5 najgorszych sposobów na wychowanie dziecka

Niektórym rodzicom wydaje się, że ich życiowym powołaniem jest uchronienie dziecka przed każdą, nawet najmniejszą niedogodnością. Życie malucha upływa w cieplarnianych warunkach – z dala od problemów, tzw. brutalnej rzeczywistości i negatywnych emocji.

Chociaż opiekunowie chcą dla swojej pociechy jak najlepiej, działają jedynie na jej niekorzyść, sprawiając, że staje się niesamodzielna i niedojrzała. Trudność sprawiają jej relacje z innymi, a każde niepowodzenie rodzi agresję i smutek, z którymi nie umie sobie poradzić.

Takiemu stylowi wychowania przyświeca przekonanie, że dziecko sobie poradzi i zbędne jest nadmierne interesowanie się tym, co właściwie się z nim dzieje.

Jego problemy traktowane są powierzchownie – uwagę zwraca się na nie jedynie przy okazji koniecznej rozmowy z nauczycielem czy rodzicem rówieśnika, któremu pociecha dokucza. Nie liczy się dotarcie do przyczyn złego zachowania, tylko jak najszybsze zażegnanie kłopotów. Efekt może być całkowicie odwrotny do zamierzonego. Niepokorne dziecko może próbować zwrócić na siebie uwagę, postępując nieodpowiednio, co nie sprzyja zdrowym więziom społecznym.

Rodzice zaczynają traktować dziecko jak równego sobie – opowiadają mu o swoich problemach, toczą przy nim rozmowy, których nie powinno słyszeć. Maluch jednak nie jest w stanie zrozumieć świata dorosłych i niejednokrotnie czuje się odpowiedzialny za ich kłopoty, przez co zaniedbuje własny rozwój. Rodzic natomiast traci swój autorytet. Maluch przestaje czuć się przy nim bezpiecznie i nie wie, na kim właściwie może polegać.

Osoby, których priorytetem jest kariera, często zapominają o tym, że ich dziecko potrzebuje przede wszystkim bliskości. Próbują wynagrodzić mu swoją ciągłą nieobecność najróżniejszymi zabawkami i gadżetami.

Co więcej, traktują je jako potwierdzenie własnej wartości – lubią się nim chwalić w towarzystwie i niezależnie od zainteresowań dziecka zapisują je na wszelkie możliwe kursy i zajęcia dodatkowe. Maluch traci poczucie własnej wartości. Myśli, że o akceptację rodziców może zawalczyć tylko przez spełnianie ich wymagań.

Taki styl wychowania ma najczęściej związek z lękową osobowością rodzica, któremu wydaje się, że na każdym kroku na dziecko czyha niebezpieczeństwo, przed którym za wszelką cenę musi je ochronić. Jego nieuzasadnione obawy przejmuje maluch, który staje się nieufny i zlękniony.

Dziecięcy strach jest zazwyczaj nieadekwatny do sytuacji, ponieważ dziecko nie potrafi odpowiednio ocenić zagrożenia. Sprawia to, że zamyka się w sobie, boi się każdej nowości, a w konsekwencji staje się chorobliwie niesamodzielne i nieporadne.

Chociaż każdy rodzic pragnie uszczęśliwić swoje dziecko, zdarza się, że realizacja tego celu nie wychodzi mu najlepiej. Pamiętajmy, że pomoc w takich sytuacjach oferują różnego typu poradnie, z których – dla dobra własnego i pociechy – warto skorzystać.