Dotykowy bunt, czyli dlaczego moje dziecko nie pozwala się dotknąć?
Niektóre dzieci reagują agresją, płaczem i histerią na próby ubrania ich czy założenia, chociażby pieluchy. Często jest to objaw buntu i testowania granic, jednak zdarza się, że takie zachowanie to objaw poważnego zaburzenia.
Dotykowy bunt, czyli dlaczego moje dziecko nie pozwala się dotknąć?
Nadwrażliwość na dotyk
Każdy z nas ma takie materiały czy przedmioty, których nie lubi dotykać, bądź nosić. Dla jednych będzie to wełniany sweter, dla innych śluzowe wodorosty, a jeszcze inni będą wzdrygać się na widok styropianu. To normalne.
Zobacz także:
U niektórych dzieci pojawia się jednak silna reakcja organizmu na bodziec dotykowy. Organizm wchodzi wtedy, w tryb "uciekaj albo walcz", stąd u malucha agresja, płacz i próby ucieczki.
Nadwrażliwość na dotyk może dotyczyć całego ciała lub tylko pewnych partii. Dzieci, które cierpią na to zaburzenie, mają często problemy z jedzeniem, gdyż denerwuje je jedzenie i dotykanie go, dlatego większość z nich preferuje gładkie papki bez grudek.
Nie lubią być także przytulane, trzymane za rękę. Nie znoszą każdej czynności, która wymaga dotyku, dlatego też źle znoszą wizyty u fryzjera, stomatologa, pediatry czy na placu zabaw, gdzie inne dzieci mogą je dotknąć.
Głównym problemem w życiu codziennym z dziećmi z nadwrażliwością jest ich ubieranie. Często skarżą się na metki, zbyt obcisłe ubranie lub nie takie materiały. Niektóre z nich chcą być ubrane od stóp do głów, tak by żaden kawałek ciała nie wystawał spod ubrania, inne nie znoszą chodzić boso i muszą mieć koniecznie skarpetki i buty.
Przeczytaj także:
Jak z tym walczyć?
To zaburzenie nie minie samoistnie, dlatego bardzo ważne jest udanie się do specjalisty. Nie można bagatelizować tego problemu, ponieważ strach przed dotykiem powoduje izolowanie się dziecka, co może zaburzyć jego rozwój społeczny. Oprócz tego, lęk przed dotykiem jedzenia może doprowadzić do zahamowania mowy oraz upośledzić czynność żucia.
Przy terapii tego typu zaburzenia bardzo dobre wyniki daje wykonywanie masażu Wilbargera oraz stosowania kołder, koców, kołnierzy i innych artykułów obciążeniowych. Do tego należy ćwiczyć z dzieckiem w domu.
W tym celu można wprowadzić zabawy takie jak: lepienie z ciastoliny, mieszanie kleju z brokatem, malowanie dłońmi, zabawy z błotem, stawianie babek z piasku czy szukanie przedmiotów, które są zakopane w ryżu bądź kaszy. To wszystko sprawi, że dziecko powinno zacząć oswajać się z dotykiem różnych przedmiotów.
Rodzic musi wykazać się cierpliwością i zrozumieniem dla zachowania dziecka. Jeśli dziecko nie chce uczestniczyć w zabawie, można przekonać je, aby dotykało przedmiotów jedynie czubkami palców tak by, jak najbardziej zmniejszyć negatywne odczucia.
Nadwrażliwość na dotyk to poważne zaburzenie, które nieleczone może doprowadzić do zaburzenia prawidłowego rozwoju dziecka. Dlatego, jeśli zobaczymy niepokojące objawy, należy jak najszybciej zgłosić się do psychologa.
