Metoda Dennisona

Amerykański pedagog – dr Paul Dennison – to autor kinezjologii edukacyjnej. Metoda Dennisona umożliwia sprawny i prosty rozwój dziecka poprzez aktywizację połączeń nerwowych i zintegrowanie mózgu z ciałem. Kinezjologia edukacyjna znajduje zastosowanie w terapii dzieci ze specyficznymi trudnościami w nauce. Pozwala pokonać stresy i napięcia, poprawia komunikację, pomaga dzieciom z dysleksją, dysgrafią i dysortografią. Metodę tę wykorzystuje się także w odniesieniu do dzieci z dysfunkcjami powstałymi wskutek wad rozwojowych. Dr Dennison twierdził, że większość problemów intelektualnych i emocjonalnych wynika z braku integracji obu półkul mózgowych, dlatego, by skutecznie przeciwdziałać problemom, należy zsynchronizować pracę mózgu, który jest narządem symetrycznym – składa się z lewej i prawej półkuli.

1. Kinezjologia edukacyjna

By człowiek mógł sprawnie funkcjonować, prawa i lewa półkula mózgu muszą ze sobą efektywnie współpracować. Lewa półkula mózgowa odpowiada za myślenie, analizę, dostrzeganie szczegółów, mowę, natomiast prawa półkula mózgu jest bardziej „artystyczna” i „intuicyjna”. Odpowiada między innymi za orientację w przestrzeni, pamięć długotrwałą, uczucia i emocje. Dzięki sprawnej wymianie informacji między obiema półkulami człowiek może uczyć się nowych umiejętności i przyswajać nowe informacje. Według Paula Dennisona, wszelkie dysfunkcje rozwojowe można zniwelować poprzez ruch. Kinezjologia edukacyjna pozwala budować powiązania nerwowe w obrębie mózgu i ciała, przez co proces nauczania przebiega szybciej, efektywniej i bezstresowo. Ponadto, proces kształcenia powinien opierać się na trzech głównych wymiarach: wymiarze lateralizacji (lewa i prawa półkula mózgu), wymiarze koncentracji (płat czołowy i pień mózgu) oraz wymiarze stabilności (układ limbiczny).

Założenia kinezjologii edukacyjnej, to:

Zobacz film: "W jaki sposób zmienia się zachowanie dziecka od drugiego roku życia?"

1. nauka jest naturalnym procesem, kontynuowanym przez całe życie i powinna kojarzyć się z przyjemnością;
2. w ciele człowieka mogą istnieć różne blokady, które uniemożliwiają efektywną naukę;
3. wszyscy w jakimś stopniu wykazujemy trudności w nauce, ale niektórzy nie robią nic, by znieść blokady, które utrudniają proces kształcenia.

Kinezjologia edukacyjna, wykorzystująca ruch jako narzędzie likwidowania niepowodzeń szkolnych, pozwala usuwać blokady ukryte w ciele oraz wprowadza umysł i ciało w stan optymalny do uczenia się.

2. Rodzaje ćwiczeń w metodzie Dennisona

Zestawy ćwiczeń stosowane w kinezjologii edukacyjnej można podzielić na cztery rodzaje:

• podstawowy schemat ćwiczeń wprowadzających;
• ćwiczenia na przekroczenie linii środka;
• ćwiczenia wydłużające;
• ćwiczenia energetyzujące.

Wszystkie rodzaje ćwiczeń powinny być stosowane w sposób urozmaicony, systematycznie w ciągu dnia. W jaki sposób powinno się ćwiczyć, by stymulować obie półkule mózgowe? Można przykładowo wykonywać ruchy naprzemienne (np. dotykanie lewego kolana prawą dłonią i prawego kolana ręką lewą), kreślić w powietrzu dłonią poziome ósemki, wykonywać kołyskę z ciała, „rowerek”, wypady ciałem w przód, luźne skłony, oddychać przeponowo, udawać ziewanie itp. Wszystkie te ćwiczenia pozwalają na stymulację mózgu, co przekłada się na lepsze efekty w nauce.

W czym może pomóc kinezjologia edukacyjna?

• Poprawia koordynację wzrokowo-ruchową.
• Wspomaga proces czytania ze zrozumieniem.
• Uaktywnia myślenie twórcze.
• Rozwija pamięć długotrwałą.
• Synchronizuje pracę lewej i prawej półkuli mózgu.
• Poprawia koncentrację uwagi.
• Pozwala przezwyciężyć trudności wynikające z dysleksji, dysgrafii, dysortografii czy dyskalkulii.
• Rozwija zdolności manualne i wpływa na precyzję ruchów.
• Sprzyja sprawnemu formułowaniu myśli, rozwija kompetencje językowe, ułatwia poznanie zasad pisowni i ortografii.
• Stymuluje umiejętności liczenia i kodowania symboli.
• Rozwija percepcję przestrzenną.

Oprócz wspomagania rozwoju poznawczego dziecka, kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona relaksuje ciało, rozluźnia układ nerwowy, odpręża i efektywnie usuwa zmęczenie. Nauka staje się przyjemnością, a nie żmudnym obowiązkiem.