Jak postępować w przypadku nietrzymania moczu?
Z problemem nietrzymania moczu (inkontynencji) zdecydowanie częściej borykają się kobiety niż mężczyźni. Wiele osób wstydzi się do niego przyznać nawet podczas konsultacji lekarskiej. Jest to wielkim błędem, ponieważ im później rozpocznie się terapię, tym mniejsza jest jej skuteczność.
1. Inkontynencja – przyczyny
Główną przyczyną nietrzymania moczu u kobiet są zmiany hormonalne zachodzące w okresie przekwitania. Zaburzenia hormonalne mają wpływ na napięcie mięśni kontrolujących wydalanie moczu oraz przepony moczowo-płciowej. Problem z popuszczaniem moczu dotyczy również młodych kobiet. W ich przypadku nietrzymanie moczu może być następstwem osłabienia mięśni dna miednicy w wyniku porodu. Mało która kobieta zaraz po porodzie zwraca uwagę na niewielkie wycieki moczu, większość z nich w tym czasie całą swoją uwagę poświęca dziecku. Opieka nad maluchem jest niewątpliwie bardzo ważna, jednak należy również znaleźć trochę czasu, by rozpocząć leczenie inkontynencji. Odwlekanie tego w czasie skutkuje nasileniem objawów.
Nietrzymanie moczu dotyka także kobiet pracujących fizycznie. Ciężki wysiłek fizyczny ma duży wpływ na stan mięśni krocza odpowiedzialnych za kontrolowanie wydalania moczu. Rozwojowi inkontynencji sprzyjają również: siedzący tryb życia, choroba alkoholowa, palenie tytoniu oraz otyłość. W przypadku mężczyzn bardzo często przyczyną nietrzymania moczu jest uszkodzenie zwieraczy lub przerost gruczołu krokowego. Inkontynencja również towarzyszy innym chorobom takim jak: niewydolność krążenia, cukrzyca, stwardnienie rozsiane, udar mózgu czy choroba Parkinsona.
Leczenie nietrzymania moczu ma zazwyczaj charakter zachowawczy. W trakcie takiego leczenia wykorzystuje się zazwyczaj środki farmakologiczne oraz fizjoterapię. Tylko w niektórych przypadkach istnieje konieczność przeprowadzenia zabiegu operacyjnego.
2. Inkontynencja – badania
Dobranie odpowiedniej formy leczenia jest możliwe dopiero po wykonaniu serii niezbędnych badań pozwalających ustalić, z jaką formą nietrzymania moczu mamy do czynienia. Standardowymi badaniami w przypadku diagnostyki nietrzymania moczu są: laboratoryjne badanie moczu z posiewem, USG jamy brzusznej oraz badanie urodynamiczne. Dzięki tym badaniom można sprawdzić, w jakim stanie są drogi moczowe. Urolog podczas badania powinien również ocenić siłę mięśni pochwy i odbytu.
3. Inkontynencja – leczenie
Przeważnie jest tak, że im wcześniej podejmie się leczenie nietrzymania moczu, tym większe są szanse na całkowite ustąpienie dolegliwości. Rozpoczęcie terapii na wczesnym etapie choroby umożliwia wykorzystanie podczas leczenia najmniej inwazyjnych metod. Taką metodą są miedzy innymi ćwiczenia wzmacniające mięśnie dna miednicy. Trening polega na wielokrotnym napinaniu mięśni odpowiedzialnych za kontrolę wydalania moczu. Zbyt wczesne przerwanie ćwiczeń najczęściej powoduje nawrót choroby.
W uzasadnionych przypadkach lekarz może zalecić umieszczenie w pochwie specjalnego krążka nazywanego pesarium. Jego zadaniem jest wzmocnienie mięśni dna miednicy. Dobre efekty w leczeniu nietrzymania moczu przynosi również elektrostymulacja. Ta metoda polega na stymulowaniu prądem mięśni krocza w celu ich wzmocnienia.
Gdy sama fizjoterapia nie przynosi oczekiwanych efektów, zazwyczaj jest ona uzupełniana o farmakoterapię. W przypadku nietrzymania moczu lekarze najczęściej przepisują leki antycholinergiczne, których zadaniem jest „uspokojenie” pracy pęcherza moczowego, lub preparaty hormonalne.
Musisz to wiedzieć
4. Inkontynencja – operacja
Gdy terapia bezinwazyjna nie przynosi rezultatów, stosuje się leczenie operacyjne. Zabiegi mające na celu wyeliminowanie nietrzymania moczu polegają zazwyczaj na podwieszeniu mechanicznym cewki moczowej lub pęcherza moczowego w celu przywrócenia im prawidłowego ułożenia anatomicznego. To od decyzji lekarza zależy, jaką metodę wybierze.
Zdecydowana większość operacji kończy się sukcesem. Niektóre osoby odzyskują kontrolę nad pęcherzem zaraz po operacji, inne muszą na to poczekać kilka dni lub tygodni. Niestety, w przypadku niektórych osób nawet zabiegi operacyjne są nieskuteczne. W takiej sytuacji pozostaje stosowanie specjalnych wkładek zabezpieczających bieliznę lub pieluchomajtek dla osób dorosłych.