Czym w istocie jest Zespół Aspergera?

Hans Asperger był pediatrą. W roku 1944 napisał pracę doktorską opisującą czterech chłopców, u których zauważył specyficzne zachowania poznawcze, werbalne i społeczne. Grupę tych zachowań nazwał "autystyczną psychopatią", klasyfikując je do zaburzeń osobowości. W tym samym czasie, w którym Asperger napisał swoją pracę doktorską, w Stanach Zjednoczonych Leo Kanner użył terminu "autyzm", opisując podobną grupę symptomów. Praca Hansa Aspergera przez trzydzieści lat nie ujrzała światła dziennego i zaburzeniem tym zajmował się tylko sam badacz, tworząc pierwszy program terapeutyczny przeznaczony dla osób z "autystyczną psychopatią".

Program Aspergera uwzględniał zajęcia fizyczne, logopedyczne, a także naukę przez sztukę. Uczony zmarł w roku 1980, jeszcze przed wpisaniem Zespołu Aspergera do światowych klasyfikacji chorób.

Pierwszą osobą, która użyła terminu "Zespół Aspergera" była Lorna Wing. W publikacji z 1981 roku opisała grupę składającą się z dzieci i dorosłych, których umiejętności i zachowania były identyczne do tych opisanych przez Hansa Aspergera w 1944 roku. Kanner i Asperger opisali dzieci z widocznymi zaburzeniami społecznymi, trudnościami w komunikowaniu się, nietypowymi zainteresowaniami oraz ze specyficznym rodzajem zabaw.

Zobacz film: "W jaki sposób zmienia się zachowanie dziecka od drugiego roku życia?"

Grupy te różniły się pod względem rozwoju intelektualnego oraz pod względem umiejętności nawiązywania różnych relacji ze społeczeństwem. Grupa dzieci badanych przez Kannera miała znacznie większe deficyty w obu tych sferach. Wing w swoich badaniach skupiła się nad dziećmi, u których na wczesnym etapie rozwoju widać wszystkie cechy zachowań autystycznych, oraz u których na kolejnym etapie rozwoju rozwinęła się mowa, a także umiejętność nawiązywania relacji z otoczeniem.

Grupa dzieci opisana przez Lornę Wing funkcjonowała znacznie lepiej, nie pasując tym samym do obrazu zaburzenia przedstawionego przez Leo Kannera, natomiast dzieci te wciąż miały problemy ze zdolności do prowadzenia rozmowy, a także z zaawansowanymi zachowaniami społecznymi. Przez to grupa ta znacznie bardziej przypominała grupę opisaną przez Aspergera.

Lorna Wing w 1983 roku wydzieliła najistotniejsze cechy określające zespół Aspergera:

• brak empatii,
• naiwne, niewłaściwe interakcje,
• pedantyczna, rytualistyczna mowa,
• bardzo słaba umiejętność komunikacji niewerbalnej,
• nadmierne koncentrowanie się na określonych tematach,
• słaba koordynacja ruchów.

Artykuł powstał we współpracy z Klubem Rodzica.