Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (nerwica natręctw)
Chyba każdy wie, jak wygląda nerwica natręctw i jej objawy. Jest to schorzenie psychiczne, w wyniku którego osoba chora bardzo często wykonuje różne czynności, np. co chwilę myje ręce. Dzieje się tak dlatego, że chorzy zmagają się ze swoimi myślami i lękami, które powodują złe samopoczucie. Wiedzą, że lęki są wytworem ich umysłu, ale i tak nie potrafią sobie z nimi poradzić. Dlatego, aby wyciszyć lęk, wykonują powtarzające się czynności. Ich zadaniem jest zapobieganie groźnym następstwom. Jednak te następstwa nie są logicznie powiązane z wykonywanymi czynnościami, które przybierają postać rytuału. Zaburzenia takie mogą pojawić się u każdego.
1. Jak rozpoznać nerwicę natręctw?
Objawy obsesyjno-kompulsyjne ma nawet ponad 90 procent populacji. Oczywiście nie są to najczęściej symptomy wymagające leczenia. Tymi objawami może być np. powrót do domu w celu sprawdzenia, czy drzwi zostały zamknięte lub czy woda została zakręcona. O chorobie może świadczyć pojawianie się mechanizmu polegającego na tym, że najpierw występuje natrętna myśl, a później musimy wykonać czynność, która rozładuje napięcie nerwowe. O nerwicy natręctw możemy mówić, kiedy objawy wpływają na normalne życie i nie możemy przez nie funkcjonować, czyli kiedy czasem wracamy do domu sprawdzić, czy zamknęliśmy drzwi, nie jest to groźny objaw. Ale kiedy przed wyjściem z domu po kilkanaście razy sprawdzamy, czy zakręciliśmy wodę, wyłączyliśmy żelazko itd., wskazuje to groźną postać choroby.
2. Życie w lęku
Cierpiący na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne żyją w ciągłym lęku. Aby uwolnić się od niego, wykonują pewne czynności, czyli radzą sobie z lękami przy pomocy kompulsji. Aby obniżyć ich poziom, muszą wykonać odpowiednie czynności. Jest to traktowane jako nagroda i odsuwa lęk. Widząc, że to się sprawdza, zaczynają częściej je powtarzać i spirala lęku się nakręca. Warto zwrócić uwagę na to, że nerwica natręctw może być znacznie groźniejsza niż np. depresja ciążowa. Może bardziej utrudnić życie i prawidłowe funkcjonowanie w społeczeństwie.
3. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
Warto wiedzieć o tym, że bardzo często nie ma logicznego powiązania między rodzajem lęku, a kompulsjami. Najczęściej osoby cierpiące na nerwicę natręctw mają natrętne myśli, które związane są z czystością, symetrią, porządkiem, sprawdzaniem, czy woda została zakręcona. Po kilka razy wykonują daną czynność, do momentu aż nie dojdą do wniosku, że została wykonana ona perfekcyjnie. Trzeba wiedzieć, że nie wszystkie kompulsje są jawne. Część z nich przybiera formę rytuałów psychicznych. Można do nich zaliczyć: liczenie w myślach, powtarzanie słów modlitwy, * powtarzanie określonych słów. Osoby chore na nerwicę natręctw starają się ukrywać swoja zaburzenie, gdyż się go wstydzą. Wiedzą, że ich zachowanie jest irracjonalne, że ich lęki są przesadzone. Zdają sobie sprawę z tego, że czynności, które je wyciszają, są niepoważne, ale nie mogą się ich pozbyć.
4. Jak wyleczyć nerwicę natręctw?
Sposoby leczenia nerwicy natręctw są dwa i najczęściej są stosowane łącznie. * Pierwszym z nich jest terapia poznawczo-behawioralna. Jej zadaniem jest pomoc pacjentowi w pokonaniu bodźców lękowych. Podczas niej chory jest narażany na czynniki lękowe, ale lekarz pomaga mu się z nimi uporać bez konieczności wykonywania przymusowych czynności. Kiedy chory po raz pierwszy ich zaniecha, najczęściej jest w stanie zrozumieć, że może wyciszyć lęk bez kompulsji i nie powoduje to negatywnych konsekwencji. Lekarz stara się przekonać chorych, że perfekcja działania nie zawsze jest wskazana, a z objawami obsesyjno-kompulsywnymi zmagają się wszyscy.
To musisz wiedzieć:
- Drugim sposobem jest podawanie choremu odpowiednich lekarstw. Skuteczność medykamentów na nerwicę natręctw jest bardzo wysoka, gdyż może osiągać nawet 80 proc. Należy jednak pamiętać, że mają one działanie objawowe i kiedy zostaną odstawione, choroba po pewnym czasie wróci. Dlatego najlepiej jest łączyć podawanie lekarstw z odpowiednią terapią poznawczo-behawioralną. Warto więc wybrać takiego lekarza, który nie poprzestanie na zapisaniu choremu lekarstw, gdyż tylko stosowanie obu sposobów na raz daje gwarancję na uwolnienie się od choroby.