Diabeł tasmański – torbacz słynący z wydawania nietypowych odgłosów. Co je, gdzie żyje i jak wygląda?

Diabeł tasmański to mięsożerny ssak, zaliczany do torbacza z rodziny niełazów. Żyje maksymalnie 8 lat, ale zazwyczaj krócej - około 5 lat. Zamieszkuje głównie teren Tasmanii, gdzie prowadzi raczej samotny tryb życia.

Do rozrodu zwierzęta przystępują raz w ciągu roku, w marcu. Ciąża u samic trwa 21 dni, dlatego poród odbywa się najczęściej w kwietniu. Samica rodzi do 30 młodych, choć do końca rozwoju przeżyją tylko 3-4 młode.

Pierwsze 4 miesiące życia młode ssaki spędzają w torbie lęgowej u matki. Dopiero po ósmym miesiącu stają się samodzielne. Dojrzałość płciową osiągają dopiero w drugim roku życia.

Diabeł tasmański słynie z wydawania bardzo charakterystycznych dźwięków - typowy dla niego jest gardłowy ryk, dziwaczne piski oraz chrumknięcia. Owe odgłosy są dość przeraźliwe i dlatego zwierzę uchodzi za dość agresywne.

Diabły stają się jeszcze bardziej hałaśliwe w obliczu walki o potencjalną zdobycz lub gdy czują się zagrożone. To właśnie m.in. przez nietypowe dźwięki zwierzę zostało nazwane diabłem tasmańskim. Dodatkowo w sytuacji zagrożenia ssak wydziela niezbyt przyjemny, ostry zapach.

Diabeł tasmański ma dość krępą budowę ciała - jest przysadzisty, choć stosunkowo niewielki. Na gabaryty tego ssaka wpływa kilka czynników - m.in. dostępność i rodzaj pokarmu.

Waga tego zwierzęcia oscyluje w granicach 4-12 kg. Według danych największy na świecie mięsożerny torbacz osiągnął 76 cm długości i ważył 12 kg.

Zwierzę ma gęste futro w czarnym lub brązowym kolorze, z białymi pasami w okolicy krzyża i klatki piersiowej. Jego przednie łapy są dłuższe niż tylne, co w efekcie sprawia, że gdy się poruszają, wygląda nieco niezdarnie, trochę jakby utykał.

Ssaki te wyróżniają się dość dużą głową, z różowym pyskiem, zaokrąglonymi uszami, ich zęby są bardzo ostre, a szczęki umięśnione. Mają gruby i owłosiony ogon.

Diabły tasmańskie mają bardzo dobrze rozwinięty węch i wzrok, a podczas polowania wykorzystują także swoje długie wąsy czuciowe. Dzięki tym atutom doskonale udaje im się uniknąć drapieżników, znaleźć padlinę czy zlokalizować potencjalną zdobycz.

Są bardzo żarłoczne i mają nieposkromiony apetyt - potrafią zjeść niemal wszystko, w co uda im się zatopić zęby. Z reguły ich pokarm stanowią zwierzęta o mniejszych gabarytach, m.in. gady, ryby, ptaki czy różne owady. Nie pogardzą padliną, a zjedzą też pokarm roślinny.

Tak samo, jak u innych zwierząt z rodziny torbaczy, gdy są dobrze odżywione, zmieniają się ich ogony - puchną ze względu na zapasy tłuszczu.

Diabła tasmańskiego nie spotkamy na wolności na terenie Polski. Obecnie w naturalnych warunkach żyje jedynie na Tasmanii - wyspie w Australii. W dawnych czasach można się było na niego natknąć również w Australii, ale było to ponad 400 lat temu.

W Tasmanii zwierzę dobrze się odnajduje w świetlistych lasach, na polach, łąkach i lasach. Jest aktywny głównie w nocy, w ciągu dnia woli pobyć w jaskini lub norze, dobrze czuje się w odosobnieniu. W 1941 roku diabeł tasmański został zakwalifikowany jako gatunek pod ochroną i tak jest w dalszym ciągu.