Gdybym nie pomyliła psów (recenzja)

Jej opisane w książce przygody zaczynają się od absurdalnej - wydawałoby się - sytuacji, od pomylenia psów. Zamiast małej Pchełki odchodzi spod sklepu z labradorem Lidą (Busterem). Kolejne kłamstwa miast przybliżyć, oddalają ją od wyjaśnienia pomyłki. Co wydarzy się, kiedy dziewczynka w końcu zdecyduje się wyjawić prawdę?

Dydaktyczne przesłanie bardzo gładko wplecione jest w wartką, intrygującą historię. Na początku każdego rozdziału autorka dodatkowo rozbudza ciekawość czytelnika (bądź słuchacza). Opowieść za każdym razem rozpoczyna od słowa "gdybym" i jednocześnie wskazuje na konsekwencje jakiegoś wydarzenia. Historia Tildy tak bardzo wciągnęła moją pięcioletnią córeczkę, Ulę, której codziennie czytałam jeden rozdział na dobranoc, że za każdym razem próbowała namówić mnie byśmy sprawdziły, co będzie się działo dalej. A przynajmniej, żebym przeczytała zapowiedź kolejnego rozdziału, czyli np. Gdybym się nie zgubiła, nie spotkałabym Sary i jej babci.

Dialogi i opisy są zrozumiałe nawet dla pięciolatki (choć książka przeznaczona jest raczej dla nieco starszych dzieci, będących w wieku bohaterki).Tylko jedna rzecz wzbudziła moje wątpliwości: czytając na głos starałam się omijać lub nieco łagodzić określenia typu "niech to szlag trafi", "co za idiota", "cholera".

Ula bardzo żałowała, że historia o Tildzie tak szybko się skończyła. Ogromnie ucieszyło ją to, gdy dowiedziała się, że niebawem będziemy mogły sięgnąć po drugą część przygód Tildy noszącą tytuł "Gdybym nie zrobiła z taty astronauty". Z własnej inicjatywy narysowała ilustrację do książki, uwzględniając różne zapamiętane szczegóły, jak np. kolory domów, w których mieszkali bohaterowie opowiadania.