Adopcja niemowlaka
Adoptowanie dziecka jest czasami jedyną szansą na posiadanie potomstwa przez pary, które wiele lat bezskutecznie starały się o własne dzieci. Małżeństwa borykające się z problemem niepłodności niejednokrotnie decydują się na adopcję niemowlaka. Małe dziecko pozwala zapomnieć o cierpieniu związanym z bezpłodnością, ale adopcja niemowlęcia jest również korzystna dla samego dziecka, które nie musi czekać latami w ośrodkach opiekuńczych czy domach dziecka, by ktoś zechciał je pokochać. Maluszek od niemalże początku swojego życia staje się integralną częścią rodziny. Oczywiście, trzeba pamiętać, że adopcja niemowlaka nie może stanowić „lekarstwa” na żal i smutek wynikający z faktu niemożności posiadania własnych dzieci. Jak wygląda procedura adopcji niemowlęcia?
1. Procedura adopcji niemowlaka
Rodziny podejmujące decyzję o adopcji dziecka bardzo często zastanawiają się, co ich będzie czekać, jakie formalności muszą załatwić, jak adoptować dziecko. Rodzinę chcącą przysposobić dziecko czeka przeprawa przez drobiazgową i długotrwałą procedurę adopcyjną. Wszelkie formalności służą temu, by sprawdzić, czy rodzina podoła zadaniu bycia rodziną adopcyjną. Jeżeli nie można mieć własnych dzieci, a status materialny i zdrowie pozwalają przysposobić maluszka, warto wówczas rozważyć opcję adoptowania dziecka. Pierwsze kroki należy skierować do jednego z wielu w Polsce ośrodków adopcyjnych. Pracownik ośrodka adopcyjnego na pewno w pierwszej rozmowie zapyta o motywację podjęcia decyzji o adopcji. Rodzice zazwyczaj mówią też o swoich preferencjach związanych z wyborem dziecka – czy ma być chłopiec, czy dziewczynka, niemowlę czy może być dziecko starsze, czy wystarczy jedynie, aby maluszek był zdrowy.
Co się dzieje do czasu rozprawy adopcyjnej? Jeżeli rodzice adopcyjni zechcą zaadoptować przedstawione im wcześniej dziecko, opiekun prawny występuje do sądu o zmianę miejsca pobytu malucha i wskazuje adres preadopcyjny. Ponadto, pracownicy ośrodka adopcyjnego wysyłają odpowiednio przygotowaną opinię na temat kandydatów na rodziców dziecka. Kiedy sąd wyrazi zgodę, maluszek może zamieszkać razem z rodzicami starającymi się o jego adopcję. W Polsce możliwa jest także adopcja ze wskazaniem. Jest to bardzo mało popularna forma adopcji, polegająca na tym, że rodzice biologiczni dziecka mają komplet informacji o rodzicach adopcyjnych i rodzice adopcyjni wiedzą bardzo dużo o rodzicach biologicznych noworodka. Warto jednak mieć świadomość, że adopcja niemowlęcia jest możliwa dopiero wtedy, gdy dziecko jest prawnie wolne. Co to znaczy? To znaczy, że można zaadoptować dziecko, kiedy jego rodzice biologiczni zrzekną się praw rodzicielskich albo kiedy te prawa zostaną im odebrane przez sąd.
Według polskiego prawa, rodzicom biologicznym, którzy chcą zrzec się praw do opieki nad noworodkiem, przysługuje okres sześciu tygodni od momentu narodzin dziecka na podjęcie decyzji o oddaniu go do adopcji. Przez czas sześciu tygodni nie wolno podejmować żadnych wiążących decyzji, jeśli chodzi o niemowlę. Maluszkowi można zaproponować jedynie pobyt w rodzinie zastępczej, która dopiero po upływie sześciu tygodni może starać się zostać rodziną adopcyjną. Rodzice chcący zaadoptować dziecko mogą wziąć noworodka bezpośrednio ze szpitala, ale muszą pamiętać, że rodzice biologiczni mogą też w ciągu około półtora miesiąca zmienić zdanie i chcieć z powrotem wychowywać własne dziecko. Jeżeli rodzice biologiczni zrzekną się praw rodzicielskich, rodzina zastępcza może wystąpić z wnioskiem o adopcję przyjętego pod własny dach brzdąca.
Bardzo wiele bezdzietnych par decyduje się na adopcję noworodka. Po pierwsze, adopcja małego szkraba powoduje, że rodzice mają wrażenie, że dziecko jest jakby z nimi od początku, a ponadto oszczędza się maluchowi traumy pobytu w domach dziecka, w których jest się jednym z wielu „przypadków”. Zdrowe niemowlęta mają zawsze największe szanse na adopcję. Rodzice adopcyjni powinni jednak pamiętać, że maluszek nie może być „plasterkiem” na ranę powstałą wskutek niemożności posiadania własnego potomstwa.