6 cech dysfunkcyjnych rodziców. Sprawdź, jak to niszczy psychikę dziecka

Pod pojęciem niedojrzałości emocjonalnej, może kryć się wiele postaw.

Taka osoba może być nadmiernie skupiona na sobie, może nie zauważać potrzeb dziecka, czy tego, że dziecko nie jest jeszcze ukształtowaną, dorosłą osobą.

Dzieci muszą wówczas niejako zastępować rodziców w ich rolach. Na przykład, rozhisteryzowana matka, może wymagać od dzieci bezustannego skupienia na niej i jej wahaniach nastrojów, nie zauważając, że to właśnie ona powinna być dla dziecka oparciem i opiekunem.

Osoby niedojrzałe bywają również nierozsądne w życiu codziennym, nie umieją utrzymać pracy lub rozsądnie zarządzać pieniędzmi, co powoduje utrudnione funkcjonowanie w społeczeństwie i znów zmusza dzieci do przejmowania roli osoby odpowiedzialnej za dorosłych.

Na następnym slajdzie obejrzysz WIDEO

Zobacz też: 6 najbardziej toksycznych stylów wychowywania dzieci

Doświadczenie przemocy w dzieciństwie, pozostaje traumą na całe życie. Powoduje często poważne konsekwencje w dorosłym życiu, w postaci wybierania przez ofiary przemocy partnerów, którzy również są skłonni do przemocy.

Należy pamiętać, że przemoc może mieć różne oblicza, począwszy od tej fizycznej, przez ekonomiczną, seksualną i psychiczną

Dziecko cierpi doświadczając przemocy, ale także będąc jej świadkiem. Jeśli rodzice się biją lub agresywnie kłócą, dziecko odczuwa to jakby samo było ofiarą. Wszystkie te sytuacje mogą powodować zespół stresu pourazowego, zaburzenia emocjonalne u dzieci, skłonności do autodestrukcji i agresji.

Bez odpowiedniej terapii, ofiara przemocy w dzieciństwie, nie jest w stanie normalnie funkcjonować. U niektórych osób mechanizm wyparcia i zaprzeczania jest tak silny, że nawet w dorosłym wieku starają się wmawiać sobie i innym, że sadystyczny rodzic był po prostu ”surowy” i że dziecko bito dla jego dobra.

Na następnym slajdzie obejrzysz WIDEO

Zobacz też: Przemoc domowa to nie tylko bicie. To też zmuszanie do jedzenia

Uzależnienia to nie tylko alkoholizm czy narkomania. Coraz większym problemem są uzależnienia behawioralne, jak np. hazard, pornografia, czy gra na konsoli.

Osoba uzależniona ignoruje dziecko lub nawet znęca się nad nim, jeśli jest przeszkodą w realizacji nałogu. Młody człowiek jest pozostawiony sam sobie. Często jest pozbawiany zabezpieczenia materialnego, ponieważ uzależniony rodzic przeznacza wszystkie środki na realizację nałogu.

Dzieci rodziców uzależnionych mają dużo większe skłonności do obierania podobnej drogi i często po latach również stają się pacjentami klinik odwykowych.

Zobacz też: Konsekwencje uzależnień w ciąży

W porównaniu z przemocą czy uzależnieniem rodzica, mogłoby się wydawać, że wygórowane oczekiwania to nic nadzwyczajnego. W końcu każdy rodzic chciałby, żeby dziecko było najlepsze we wszystkim, prawda? Tu tkwi błąd.

Dziecko ma prawo być tylko dzieckiem. Nie musi być wszechstronnie uzdolnione. Może mieć złe stopnie, albo dwie lewe ręce w sporcie. Mimo to powinno być kochane, akceptowane i zachęcane do rozwoju, ale nie za wszelką cenę. Każdy ma swoją niszę, w której znajduje coś, co kocha. Nawet jeśli niekoniecznie najlepiej mu to wychodzi.

Jeśli twoje dziecko straszliwie fałszuje, ale kocha śpiewać – pozwól mu. Jeśli twoje dziecko nie lubi biegać, szybko się męczy, ale za to pięknie rysuje – pozwól mu. Nie wszyscy muszą zostać piłkarzami.

