6 toksycznych stylów wychowywania dzieci

Każdy jest ekspertem w wychowywaniu własnego dziecka – głosi stare porzekadło. I jest w tym ziarno prawdy, bo to przecież rodzice znają swoje dziecko najlepiej. Robi więc wszystko, by było szczęśliwe. Jednak nie zawsze. Istnieją tacy rodzice, którzy mimo szczerych chęci zapewnienia rozwoju – ograniczają malca. Są też tacy, którzy dzieckiem wcale się nie interesują lub – wręcz przeciwnie – nie widzą świata poza malcem. Poznaj sześć toksycznych stylów rodzicielstwa.

1. Wychowanie pod kloszem

Rodzic, który wychowuje dziecko tak, by chronić je przed każdym stresem, prezentuje styl tzw. wychowywania cieplarnianego. To toksyczne podejście wynika z chęci ochrony, jednak w dłuższej perspektywie może prowadzić do braku samodzielności. Niedojrzałość, agresja w relacjach z rówieśnikami, depresja, załamania nerwowe po doznanych niepowodzeniach – z takimi problemami może w wieku młodzieńczym i dorosłym borykać się dziecko wychowywane pod kloszem.

2. Wychowanie helikopterowe

Helikopterem nazywany jest rodzic, który stale krąży wokół dziecka, starając się je uchronić przed niebezpieczeństwem nawet wtedy, gdy nie ma takiej potrzeby. Zachowanie rodziców wynika z troski, jednak często wyręczają dziecko, nie pozwalają mu na popełnianie własnych błędów i uczenie na nich. Uważają, że niebezpieczeństwo czyha na każdym rogu i tylko z rodzicem dziecko będzie bezpieczne. Takim zachowaniem można w dziecku wykształtować niepożądane społecznie zachowania – lęk przed światem i obawę przed społeczeństwem.

3. Wychowanie powierzchowne

Prezentuje je rodzic, które nie zwraca uwagi na sprawy dziecka, nie bierze pod uwagę jego zdania. Uważa, że dziecko ma po prostu być i nie sprawiać kłopotów. Najczęściej taki malec wychowywany jest „od czasu do czasu” - gdy dostanie gorszą ocenę w szkole, gdy w złości przeklnie lub zachowa się niewłaściwie. Jakie są konsekwencje takiego stylu wychowania?

Pogłębianie zachowań patologicznych, pochodzących z braku zainteresowania i mających podłoże w chęci zwrócenia na siebie uwagi rodziców. Dziecko wychowuje się bez norm i zasad, czuje się odrzucone, nie potrafi zaufać innym.

4. Wychowanie kumpelskie

Rodzic i dziecko są sobie równi. I nie ma w tym nic złego - przyjaźń to wartość pozytywna. Jednak niektórzy rodzice mogą pojmować ją patologicznie i obarczać dzieci swoimi sprawami. Te najczęściej nie są przygotowane emocjonalnie na wyznania mamy czy taty, dotyczące ich intymnych spraw i problemów.

Takie sytuacje wynikają najczęściej z potrzeby rodzica, a nie dziecka, które może niepotrzebnie brać na siebie odpowiedzialność i winę za niepowodzenia opiekuna w jego prywatnych sprawach.

Konsekwencje dla dziecka? Trudności w usamodzielnianiu się, problemy z lękiem separacyjnym, poczucie odpowiedzialności za rodziców.

5. Wychowanie odtrącające

Obojętność uczuciowa ze strony rodzica w relacji z dzieckiem, zbyt wysokie wymagania i brak zainteresowania malcem – to trzy główne przejawy wychowania obojętnego. Na pierwszy rzut oka trudno je zauważyć, ponieważ dziecko jest zadbane – dobrze ubrane, ma sporo zabawek.

Nie ma jednak uwagi rodzica i to stawia go w trudnej sytuacji. Takie dzieci nie mają wytyczonych granic, co sprawia, że funkcjonują tak, jak podpowiada im ich dziecięcy instynkt. Jest to przyczyną zaburzeń emocjonalnych, zagubienia, ale także wybuchowego charakteru i nie radzeniem sobie z własnymi emocjami. Dzieci odtrącone często popadają w nałogi.

6. Wychowanie akcesoriowe

Najczęściej występuje wśród rodziców dobrze wykształconych, którzy mają wysoki standard życia, dla których dziecko stanowi swego rodzaju nagrodę i potwierdzenie własnej – rodzicielskiej – wartości oraz pewności siebie.

Niestety, tacy rodzice traktują dziecko przedmiotowo, a nie podmiotowo, a to oznacza, że nie liczą się z jego zdaniem. Ma być miłe, grzeczne, posłuszne i ładne. Tylko wtedy je zaakceptują. Niestety, ten styl wychowania często prowadzi do depresji wśród dzieci, poczucia odrzucenia oraz braku wiary w siebie.