Recenzja książeczek o Kici Koci Anity Głowińskiej

Anita Głowińska jest nie tylko autorką tekstów, ale również ilustracji. Książeczki są adresowane do najmłodszych dzieci w wieku od 2 do 6 lat, czyli takich, które całym sobą chłoną informacje i dopiero przystosowują się do życia w społeczeństwie, uczą się funkcjonowania w świecie oraz poznają tajniki czytania. Lektura pokazuje im, jak zachowywać się w miejscach publicznych i jak radzić sobie z domowymi obowiązkami oraz pokonywać własny strach. Na każdej stronie znajdują się piękne ilustracje, które mają wyraziste barwy, są duże i łatwe do odczytania. Ponadto bardzo przypominają rysunki dziecięce - szczególnie wymalowane na czerwono uśmiechy konduktora, pani z kokiem i pana z walizką, które sięgają dosłownie od ucha do ucha. Sam tekst jest napisany dużym drukiem i ładną czcionką, a ważniejsze informacje są zaznaczone innym kolorem, więc od razu zwracają na siebie uwagę.

Książeczka przybliża małym czytelnikom lub słuchaczom dworzec PKP i zasady panujące w pociągu oraz pokazuje, jakie są cechy charakterystyczne tego środka transportu i czym się on różni np. od tramwaju.

Kicia Kocia wybiera się w podróż ze swoim tatą i to on pełni tutaj rolę nauczyciela. Cierpliwie tłumaczy córce, że pociąg ma przedziały i miejscówki, zabiera ją na herbatę i ciasto. Maluch, który słucha opowieści o Kici Koci jadącej do cioci, zauważa w dorosłym kocie ideał rodzica troskliwego i kochającego. Jednocześnie matka lub ojciec, którzy czytają swojej pociesze książeczkę, mogą dowiedzieć się, jak odpowiadać na skomplikowane pytania swojego dziecka.

Większość dzieci w pewnym wieku przechodzi przez etap strachu przed ciemnością. Wtedy bardzo potrzebna jest wyrozumiałość rodzica i jego pomoc w przezwyciężeniu strachu.

Mama Kici Koci pokazuje sprawdzone metody wspomagania dziecka w tych trudnych chwilach, np. zapalenie lampki w pokoju, wspólne szukanie potwora. Jednocześnie tekst pokazuje, jak powinien wyglądać wzorcowy rytuał wieczornego przygotowywania się do snu. Dziecko nie powinno rozbawiać się na wieczór, ma zjeść kolację, umyć się, posłuchać bajki na dobranoc i samodzielnie zasnąć w łóżku. Maluch będzie miał więcej chęci i motywacji do przestrzegania wieczornych reguł, widząc, jak Kicia Kocia się do nich stosuje. Tym sposobem książeczka ma charakter również poradnikowy.

Ta książeczka pokazuje chyba najczęściej spotykany problem, czyli niecierpliwe dzieci na zakupach z rodzicami. Prawie w każdym supermarkecie możemy zobaczyć albo usłyszeć płaczące dzieci, które „chcą już do domu”.

Kicia Kocia nie jest więc wyjątkiem. Jednak jej zachowanie, czyli ucieczka od mamy, pokazuje, jak może skończyć się nieposłuszeństwo. Akurat ta książeczka najbardziej spodobała się mojej 2-letniej córce. Proste słowa i krótkie zdania sprawiają, że powtarza po mnie każde słowo i tym samym bogaci swój zasób słownictwa. Dodatkowo bardzo pouczające jest uzmysłowienie dziecku konsekwencji złego postępowania. Po lekturze powyższych książeczek z całym przekonaniem można opisać Kicię Kocię jako rezolutną, pomysłową i wesołą kotka. Sama potrafi wyjaśnić wiele nurtujących ją kwestii, np. zauważa, że potwór nie może być w pokoju, w którym jest policjant (zabawka, ale jednak policjant). Bohaterka wie, że sen jest ważny, nie można odchodzić z obcą sobie osobą, ale też potrafi podziękować za komplement (pani z kokiem w pociągu chwali jej śpiew, a bohaterka ładnie mówi: „Dziękuję”). Kicia Kocia nie jest bezproblemowym i zawsze grzecznym dzieckiem, denerwuje się w sklepie, brak jej cierpliwości, zadaje mnóstwo pytań i przeżywa swoje pierwsze lęki. Wszystkie te cechy sprawiają, że jest ona bardzo realistyczna i skupia w sobie typowe dziecięce cechy charakteru. Z tego właśnie powodu staje się bliska zarówno maluchowi, jak i rodzicom już od pierwszej strony każdej z książeczek.

Prosta fabuła każdej z opowieści niesie ze sobą głębokie przesłanie i wskazówki dzieciom i ich opiekunom. Widząc reakcję mojej córki na opowieści o Kici Koci, z całego serca mogę polecić te książeczki wszystkim rodzicom. Kicia Kocia towarzyszy nam teraz codziennie rano i wieczorem, a także w ciągu dnia. Córka z zainteresowaniem ogląda obrazki, pyta, co na nich jest i prosi o czytanie tekstu. Nie spodziewałam się, że tak bardzo spodoba jej się jakakolwiek książka. Życzę wszystkim miłej