Niestety, często rodzice przelewają na dzieci swoje niespełnione ambicje. Stawiają dzieciom wygórowane oczekiwania, są nadmiernie surowi. Zamiast cieszyć się choćby drobnym sukcesem dziecka, wytykają mu najdrobniejsze potknięcie.

Zobacz też: Mąż z kochanką śmiali się, że jest gruba. Odwdzięczyła się w najlepszy sposób

Znacie te kobiety, które pobite przez męża kłamią, że spadły ze schodów? Znacie te dzieci ze strachem w oczach, które kulą się na klatce, bojąc wrócić do domu, ale zapewniają, że wszystko jest w porządku? Dzieci, które holują pijanego rodzica, kładą go do łóżka, opowiadając innym, że nie jest chory, tylko zmęczony?

Zakłamywanie rzeczywistości jest charakterystyczne dla dysfunkcyjnych rodzin. Rodzice uczą dzieci udawania na zewnątrz, że wszystko jest w porządku. Pielęgnują przed publicznością mit cudownej rodziny. Często nawet najbliżsi sąsiedzi nie domyślają się prawdy, że uprzejmy sąsiad czy sąsiadka, w domu zmienia się sadystycznego tyrana.

Nauczone gloryfikowania rodziców i zachowywania gry pozorów dzieci, mają później trudności, by komukolwiek wyznać, co naprawdę dzieje się w ich domu. Bywa, że wchodzą sami w związki, budują swoje rodziny, nadal pielęgnując ”rodzinne tajemnice”. To poważny błąd, który może skutkować wychowaniem kolejnego dysfunkcyjnego pokolenia.

Zobacz też: Chorobliwa zazdrość

Dysfunkcyjni rodzice często ”grają” dzieckiem.

Wykorzystują je do zemsty na partnerze, nawzajem przedstawiają dziecku negatywną wizję drugiego rodzica. Chcą, żeby dziecko było ich niejako zastępczym partnerem, sojusznikiem w walce z drugim rodzicem. Jest to kolejny raz poważne wypaczenie relacji, jaka powinna być na linii rodzic – dziecko. Jeśli rodzice nie są razem,lub wszystko wskazuje na to, że związek się rozpadnie, powinni oboje tym bardziej wesprzeć dziecko i zapewnić o swojej miłości, a przede wszystkim nie mieszać w konflikty, których dziecko jeszcze nie rozumie.

Dziecko wykorzystywane do rozgrywek dorosłych, nie ma możliwości przeżycia prawdziwego dzieciństwa. Później jako osoba dorosła pozostaje zagubione, a często do końca życia pod destrukcyjnym wpływem manipulującego rodzica, który niejednokrotnie chce ”zawłaszczyć” dziecko dla siebie. Robi to nie tylko psując jego relacje z drugim rodzicem, ale w dorosłym życiu niszcząc związki dziecka i atakując jego parterów.

Zobacz też: Jak przetrwać rozwód?

Dzieci, które w dzieciństwie doświadczają kontaktu z dysfunkcyjnym rodzicem, noszą to piętno przez całe życie.

Dopiero wytrwała i systematyczna praca nad sobą, a często również odmitologizowanie zaburzonego rodzica, pozwala uwolnić się od traumatycznych przeżyć.

Rodziny dysfunkcyjne często na zewnątrz funkcjonują całkiem normalnie i trudno stwierdzić, jakich traum doświadcza dziecko, dopóki samo nie zacznie o tym mówić. Nierzadko dziecko musi jako dorosły dopiero zdać sobie sprawę z tego, że było ofiarą nadużyć w dzieciństwie.

Bez rozprawienia się z trudnymi doświadczeniami, nie zamykając dysfunkcyjnej przeszłości, nie tylko można całe życie doświadczać trudności w życiu społecznym i towarzyskim, ale można również cierpieć z powodu zaburzeń emocji, depresji, zaburzeń tożsamości, ponieważ dziecko pod wpływem dysfunkcyjnego rodzica nie mogło rozwijać się swobodnie.

Tylko dobrze prowadzona terapia pozwala odciąć się od toksycznych korzeni i zacząć nowe, szczęśliwe życie

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl