawiają chęć rozmowy podczas wspólnie wykonywanych czynności. Zachęć je więc, by pomogło ci umyć okno, posortować pranie czy przygotować kolację – okazja do rozmowy gwarantowana. Jak wykazały badania psychologów, regularne posiłki spożywane w gronie rodziny mają dla dzieci niemalże terapeutyczną moc. Poprawiają zdrowie, uczą odpowiedniego odżywiania, dziecko staje się pewniejsze siebie, jego emocje stabilniejsze, a wyniki w nauce – lepsze.
Ważny jest jednak jeszcze jeden aspekt. Rozmawiajmy, a nie przeprowadzajmy wywiad. Odpowiadajmy na pytania, dopytujmy, reagujmy. Dziecko to doceni.

Jeśli twoja pociecha mówi, że nie lubi czytać "Dzieci z Bullerbyn", zaakceptuj to, mimo że może ty tę książkę uwielbiasz. Jeśli powiesz: „Ależ oczywiście, że lubisz”, całkowicie zaprzeczysz emocjom kilkulatka. A to często prowadzi do rozzłoszczenia się i zakończenia rozmowy. Dziecko łatwo może bowiem stwierdzić, że rodzic go nie słucha.
Ważne też, by dziecku nie przerywać, ale postarać się wysłuchać jego wypowiedzi do końca, nawet jeśli jest nieskładna, a maluch się „zacina”.