Wyspa Puffinów. Nowi Przyjaciele

Dzieciaki kochają maskonury

„Wyspa Puffinów” to serial telewizyjny dla dzieci. Narratorem programu jest Chris O'Dowd. Serial miał swoją premierę 12 stycznia 2015 roku. Produkcją zajmują się irlandzka firma Cartoon Saloon, brytyjska firma Dog Ears i amerykańska firma Penguin Random House. Pierwotnie emitowano go w irlandzkich programach RTÉjr, Nick Jr., Nick Jr. Too i Milkshake! w Wielkiej Brytanii. Z czasem seria osiągnęła wielki międzynarodowy sukces. W Polsce dostępna jest na platformie Netflix. Animacji dla dzieci młodszych, z proekologicznym przesłaniem, towarzyszy seria książeczek. Akcja serialu (jeden odcinek trwa siedem minut) rozgrywa się na przytulnej wyspie, położonej u wybrzeży Irlandii. Opowiada o młodej maskonurce o imieniu Oona oraz jej młodszym braciszku Babie, którzy odkrywają świat, poznają naturę i inne zwierzęta oraz uczą się, czym jest przyjaźń i rodzina. Widzowie i krytycy docenili lekkość i humor produkcji, pozbawionej natrętnego dydaktyzmu, a także wdzięk animacji. Niewymuszony dowcip osiągnięto poprzez zderzenie dowcipnej narracji i perypetii bohaterów.

Maskonur (fratercula arctica) to gatunek średniej wielkości ptaka wodnego z rodziny alk (alcidae). Zamieszkuje wyspy, wybrzeża i wody północnego i środkowego Atlantyku oraz przyległych rejonów Oceanu Atlantyckiego. Mimo licznej populacji uznawany jest za gatunek zagrożony wyginięciem. Ptaki te mają niezwykle sympatyczny wygląd zewnętrzny, o sylwetce z zaokrągloną, dużą głową i krótkimi czerwonymi nogami. Nazwa łacińska maskonura określa go jako „braciszka arktycznego”. Maskonury świetnie latają i pływają; wyposażone są we fluorescencyjny dziób. Używają patyków do drapania się po grzbiecie. Ptaki te przykładają ogromną wagę do interakcji społecznych, a ich zachowania potrafią być niezwykle złożone, wręcz ceremonialne. Przykładem może być moment lądowania maskonura, który odpowiednio wysuwa jedną stopę, by pokazać, że nie stanowi zagrożenia dla innych. Maskonury bywały widywane na Helu.

Mówi reżyser

Serial telewizyjny „Wyspa Puffinów” zajmuje znaczące miejsce w moim życiu zawodowym. Przyjemność, wynikająca z harmonijnej współpracy z ekipą przy 78 odcinkach serii w ciągu dwóch sezonów, to było naprawdę coś! Bardzo lubię ten serial, więc gdy usłyszałem pytanie: „Czy chcesz wyreżyserować film „Wyspa Puffinów”? – musiałem powiedzieć tak. Ale żaden film fabularny nie jest efektem pracy jednej tylko osoby. Chciałem wnieść do produkcji ducha współpracy, który łączył nas tak silnie podczas realizacji serialu. Najważniejsze wyzwania, przed którymi stanęliśmy, to przekształcenie siedmiominutowych historii w film, zaprezentowanie bohaterów zupełnie nowej publiczności oraz dokooptowanie nowej obsady aktorskiej. Zajęło to trochę więcej czasu, niż planowaliśmy, bo globalna pandemia mocno spowolniła produkcję. Przede wszystkim chcieliśmy opowiedzieć historię osadzoną w świecie Puffin Rock, która poruszy zarówno starszych, jak i młodszych widzów i sprawi, że będzie to kino familijne, dające radość widzom w różnym wieku. Podjęliśmy ważną decyzję już na samym początku, podczas tworzenia pierwszych wersji scenariusza: naszym celem było wyjście poza istniejącą strukturę serii i znalezienie nowych tematów. Pojawiła się też kwestia równowagi pomiędzy historiami Oony i Isabelle, które niejako rywalizują o uwagę publiczności. Po wielu dyskusjach ustaliliśmy, że chociaż Oona jest główną bohaterką serialu, nie będzie jednak centralną postacią naszego filmu. To Isabelle, zmuszona przez okoliczności do zmiany miejsca zamieszkania, wydała nam się najbardziej aktualnym punktem odniesienia. Bo jeśli moglibyśmy pomóc komuś poradzić sobie z takim wstrząsem, jakiego doświadczyła nasza bohaterka, byłoby to nadzwyczaj wartościowe.

Isabelle, młoda maskonurka, która przybywa na wyspę, jest jak małe dziecko, trafiające do obcego kraju: jak dzieci z Syrii czy Ukrainy. To dziecko, które musi rzucić wszystko i zacząć budować swoje życie od nowa. Zagadnienie „co tworzy dom?” stało się naszym głównym tematem. Czy to budynek? Miejsce? A może chodzi o ludzi (w naszym przypadku: o maskonury), których masz wokół siebie? To pytanie ma dla mnie wymiar osobisty. Gdy dorastałem, moi rodzice wychowywali gromadkę dzieci i zaadoptowali czwórkę nowych członków naszej rodziny. Dało mi to wyjątkową perspektywę. Dobrze rozumiałem, przez co może przechodzić Isabelle. To dodało filmowi autentycznych emocji. Wzięliśmy sobie do serca istniejącą wcześniej mocną relację widzów z serialem. Mimo że mieliśmy do czynienia z pewnymi dramatycznymi elementami fabuły, takimi jak zniszczenie wyspy Isabelle i wpływ globalnego ocieplenia na maskonury, utrzymaliśmy lekki ton opowiadania. Mossy, Baba i, co najważniejsze, Chris (nasz narrator) są tacy sami jak w serialu. Zapewniają komediowe akcenty i sprawiają, że film przypomina serię. Chcieliśmy, aby dzieci, które dorastały, oglądając Puffiny w telewizji, dostały wszystko to, co znały i kochały, ale na większą skalę. „Wyspa Puffinów” to coś więcej niż warstwa plastyczna i zabawne postacie. To także muzyka. Gdy usłyszysz takty przewodniego motywu, będziesz nucić go przez cały dzień. Te dźwięki powstały w głowie Einara Tönsberga (Eberga), naszego kompozytora z serialu telewizyjnego, który na potrzeby filmu stworzył cztery nowe, zapadające w pamięć piosenki, a także rozbudował i wzbogacił piosenkę przewodnią, czyli „Puffin Rock Theme” o dodatkowe wersy, odnoszące się do naszych nowych postaci. Lubię słuchać, jak dzieciaki śpiewają te piosenki. Nagrywanie z dziećmi było naprawdę zabawne. Stworzyliśmy nasz film z myślą zarówno o dawniejszych, jak i nowych fanach. Mamy nadzieję, że nowi przyjaciele, Isabelle, Marvin i Phoenix, będą tak samo kochani, jak nasi dobrzy znajomi – Oona, Baba, Mossy, May i spółka.

Social Media Forum Film Poland:

http://www.forumfilm.pl/

http://twitter.com/ForumFilm_PL

http://www.facebook.com/forumfilm

http://www.instagram.com/forumfilmpoland/