Pokolenie płatków śniegu: jak ich zrozumieć i się z nimi komunikować?

Pokolenie płatków śniegu: kiedy się urodzili?

Za pokolenie płatków śniegu uznaje się przedstawicieli generacji urodzonej pod koniec lat 90. XX wieku, którzy stali się pełnoletni po 2010 roku.

Co oznacza termin "pokolenie płatków śniegu" i skąd się wziął?

Nazwa tej generacji to kalka z języka angielskiego (ang. snowflake – 'płatek śniegu'). Uważa się, że upowszechniła się za sprawą amerykańskiego pisarza Chucka Palahniuka. W jednej z jego książek („Fight Club” z 1996 r., wydanej w Polsce w tłumaczeniu J. Manickiego pod tytułem „Podziemny krąg” oraz w tłumaczeniu L. Jęczmyka pod tytułem „Fight Club. Podziemny krąg”) jeden z bohaterów mówi: "Nie jesteś wyjątkowy. Nie jesteś pięknym i unikalnym płatkiem śniegu".

Ta metafora dość szybko się przyjęła i zaczęła żyć własnym życiem. Używano ją na określenie osób uważających się za wyjątkowe, ponadprzeciętne, jedyne w swoim rodzaju (tak jak nie ma dwóch takich samych płatków śniegu).

Pokolenie dzieci płatków śniegu miało zostać ukształtowane przez nadopiekuńczych rodziców. Wychowywane "pod kloszem" nie wykształciły w sobie samodzielności i nie zostały odpowiednio przygotowane na zderzenie ze światem. To spowodowało zawieszenie między dorastaniem a dorosłością.

Osoby z tej generacji uważa się za niezaradne życiowo i nieprzystosowane do życia na rynku pracy (choć nie można im odmówić chęci do nauki i rozwoju). To indywidualiści, skoncentrowani na sobie i przekonani o swojej wyjątkowości. Łatwo ich urazić, stąd zwrócenie im uwagi dość często odbierane jest jako atak na ich osobę. Mają też problemy z wzięciem odpowiedzialności za własne czyny i nierzadko stawiają wysokie wymagania, np. wobec pracodawcy.

"Śnieżynki", bo i tak określa się przedstawicieli pokolenia płatków śniegu, są bardzo emocjonalne. Zdarza się im przyjmować rolę ofiary i obwiniać innych o swoje niepowodzenia.

Podstawą jest akceptacja. Niezrozumienia i tarcia między pokoleniami nie są niczym nowym. Młodzi ludzie poszukują wolności i szukają nowych metod radzenia sobie w świecie. Chcą zmian, podczas gdy ich rodzice chcieliby, by wszystko zostało takie jakie jest.

– Aby nasz gatunek mógł przetrwać, musimy stale dostosowywać się do zmiennych warunków – i to właśnie głównie młodzi wypracowują nowe sposoby adaptacji – mówi Aneta Stępień-Proszewska, autorka książki "Jak zrozumieć nastolatka". I dodaje:

– Kiedy spojrzymy na to, jak szybko są oni w stanie załatwić każdą sprawę przez internet, jak w wieku nastu lat stają się przedsiębiorcami, blogerami, mówcami na międzynarodowych konferencjach, a także ilu z nich w wieku dwudziestu kilku lat odnosi spektakularne sukcesy w biznesie, to nie mamy wątpliwości, że często lepiej odnajdują się w szybko zmieniającym się świecie niż my, ich rodzice.

Wiesz już, co to jest pokolenie płatków śniegu i w jaki sposób charakteryzuje się jego przedstawicieli. Zastanów się jednak, czy nie jest to zbyt jednostronne spojrzenie na młode osoby. Z drugiej strony jednak zanikają cechy takie jak pracowitość, szacunek do osób starszych oraz umiejętność współpracy i odbierania konstruktywnej krytyki. Młodzież i dorośli są tu na przeciwległych biegunach. Idealnie byłoby spotkać się po środku, ale czy to dziś możliwe?